Om it hus

Oer mijselsOm it husOp stap

Nachtpon

troch Posted on 1 Comment 1 min read 377 views
Ik kom noch efkes om in bakje kofje, hear."

"Da's goed," sis ik, "mar ik ha de nachtpon al oan."

"Dat jout neat, ik ha mem wol faker sa sjoen." seit er.

Nei in smout petear giet er wer fuort.

Efkes letter giet de telefoan; "Mem, ik ha de kaai lizze litten en no kin ik er net mear yn komme. Hat mem ek in kaai  en wol mem dy efkes nei de yngong bringe?"

"Wol ja." sis ik. Ik bin yn de nachtklean mar toe mar... dy jonge moat holpen wurde.

En sa pak ik myn scootmobyl en race troch de lege, holle gongen fan it fersoargingstehûs, nei de foardoar.

En nei dat ik de kaai ôfjûn ha, hobbelje ik werom troch deselde kâlde dongen.

'Werom hâlde wy as bewenners ûnderling net es in wedstriid yn nachtklean, op scooters?' betink ik my. Ik sil it op de aginda sette litte.

In wûnderlik gefoel oerfalt my en al ridend geniet ik noch mar ris dûbeld fan 'e donkere stilte yn 'e nachtlike gongen fan it âldminskenhûs.

Ha! Max Verstappen soe wolle dat er hjir race mocht. Yn 'e nachtpon...

De wraldMinskenOm it husOp stap

'Verstaat u mij?'

troch Posted on 2 Comments 2 min read 1217 views

Verstaat u mij?" freget de grutte, rizige man neist my.

Yn it âlderein hûs weard ik wenje hawwe wy sa no en dan in foarlês middei. Dy wurdt dan fersoarge troch de ynwenners sels, de gearkomsten wurde goed besocht.

Al hoe wol de gelûdsapparatuer wol es wat te winsken oer lit, want net elkenien wit er mei om te gean. En it hearren en sjen is er by de measten lju net op foarút gong.

"Verstaat u mij?" seit myn buorman noch es. "Ik ferstean jo wol, hear." sis ik.

"Maar ik ú niet." hâldt hy fol en giet yn it echte Jordaansk-Amsterdamsk fierder.

"Nim mij net kwealik," sis ik, "ik wol jo net kwetse." en gean oer yn it Hollânsk.

Under it foarlêzen troch fertelt hy dat syn dochter in doarp fierderop wennet. Der moast in plak foar him fûn wurde want hy koe net mear allinnich weaze. En sa is it dit âldereinhûs wurden.

Hy is ûnwennich, hy mist syn hûs en begrypt de taal net.

"Jo moatte jo ûnder de minsken jaan," sis ik, "en Fryske berneboeken lêze."

"Ek hawwe wy, om te begjinnen, in prachtige jeu de boules baan, en in moaie biljerttafel. En Bridge-klubkes binne d'r ek genoch. Foar elk is er wol wat."

In pear wike letter moetsje ik him wer. "Hoe giet it mei jo?" freegje ik.

"Een stuk beter." seit er, "Die Friezen zijn best aardig."

"Dat wist ik wol." sis ik... 😀

Photo by Jeff Sheldon on Unsplash

CoronaMinskenOm it hus

Puzelje

troch Posted on 0 Comments 0 min read 477 views

We moatte wat dwaan, tocht ik by my sels op in nacht do ik net sliepe koe.

Nei dat ik de hele famylje oan myn each foarby gean litten hie, tocht ik; 'En de lju dan dy oan dyn gong wenje?' Hoe kinne se my no en hoe kin ik har? Wy kinne inoar sa stadichoan fan it moarn en dei sizzen, mar der hâldt it mei op.

En sa kaam ik op in idee om in puzel út te lizzen op in tafel, midden op 'e gong. Sadat elk dy er lâns komt it ûntbrekkende stikje derby sykje kin.

De earste puzel is al klear, de twadde komt er oan. It is in grut sukses.

Wylst de fingers troch de  stikjes puzel geane wurdt er praat, oer wat min persoanlik dwaande hâldt.

