Om it hus

Wolst in kopke kofje?” freegje ik him.

“Wat foar kofje hat mem?” seit er. 

“No,” sis ik (ik gean mei de tiid mei fansels); “Dolce Gusto Cappuccino en Lungo, as Douwe Pypke’s Senseo. Sis it mar.”

Syn mûle falt iepen. “Ik tocht dat mem allinnich prottelkofje hie.”

“Ik wenje dan wol yn in âldereinhûs mar dat hâldt net yn dat ik neat wit fan de wrâld om my hinne.” sis ik.

Troch dit âldereinhûs bin ik fan it sâlt, it sûker en de drank ôf. 

It giet hjir allinnich om de sûnens fan de bewenners dy om en de by tachtich, njochentich en hûnderd jier âld binne. 

“Hoe giet it mei jo?” sis ik tsjin de man dy syn libben lang boardsjes boud hat.

“Ik ha te hege bloeddruk.” seit er, “En no moat ik fan myn slokje ôf.” “Mar wat bliuwt er dan oer?” freget ‘r mistreastich.

“Gewoan troch gean.” sis ik tsjin him, “Sa as jo went binne.”

We klinke der nochs es op en binne it roerend iens. 

It wurdt in Bearenburchje. Krekt sa as hy went is…

S Sûnt in wike rin ik mei twa ynswachtele fuotten rûn , en ek noch  trije lagen wynsels.

“Jo hawwe opsette fuotten,” sei de dokter; “dat is net goed.”

Gefolch is dat gjin skoech mear past, sels myn man syn trouskuon passe net mear en dát seit wat. Eltsenien is ynt spier om foar my geskikt fuotark te finen. Ek de soan  kaam mei toffels thùs mar maat seis en fjirtich wie te grut skotten. 

En omdat ik dochs nei de apoteek moast sei ien; “Kinst wol binnentroch gean want it eazet bûten.”

Sa sein, sa dien. Skrutens tikje ik op it raam en daliks fleant er in doar iepen. In grutte frou yn in wite jas stiet poerlilk foar my.

“Jo moatte foarom!” seit se mei stimferheffing. “Ja mar,” sis ik, hiel fan it stik; “it reint en ik rin op sokken. Ik moat wol binnentroch!”

“Neat mei te krijen. Foartaan foarom. Wy ha net foar neat in foardoar.” Se gooit my de medisinen ta en ropt noch; “Hjir gjin gewoante fan meitsje, hear!”

Ik bliuw feralterearre stean. Dan mar op hoasfuotling nei hûs. Ik kom thùs as hie ik oan it sleatsje springen west.

Fatsoenlikens is ek net mear wat it ea wie.