“Kin ik mei dy te boadskipjen fanne middei?“, freegje ik de soan. Hy is even thùs mei de auto en dan moat ik myn trekken waar nimme. Dat gesjouw mei dy swiere tassen èk. “Jawol.” seit er. It klinkt net sa entûsjast. Ik ha in suster mei fjouwer soanen en fjouwer skoandochters. Twa der fan [Lês mear »]
“As mem in humoristysk andert jout moat mem in laitsjend kopke der by sette. In smiley.” “Hoe doch ik dat en wer kin ik dy smiley fine?” sis ik. “En werom moat dat? Wurden sizze mear as symboalen. As ik fyn dat it humoristysk is dan ha ik der nèt tekens by nedich.” “Mar dat [Lês mear »]
Stofsûgerje, der is gjin minder wurk dan dat. Wat ha ik der in hekel oan. En dochs moat it mei in hushâlding fan minsken en beesten. Mar bleun it der mar by. Sa bin ik regelmjittich op myn kompjûter oan it stofsûgjen. It moat oprèdden weze. Myn mailboks moat oersichtelik weze. Gjin reklame as rommel [Lês mear »]
Der stean ik dan op it poadium yn café De Twa Gemeenten yn Jirnsum. Ik praat dan oer in foardrachtskriich sa as dat eartiids dien waard. Mei in kabaretselskip ùt Âldeboarn ûnder lieding fan Jappie de Vos. Ien fan ùs song, in oare fertelde grappen en ik droech foar. Ik wie noch hiel jong, spoekbenaud [Lês mear »]
Wat sei sto?” Hûnderd kear deis hear ik dat. Ik sit yn in leeftiidsk kategory dat in hiel soarte minsken om my hinne dôf wurde. In diel derfan ontkent dat sy der lêst fan ha, se wolle der net oan ta jaan. As net wêze wolle want dan lit jo blike dat jo net mear de [Lês mear »]
Ik wol myn libbensferhaal skriuwe,“ seit myn freondinne tsjin my; “ik sil it opslaan en, as ik er net mear bin, kinne myn bern mar in moai praatsje hâlde op myn kremaasje.” “Wat presys wolst dan opskriuwe?” freegje ik. Wy sitte tegearre te kofjedrinken en krije it oer in freondinne dy `t krekt stoarn is. De [Lês mear »]
Ha jo ek in identiteitskaart?” freget it bank frommeske my. Oeral moat min hjoed de dei jins identiteitskaart sjen litte. As ha jo noch sa’n earlik gesicht as binne jo al op âldens, jo moatte bewize kinne dat jo it ek echt binne. Der ha ik muoite mei moat ik sizze. Op myn âlde siet [Lês mear »]
It is sneintemoarn, 11 oere. Wy sitte foar it programma Business Class, myn man en ik. Hy hâld fan dat programma want hy komt ùt it sakelibben. It seit my net safolle. Meastal giet it my boppe de pet. Mar nò wie âld minister Wiegel yn byld. Hy brocht in winsk ùt op de Nederlânske [Lês mear »]
Noch ien plakje op de finsterbank en dan moat ik écht ophâlde.’, seit se. Rûnom stean hynders troch it hiele hûs hinne. Sels op de planke yn it skythúske. Ik bin op besite by in freondinne en ha sa’n hynderke meinaam. Sy sammelt se sawol yn it grut as yn it lyts, fan hout en [Lês mear »]
Der giet wer in hurde knal, ús hûn spat by de glêzen op. Hy net allinne, mar ek wy skrikke ús by tiden hast dea. Al dagen giet it sa. “Wer is ús wykplysje?“, freegje wy ús ôf. Sokke dagen gean faaks myn tinzen nei myn doarp werom. Ik hie twa bruorren dy dan mei [Lês mear »]