Ik lear in buorfrou kinnen dy mei in fuotballer troud is. Myn buorman dy syn libben lang timmerman west hat. In oaren ien hat boartsjebouwer west en 'hat de skipkes op it droege', seit er grutsk.

Geande wei komme se los, en sa leare wy inoar better kinnen.

De puzel is ôf de twadde leit al klear. Se binne net oan te slepen. Anton Pieck is no oan beurt.

Wy binne tichter by inoar kaam, en dat wie de opset ommers!

Der sille mear puzels foar nedich wêze dat wy inoar goed kinne  mar it begjin is er.

Puzelje!

CoronaMinskenOm it hus

Hightea

troch Posted on 3 Comments 1 min read 1473 views
Foto troch Jess Bailey fan Unsplash
Wert ik al benauwd foar wie is fannewike bard; de omkriten fan de tafels binne yn 'It Fermidden' grutte rûmtes wurden. Der meie no mar twa man om in tafel sitte en oardel meter der tusken.

No, dan witte jimme it wol, tink?

De lju binne âld en hurdhearich, der wurdt hiel wat ôfroppen en raast.

Juster hiene wy Hightea en Kletspot yn niisneamde grutte seal. Wat dat wie wist ik net. It dy bliken dat wy meielkoar prate koene oer it middeis-iten. As wy der klachten oer hiene, dan koene wy dy dan melde.

No, der kaam nochal wat los fansels, komplimintsjes mar ek krityk.

It frommiske dy it petear wat yn goeie banen leide moast koe it hast net bypoatsje.

De fragen gongen ûnder oaren oer 'Wat moat er feroare wurde?' en 'Wat mei er net feroare wurde?'

Min woe ek wer it sâltlokje op tafel hawwe, it iten wie fierste larderich. En dan noch wie de griente net gear genoch, mar hja prate mei leafde oer de Potstro en de prommebôle fan eartiids.

Wylts mocht de Hightea net fergetten wurde, fansels. Kofje mei gebak en snobbersguod kamen rap foarby. Mei in abbekaatsje waart it ôfsletten,

Goed om alles es op in rigeltsje te setten, witte wert beide partijen oan ta binne,

Der giet neat boppen tefreden en lokkige bewenners yn Corona-tiid, ist net wier?

Mei elkoar wiene se it iens. Se hiene it hjir goed.

It hie minder kinnen...

CoronaMinskenOm it hus

Ferdraachsemens

troch Posted on 0 Comments 1 min read 664 views
Foto troch Christian Langballe fan Unsplash
Wij binne wer foar in part yn it âldereinhûs beheind, net sa as mei de earste coronagolf want dat wie frjemd foar elkenien, mar mei dizze golf is it oars.

Elke dei lizze der wer oare berjochten yn de brievebus en elke dei moatte wy ùs wer oan oare, nije rigels hâlde.

It is krekt wat Rutte op dat momint foarskriuwt. De man hat it ek net maklik, hy docht it nea goed, fansels...

Ik mien foar mysels dat ik nochal fleksibel fan aard bin, mar dat blykt sa net te wêzen. Ik lear mysels dizze dagen kinnen (foar safier ik dat noch net wist 😁).

Ik begjin my op te winen oer praat as 'Wer is jo mûlkapke?' en 'Jo komme te tichteby!' 

It is stil wurden yn dit hûs, hja hat him of har werom lutsen. Hja hawwe eangst krigen foar dy ûnsichtbere fijân. Elkenien kin it ommers oerbringe!

De sibben skilje my alle dagen, en sizze dan: 'Net ien oankrûpe en ek net tùtsje, hear!' Se ferjitte dat it hjir allegearre minsken op leeftyd binne, hoe soe ik hjir noch yn de ferliding komme kinne?

Ien ding is wis: dizze pandemy hat ùs wol op ússels smiten. Wy hawwe it no mei ússels te krijen, wès mild foar dyn persoan én dyn meiminsken.

Ferdraachsemens. It falt net altyd mei...

