Om it hus

MinskenOm it hus

Plysje oan ‘e doar!

trochPosted on 0 Comments0min read52 views

 

 

Op in jûn ûnder it nijs giet de doar belle.

Ik bin al yn de nacht klean, dat is myn gewoante, dan fiel ik my noflik. Der kin dochs net mear ien komme om dizze tiid, tink ik dan. Mar dizze jûn rûn oars, it wie noch net sa let dus de nachtpon kin betiid oan.

En sa siet ik foar it nijs fan Omrop Fryslân, en ha ik de hurdsilerij der foar. Grou is, sa as ferwachte, wer kampioen.

De doar belle giet troch. Miskyn de buorman om in blikje bier, tink ik noch.

Mei in grutte swaai doch ik de doar iepen en der stean twa plysjes foar de doar. Yn in flits. tink ik; ‘Binne de jonges al thús? Wat stom fan my, dy binne ommers al lang de doar út?’

Dan sjoch ik de iene plysjefrou har laitsjende gesicht.

‘Och, leave, leave Boukje,’ sis ik dan en we jouwe mekoar in dikke krûp. De jierren dat wy inoar net sjoen ha hawwe falle hielendal fuort.

Al gau geane se op patrûlje, se binne wer earne nedich. ‘Kom mar gauris wer,’ sis ik mei in ûnfêste stim.

Freonen… Wat is dat wat wurdich.

 

De wraldMinskenOm it hus

It lêste eintsje

trochPosted on 2 Comments0min read34 views
Huzen wurde leech helle en oare hûzen wurde wer oan kleit. Sa giet it eltse wike, hjirre yn dit tehûs.

Bewenners komme en gean. Hja hawwe har eigen hûs ferkocht en hja wer op ‘e nij ta wenjen set yn in âldereinhûs. Faaks mei in protte tsjinsin en fertriet want elts minske wol dochs it leafst dat it by it âlde bliuwt…

Mar troch dat jo partner minder wurdt en it echt net mear kin, moat min nei wat oars omsjen.

Faaks bin er bern dy jo oantrúnje, út soarchsumheid, om it mar te dwaan. Lang om let giet it oan.

Mar dan komt it… Hoe dogge wy dat?

Eltsen ien wol helpe, mar wannear? As de iene kin, kin de oare net. ‘Mar jimme woene it!’, hear ik immen roppen, blykber de wanhoop neiby.

Mar nei dat alles oant yn de puntsjes regele is, sil it heve.

As it lêste guod efter de klapdoar fan de ferhúsauto ferdwûn is, geane sy de ûnwisse takomst temjitte. It lêste eintsje fan har libben sille sy er tegearre wat fan meitsje, prate se ôf. De sjauffeur is hastich en lûkt op.

En dan is it tiid, de bernsbern wolle nei hûs. ‘Oant sjen, pake en beppe! Wy komme gau wer!’

En nei al dy komosje is it wer mûsstil op ‘e gong…

Bisten en saMinskenOm it hus

Fertriet

trochPosted on 1 Comment1min read42 views
Stientsje –ùs kat– is fane wize. Se is net harsels. Se is net de âlde Stientsje.

Us buorman is fane wike stoarn..

Salang wy hjirre wenne ha, wiene sy grutte freonen. Se rûn, oer de rânen fan it balkon, alle dagen nei de buorman ta. Se kaam net yn’e hûs mar gong foar it raam sitten en seach frijmoedich de keamer yn.

Somtiden siet sy foar it sliepkeamers raam, ek as hy besite hie.

En sa gong dat jierren troch. De man fûn it best en ek noch gesellich .

Mar no is hy stoarn en Stientsje mist him. It hûs is leech, d’r is neat mear te sjen.

Ik ha efkes ûnder twa eagen mei har praat en útlein dat dea gean by it libben heard.

Mar har itenspantsjes bliuwe leech want Stientsje, dy hat fertriet…

Fierder lêze
De wraldOer mijselsOm it husSamar

In stikje Boarn

trochPosted on 0 Comments1min read303 views

“Âlde beammen moatte net
to swier snoeid wirde…”

Se binne in pear dagen oan it snoeien west.

Wol acht man gongen der oer gear. Al it grien moast foart.

Ek in rychje Bjirke beammen gongen tsjin de flakte, se hiene wol in pear jier wurk hân om sa grut te wurden. Enorme stobben waarden by de dyk set.

Der waard in ridend toilet ûnder de lêste Bjirk del set. ‘Dy mei libjen bliuwe’, seine se fan heger hân.

En sa ha ik in moai ûtsicht krige; in stikje Boarn is er foar yn ‘t plak kaam. In stream wert ik oan berne bin.

En dochs moast ik mei blidend hert ôfsky nimme fan ‘myn’ griene freonen.

Freonen, dy my troch in drege tiid fan fertriet en blidens hinne sleept hawwe. Oan alles komt in ein.

