
'It iten is betiid hjoed', betink ik my.
Senuweftich sykje ik om myn skuon. In frjemde gewoante miskyn, mar ik rin altyd op bleate fuotten yn hûs. Dan bin ik mysels want ik bin thús.
De doarbel hâldt oan. Wer bin dy ferhipte skuon ek al wer?
Dan samar nei de doar en op bleate fuotten doch ik de doar iepen. Der stiet de direkteur fan it fersoargingshûs foar myn noas, mei in skaal fol oaljekoeken.
'Wat aardich fan jo', sis ik en sjoch nei myn bleate fuotten. Wat spyt my dat no dat ik myn nije skuon net oandien ha.
Mar de man hat se hooplik net sjoen. En nei in wolmiende âldjierswinsk giet hy nei de folgjende doar.
Wat in aardige, knappe man, en hy bringt ek noch oalje koeken lâns. De dei kin by my net mear stikken.
Och ja; ik ha se fûn, myn skuon, krekt doe 't ik de doar wer tichtdie...
Bleate fuotten
Bleate fuotten
Foltôge libben