CoronaDe wraldMinskenOm it hus

Min moat dochs sjonge kinne?

troch Posted on 1 Comment 1 min read 1350 views
Foto troch David Beale fan Unsplash
We meie no ek net mear sjonge." seit se mei in tryst gesicht. "Wat bedoele jo?" freegje ik. Ik moat er noch efkes ynkomme, de moarn is noch ier.

We sitte yn de grutte seal kofje te drinken, op paste wize in eintsje fan elkoar ôf. En omdat it grutste part hurdhearrich is falt de kommunikaasje op grutte ôfstân net mei.  "Wat sizze jo?" is dan ek net fan de loft.

Lit stean fan petearen dy wat djipper geane, se ferwaaie yn de romte.

"Mar," giet se fierder; "musyk mei ek net want der sjonge wy by, en sa kinne wy ek it firus oerbringe."

"We soene fanne middei sjonge mei Tetman en Jarich, der kin min osa meielkoar mei sjonge mar dat mei ek net."

"Dan mar sjoele." seit in oarenien; "Mar net te deun byelkoar want da kinst it ek krije."

"Bridge, dat kin wol." seit er ien; "Dat kin min mei jin fjouweren dwaan en as jo it dan krije dan binne it mar fjouwer." Se binne it iens en sille fanne middei los.

Ek films sjen oer fiere lânnen mei hege bergen en grutte seeën steane heech yn it faandel.

En seft hear ik harren nùnderjen;

"Troch see en en skaad en lânnen fier oer it westerstrân...."

Min moat dochs sjonge kinne?

CoronaMinskenOm it hus

Net te tichtby komme, hear!

♥ Leafde Oerwint Alles ♥

troch Posted on 1 Comment 1 min read 1172 views
Foto troch Yaroslav Danylchenko fan Pexels
Net te ticht by my komme, hear!" hear ik deis hûnderd kear om my hinne sizzen.

Hja binne as de dea foar it firus. Logysk fansels, se hawwe fyf moane opslùten sitten. Mar sa as it mei alle ferhalen giet, se wurde hoe langer hoe grutter.

Soms, as it my oer de hege skuon giet, gryp ik yn en besykje de oare kant fan it ferhaal te fertellen.

Neist my sit in man. It falt my op dat hy net mei docht oan it petear fan de oanwêzigen. Tsjin oer him sit in frou, sûnder wat te sizzen hawwe hja kontakt. It gelok strielt er ôf.

Op myn fraach as hy ek skruten is foar it firus, seit er yngelokkich; "It firus hat ùs just byelkoar brocht."

"We troffen elkoar by de dokter om te testen, hja blyke posityf te wêzen. Mar net allinnich it firus, ek de fonk fan de leafde sprong oer."

Efkes fierder op seit in oar frommes dat hja har man ferlern hat oan it firus. "Mar hy wie al âld hear."  seit se seft er efteroan.

En sa hat elkenien wat te fertellen oer corona... moaie en minder moaie erfarings  komme foarby.

De leafde sil altyd trochgean. Ek as firussen tinke it wûn te hawwen...

CoronaDe FamyljeDe wraldOm it hus

Tweintich minuten

troch Posted on 1 Comment 1 min read 1171 views

Sille wy moarnier efkes ofprate? Ik ha in keamerke besteld.'  seit er. 

Sunt in pear wike hat it âldereinhûs keamerkes makke, ôfskieden fan nijsgjirrigge lju.

Ik moat sizze, yn de earste ynstânsje like it my op fleanen. Pleksyglês mankeare de wanden. In telefoan stiet rè sadat min mei de famylje bûten kommunisearje kin. En dan mei min tweintich minuten prate.

Wat ûnwennich mei de situaasje skarrelje ik de romte yn, in desynfiktearjend fleske mei in doekje stiet klear. Moat min no earst desynfiktearje? As moat min it no op it ein dwaan? Ik doch it mar allebeide dan wurdt in oar net besmet .

De soan hat syn plak al ynnaam, ik gean tsjinoer him sitten.