Mar ek In Nij Begjin…
Fierder lêze
De wraldMinskenOer mijselsOm it husSamar

Bleate fuotten

trochPosted on 2 Comments1min read1278 views
Ynkringend giet de doarbel, ik rop: ‘Ik kom ‘r oan!’

‘It iten is betiid hjoed’, betink ik my.

Senuweftich sykje ik om myn skuon. In frjemde gewoante miskyn, mar ik rin altyd op bleate fuotten yn hûs. Dan bin ik mysels want ik bin thús.

De doarbel hâldt oan. Wer bin dy ferhipte skuon ek al wer?

Dan samar nei de doar en op bleate fuotten doch ik de doar iepen. Der stiet de direkteur fan it fersoargingshûs foar myn noas, mei in skaal fol oaljekoeken.

‘Wat aardich fan jo’, sis ik en sjoch nei myn bleate fuotten. Wat spyt my dat no dat ik myn nije skuon net oandien ha.

Mar de man hat se hooplik net sjoen. En nei in wolmiende âldjierswinsk giet hy nei de folgjende doar.

Wat in aardige, knappe man, en hy bringt ek noch oalje koeken lâns. De dei kin by my net mear stikken.

Och ja; ik ha se fûn, myn skuon, krekt doe ‘t ik de doar wer tichtdie…

Oer mijselsOm it husOp stap

Nachtpon

trochPosted on 1 Comment1min read2314 views
Ik kom noch efkes om in bakje kofje, hear.”

“Da’s goed,” sis ik, “mar ik ha de nachtpon al oan.”

“Dat jout neat, ik ha mem wol faker sa sjoen.” seit er.

Nei in smout petear giet er wer fuort.

Efkes letter giet de telefoan; “Mem, ik ha de kaai lizze litten en no kin ik er net mear yn komme. Hat mem ek in kaai  en wol mem dy efkes nei de yngong bringe?”

“Wol ja.” sis ik. Ik bin yn de nachtklean mar toe mar… dy jonge moat holpen wurde.

En sa pak ik myn scootmobyl en race troch de lege, holle gongen fan it fersoargingstehûs, nei de foardoar.

En nei dat ik de kaai ôfjûn ha, hobbelje ik werom troch deselde kâlde dongen.

‘Werom hâlde wy as bewenners ûnderling net es in wedstriid yn nachtklean, op scooters?’ betink ik my. Ik sil it op de aginda sette litte.

In wûnderlik gefoel oerfalt my en al ridend geniet ik noch mar ris dûbeld fan ‘e donkere stilte yn ‘e nachtlike gongen fan it âldminskenhûs.

Ha! Max Verstappen soe wolle dat er hjir race mocht. Yn ‘e nachtpon…

De wraldMinskenOm it husOp stap

‘Verstaat u mij?’

trochPosted on 2 Comments2min read1560 views

Verstaat u mij?” freget de grutte, rizige man neist my.

Yn it âlderein hûs weard ik wenje hawwe wy sa no en dan in foarlês middei. Dy wurdt dan fersoarge troch de ynwenners sels, de gearkomsten wurde goed besocht.

Al hoe wol de gelûdsapparatuer wol es wat te winsken oer lit, want net elkenien wit er mei om te gean. En it hearren en sjen is er by de measten lju net op foarút gong.

“Verstaat u mij?” seit myn buorman noch es. “Ik ferstean jo wol, hear.” sis ik.

“Maar ik ú niet.” hâldt hy fol en giet yn it echte Jordaansk-Amsterdamsk fierder.

“Nim mij net kwealik,” sis ik, “ik wol jo net kwetse.” en gean oer yn it Hollânsk.

Under it foarlêzen troch fertelt hy dat syn dochter in doarp fierderop wennet. Der moast in plak foar him fûn wurde want hy koe net mear allinnich weaze. En sa is it dit âldereinhûs wurden.

Hy is ûnwennich, hy mist syn hûs en begrypt de taal net.

“Jo moatte jo ûnder de minsken jaan,” sis ik, “en Fryske berneboeken lêze.”

“Ek hawwe wy, om te begjinnen, in prachtige jeu de boules baan, en in moaie biljerttafel. En Bridge-klubkes binne d’r ek genoch. Foar elk is er wol wat.”

In pear wike letter moetsje ik him wer. “Hoe giet it mei jo?” freegje ik.

“Een stuk beter.” seit er, “Die Friezen zijn best aardig.”

“Dat wist ik wol.” sis ik… 😀

Photo by Jeff Sheldon on Unsplash

CoronaMinskenOm it hus

Puzelje

trochPosted on 0 Comments0min read644 views

We moatte wat dwaan, tocht ik by my sels op in nacht do ik net sliepe koe.

Nei dat ik de hele famylje oan myn each foarby gean litten hie, tocht ik; ‘En de lju dan dy oan dyn gong wenje?’ Hoe kinne se my no en hoe kin ik har? Wy kinne inoar sa stadichoan fan it moarn en dei sizzen, mar der hâldt it mei op.

