Om it hus

“Né, dochs.” sis ik, en fuortendaliks ha ik der spiit fan.

Op it selde stuit tink ik oan har leeftiid, in dikke njoggentich jier en al in pear jier widdo. Har freon is fjouweren njoggentich en ek allinnich. Beide binne se noch aardich by de tiid.

“Hoe ha jim elkoar moete?” freegje ik want no wol ik ek alles witte fansels.

“Yn it fytsehok.” seit se; “Us fytsen stiene tsjinelkoar oan en dy foelen om. En sa binne wy yn de kunde kaam. En no geane wy alle dagen te fytsen, sitte op terraskes en prate oer it ferline.”

“We kamen der efter dat wy ùt it selde doarp komme.” giet se fjirder. “Mar wy smite de lapen noch net gear, hear.” seit se; “Earst mar wat fytse en elkoar kennen leare.”

“Do hast gelyk,” sis ik; “mar net te lang mei wachtsje. Jo binne âld foar dat jo it witte …”

It fytsehok dy my tinken oan eartiids; hoe spannend koe dàt wêze? 😉

Ferkearing…

De doarbelle giet. Ik ferwachtsje gjin besite mar dat wit min mar noait.

Der stean twa froulje foar myn noas. Ien der fan komt kwa stim en wezen my bekend foar.

“Hoi Wokke.” seit se. We jouwe mekoar in han en in tùt, sa as âlde bekinden dogge.

En sa sitte wy op de bank en prate oer eartiids. Wy komme ùt it selde doarp en kinne de selde minsken.

We hawwe mekoar yn jierren net sjoen mar dochs pakke wy de trie wer gewoan op.

‘Wat is dat dochs?’ tink ik by my sels; ‘Dat jo nea fer fremdzje fan de minsken ùt jo bertedoarp.’

Algauw ferjitte wy de omjouwing en hawwe it oer ùs âlders en bewenners fan it doarp fan doe.

“Komme jimme es wer.” sis ik by it fuortgean want no wol ik mear witte fansels.

En dat allegearre mei troch Facebook. We hawwe inoar wer fûn.

Stimmen ùt it ferline.

Hy sjocht lilk efterom en docht krekt as ik net bestean.

Ik ha in oare scootmobiel oanskaffe, myn âlde wie al moannen stikken. Osa bliid bin ik er mei. Jimme  sille wol sizze dat ik net in bytsje oan it oerdriuwen bin. Mar as it jo ienige mogelik is om fan it hiem te kommen, dan binne jo oerâl bliid mei.

Ferhûzje en in nije omjouwing, wert jo ek noch osa oan wenne moatte… dan wolle jo graach fan it ste.

Yntusken ha ik yn de lange gong einliks in plakje fûn foar myn ferfiermiddel. Mar kin ik der wol by stean, freegje ik my sels ôf. Der stiet al in scooter, ien fan grutformaat. De man fan de twa rollators komt er by stean.

“Wa binne jo?” freget er; “Ik bin Tolsma.” en stekt de hân ùt.

Nei dat ik my bekend makke ha skowt er de beide rollators demonstratyf tsjin myn scootmobyl oan. “Dy dingen hearre hjir net.” sei er minachtsjend; “Dit is in hûs foar âlde minsken mei oanpaste weinen en rollators en der hearre jo noch net by.”

“Tosma! Tolsma!” ropt er ien; “Wie der wat?”

Neist ùs komt in oesa foars frommeske stean. Fan har blykt de grutte scooter te wezen. “Ne hear.” seit er en draait him ôm.

“Kom mar neist my stean. Dat kin best.” seit se. Oeren letter kom ik thus en ha ik der in freondinne by.

Tolerânsje.