En wert wy oars net oer stinne moatte wy no tweintich minuten tsjin elkoar prate. Earst mar oer it waar, en dan oer syn wurk, betink ik my. Tuskentroch freget er; 'Hoe foldocht it, mem?' 

'Best,' sis ik, 'it iten en drinken mankearret neat oan, se dogge hja best.'

Mar er is ien ding dat untbrekt; frijheid!

De tweintich minuten binne om, de folgende besiker stiet alwer klear. We lizze beide in hân op it pleksyglês en sjogge mekoar oan...

Tweintich minuten...

Fierder lêze

Bisten en saOm it hus

Beppedei!

Mei blidens jouwe wy kennis.

troch Posted on 5 Comments 1 min read 1231 views

Ta myn grutte blidens binne fane moarn élf einepyken ùt de koer rûgele. 

Memein gong foarop al roppend dat se avesearje moasten. Want Bouke, de reade kater fan de buert, hie krekt efkes skoft. No wie it feilich. 

Yn flot tempo sette memein de stap er yn, it jonge spul koe har amper byhâlde.

In prachtige Siameeske kat folge hja op 'e foet. Lokkich kaam er in frou lâns dy har hûntsje ùtliet.

'Wolle jo der efteroan rinne?' frege ik, 'Oant se feilich yn it wetter binne?'

Dat woe hja graach dwaan. Efkes letter komt se fertellen dat alle elf plus mem yn it wetter kaam binne. 

Wat bin ik bliid. Myn beppesizzers binne goed te plak kaam. Dat wol dochs eltse oarremem!

Bisten en saOm it hus

Yn blide ferwachtingen

troch Posted on 2 Comments 1 min read 915 views

Wannear sil it heve?' roppe de lju om my hinne. It hiele âldereinhûs komt yn 'e ban fan de komst fan de nije wrâldboargers.

Ik kin my net earne fertoane as hja hâlde my oan en freegje, 'Is er al wat?' Bewenners as personiel komme yn 'e hûs en wolle it plak sjen wert it barre sil.

It is in spannende tiid; it coronabarren is al hielendal op de eftergrûn rekke. Der is mar ien ding wichtich; 'Wannear komme se foar it ljocht, en hoe folle?'

Jimme sille wol sizze; 'Wer hat sy it oer?'

It sit sa, ik hie fan `t winter as dekoraasje in einekoer op myn balkon hong. En ta myn grutte fernuvering hat in einepearke de koer yn beslach nom.

Wat wie ik bliid, net wittend wat foar offers Stientsje -de kat- en ik der foar bringe moasten. Wy hawwe ommers salang se oan it brieden is, de noed en de soarch der foar.

Ek in pear manlju hâlde de wacht en ha in stellage om it nest hinne boud sa dat it lytse guod net fan in grutte hichte ôffalle kin.

Myn buorman kipet wol  gauris behoedsum yn `e koer, en hâldt my fan dei oant dei op `e hichte. 'Se is noch oan it brieden hear!' ropt er dan. 

Soe it hearke ek sa yn spanning sitte? freegje ik my ôf.

Yn blide ferwachtingen, dat binne we.

Oer Wokke

"Efkes oer my sels want wa my net kin bliuw ik in fremde foar. Ik bin berne yn Âldeboarn en de jongste fan fjouwer bern. "Twa jonges en twa famkes. In Keninklik Getâl." sei ùs mem altiid."

Lês mear ...

Sa ist en net oars

“Ik moat help hawwe, sei de boer, helje my gau in heal fearntsje jenever.”

Hoefolle hjir?

Op 't stuit 3 lêzer(s).

Tiden op de Twitters!

Doe op dizze dei

Samar in stikje

Sjouke de Zee| 1867-1954

Kategorieën

Archyf

Tidenhawwetiden stats

Tal berjochten: 832
Tal blèdsiden: 10
Tal reaksjes: 1,495
Tal kategoryen: 11
Tal tags: 25
Tal wurden: 233,875
Yn totaal media: 1,940

Lêste update:
21 maaie 2022 @ 12:00