En sa kaam ik op in idee om in puzel út te lizzen op in tafel, midden op ‘e gong. Sadat elk dy er lâns komt it ûntbrekkende stikje derby sykje kin.

De earste puzel is al klear, de twadde komt er oan. It is in grut sukses.

Wylst de fingers troch de  stikjes puzel geane wurdt er praat, oer wat min persoanlik dwaande hâldt.

Ik lear in buorfrou kinnen dy mei in fuotballer troud is. Myn buorman dy syn libben lang timmerman west hat. In oaren ien hat boartsjebouwer west en ‘hat de skipkes op it droege’, seit er grutsk.

Geande wei komme se los, en sa leare wy inoar better kinnen.

De puzel is ôf de twadde leit al klear. Se binne net oan te slepen. Anton Pieck is no oan beurt.

Wy binne tichter by inoar kaam, en dat wie de opset ommers!

Der sille mear puzels foar nedich wêze dat wy inoar goed kinne  mar it begjin is er.

Puzelje!

CoronaMinskenOm it hus

Hightea

trochPosted on 3 Comments1min read1738 views
Foto troch Jess Bailey fan Unsplash
Wert ik al benauwd foar wie is fannewike bard; de omkriten fan de tafels binne yn ‘It Fermidden’ grutte rûmtes wurden. Der meie no mar twa man om in tafel sitte en oardel meter der tusken.

No, dan witte jimme it wol, tink?

De lju binne âld en hurdhearich, der wurdt hiel wat ôfroppen en raast.

Juster hiene wy Hightea en Kletspot yn niisneamde grutte seal. Wat dat wie wist ik net. It dy bliken dat wy meielkoar prate koene oer it middeis-iten. As wy der klachten oer hiene, dan koene wy dy dan melde.

No, der kaam nochal wat los fansels, komplimintsjes mar ek krityk.

It frommiske dy it petear wat yn goeie banen leide moast koe it hast net bypoatsje.

De fragen gongen ûnder oaren oer ‘Wat moat er feroare wurde?‘ en ‘Wat mei er net feroare wurde?’

Min woe ek wer it sâltlokje op tafel hawwe, it iten wie fierste larderich. En dan noch wie de griente net gear genoch, mar hja prate mei leafde oer de Potstro en de prommebôle fan eartiids.

Wylts mocht de Hightea net fergetten wurde, fansels. Kofje mei gebak en snobbersguod kamen rap foarby. Mei in abbekaatsje waart it ôfsletten,

Goed om alles es op in rigeltsje te setten, witte wert beide partijen oan ta binne,

Der giet neat boppen tefreden en lokkige bewenners yn Corona-tiid, ist net wier?

Mei elkoar wiene se it iens. Se hiene it hjir goed.

It hie minder kinnen…

CoronaMinskenOm it hus

Ferdraachsemens

trochPosted on 0 Comments1min read841 views
Foto troch Christian Langballe fan Unsplash
Wij binne wer foar in part yn it âldereinhûs beheind, net sa as mei de earste coronagolf want dat wie frjemd foar elkenien, mar mei dizze golf is it oars.

Elke dei lizze der wer oare berjochten yn de brievebus en elke dei moatte wy ùs wer oan oare, nije rigels hâlde.

It is krekt wat Rutte op dat momint foarskriuwt. De man hat it ek net maklik, hy docht it nea goed, fansels…

Ik mien foar mysels dat ik nochal fleksibel fan aard bin, mar dat blykt sa net te wêzen. Ik lear mysels dizze dagen kinnen (foar safier ik dat noch net wist 😁).

Ik begjin my op te winen oer praat as ‘Wer is jo mûlkapke?’ en ‘Jo komme te tichteby!’ 

It is stil wurden yn dit hûs, hja hat him of har werom lutsen. Hja hawwe eangst krigen foar dy ûnsichtbere fijân. Elkenien kin it ommers oerbringe!

De sibben skilje my alle dagen, en sizze dan: ‘Net ien oankrûpe en ek net tùtsje, hear!’ Se ferjitte dat it hjir allegearre minsken op leeftyd binne, hoe soe ik hjir noch yn de ferliding komme kinne?

Ien ding is wis: dizze pandemy hat ùs wol op ússels smiten. Wy hawwe it no mei ússels te krijen, wès mild foar dyn persoan én dyn meiminsken.

Ferdraachsemens. It falt net altyd mei…

Oer Wokke

"Efkes oer my sels want wa my net kin bliuw ik in fremde foar. Ik bin berne yn Âldeboarn en de jongste fan fjouwer bern. “Twa jonges en twa famkes. In Keninklik Getâl.” sei ùs mem altiid."

Lês mear ...

Hoefolle hjir?

Op 't stuit 1 lêzer(s).

Doe op dizze dei

Samar in stikje

Artikel 16

Kategorieën

Archyf