Om it hus

CoronaDe FamyljeDe wraldOm it hus

Tweintich minuten

troch Posted on 2 Comments 1 min read 279 views

Sille wy moarnier efkes ofprate? Ik ha in keamerke besteld.’  seit er. 

Sunt in pear wike hat it âldereinhûs keamerkes makke, ôfskieden fan nijsgjirrigge lju.

Ik moat sizze, yn de earste ynstânsje like it my op fleanen. Pleksyglês mankeare de wanden. In telefoan stiet rè sadat min mei de famylje bûten kommunisearje kin. En dan mei min tweintich minuten prate.

Wat ûnwennich mei de situaasje skarrelje ik de romte yn, in desynfiktearjend fleske mei in doekje stiet klear. Moat min no earst desynfiktearje? As moat min it no op it ein dwaan? Ik doch it mar allebeide dan wurdt in oar net besmet .

De soan hat syn plak al ynnaam, ik gean tsjinoer him sitten.

En wert wy oars net oer stinne moatte wy no tweintich minuten tsjin elkoar prate. Earst mar oer it waar, en dan oer syn wurk, betink ik my. Tuskentroch freget er; ‘Hoe foldocht it, mem?’ 

‘Best,’ sis ik, ‘it iten en drinken mankearret neat oan, se dogge hja best.’

Mar er is ien ding dat untbrekt; frijheid!

De tweintich minuten binne om, de folgende besiker stiet alwer klear. We lizze beide in hân op it pleksyglês en sjogge mekoar oan…

Tweintich minuten…

Fierder lêze

Bisten en saOm it hus

Beppedei!

Mei blidens jouwe wy kennis.

troch Posted on 5 Comments 1 min read 420 views

Ta myn grutte blidens binne fane moarn élf einepyken ùt de koer rûgele. 

Memein gong foarop al roppend dat se avesearje moasten. Want Bouke, de reade kater fan de buert, hie krekt efkes skoft. No wie it feilich. 

Yn flot tempo sette memein de stap er yn, it jonge spul koe har amper byhâlde.

In prachtige Siameeske kat folge hja op ‘e foet. Lokkich kaam er in frou lâns dy har hûntsje ùtliet.

‘Wolle jo der efteroan rinne?’ frege ik, ‘Oant se feilich yn it wetter binne?’

Dat woe hja graach dwaan. Efkes letter komt se fertellen dat alle elf plus mem yn it wetter kaam binne. 

Wat bin ik bliid. Myn beppesizzers binne goed te plak kaam. Dat wol dochs eltse oarremem!

Bisten en saOm it hus

Yn blide ferwachtingen

troch Posted on 3 Comments 1 min read 340 views

Wannear sil it heve?’ roppe de lju om my hinne. It hiele âldereinhûs komt yn ‘e ban fan de komst fan de nije wrâldboargers.

Ik kin my net earne fertoane as hja hâlde my oan en freegje, ‘Is er al wat?’ Bewenners as personiel komme yn ‘e hûs en wolle it plak sjen wert it barre sil.

It is in spannende tiid; it coronabarren is al hielendal op de eftergrûn rekke. Der is mar ien ding wichtich; ‘Wannear komme se foar it ljocht, en hoe folle?’

Jimme sille wol sizze; ‘Wer hat sy it oer?’

It sit sa, ik hie fan `t winter as dekoraasje in einekoer op myn balkon hong. En ta myn grutte fernuvering hat in einepearke de koer yn beslach nom.

Wat wie ik bliid, net wittend wat foar offers Stientsje -de kat- en ik der foar bringe moasten. Wy hawwe ommers salang se oan it brieden is, de noed en de soarch der foar.

Ek in pear manlju hâlde de wacht en ha in stellage om it nest hinne boud sa dat it lytse guod net fan in grutte hichte ôffalle kin.

Myn buorman kipet wol  gauris behoedsum yn `e koer, en hâldt my fan dei oant dei op `e hichte. ‘Se is noch oan it brieden hear!’ ropt er dan. 

Soe it hearke ek sa yn spanning sitte? freegje ik my ôf.

Yn blide ferwachtingen, dat binne we.

MinskenOm it hus

Beuzichheidsterapy

troch Posted on 6 Comments 1 min read 285 views

Alwer in draaioargel,’ seit myn buorfrou. Ik swaai nei de beide manlu dy it grutte tsjil yn beweging sette.

‘Dat dogge se foar ùs,’ sis ik. 

‘Jou my mar countrymuzyk, jazz as gospel, dan komt min noch wat mear yn beweging,’ seit se.

Sjongers mei en sûnder gitaar gean oan ùs eagen foarby.

Sûnt in skofke krije wy ‘Gymnastiek van buiten af.’ In jong feint stiet yn ‘e fierte te meneuveljen en swaait mei al syn lichemsdielen, de bedoeling is dat wy dat him neidogge.

En dan krije wy noch it harsenskrabjen yn de gong, want dat moat ek underhâlden wurde fansels .

It frommeske lit ùs plaknammen riede, it wurdt net altegoed ferstien en moat gauris herhelle wurde. 

Sneintemiddei krije wy saksofoanmuzyk fan ùt de tùn. ‘Ha jo in saksofoan?’ ropt er ien nei my. ‘Né,’ sis ik, jo wol?’ Se docht mei in sucht de doar ticht. 

It draaioargel wurdt rè makke en giet fan it iene âldereinhûs nei it oare. Wurk genoch dizze dagen, se fleurje de boel in hiel ein op.

Corona bringt wer in protte kreativiteit en talinten nei boppen.

Noch efkes minsken, dan kinne wy wer genietsje fan alles wat libbet.

De wraldMinskenOm it hus

‘Lockdown’

troch Posted on 0 Comments 1 min read 310 views

Hast it al heard?” seit in buorfrou, “Alle duorren geane ticht en op slot. Earst fanne wike de sietduorren fan it gebouw, en no de haadyngong.”

Stadichoan wurdt de kring lytser om ùs hinne. We kinne net mear in rûntsje meitsje yn de tùn. Yn it gebouw is de eangst  foar besmetting fielber, as ik er oan kom stowe se elk in in kant ùt.

Oardel meter fan elkoar ôf stean, seit min mar in soart minsken binne hjir dôf; hoe moat dat dan?

Guon lju wolle boadskipje yn it winkeltsje, se kinne alles op ‘e rekken sette, mar dat binne se net mear went… dat wie eartiids sa. 

“Ik wie krekt by de apoteek,” sei wer in oaren ien, “mar der koe ik mar ien doaske paracetamol krije, en dat mei myn rimmetyk.”

Skodholjend giet se fierder, se begrypt er neat mear fan.

Myn buorfrou hat in pûdsje mei drop oan in tou ùt it raam hong want de beppesizzer hâld der sa fan. “Mar dat mei ek net.” seit se triest en joat my de drop.

De list fan ferbodsbepalings wurdt  al langer en langer. Ik begjin myn libben er op yn te stellen, wat moat min oars?

Dochs hat it fires goeie kanten; de minsken begjinne elkoar te wurdearjen… se sitte ommers yn it selde skouke.

Wy hoopje mei-inoar yn ienridegens dizze striid te winnen.

‘Lockdown’ …

De wraldMinskenOm it hus

Corona

troch Posted on 2 Comments 2 min read 333 views

Follik! ” ropt in man yn de doar. “Kom fierder.” sis ik -tsjin better witten yn- want dat kin ommers hjoed-de-dei net mear.

It is myn nije buorman dy hjir krekt mei syn frou kaam is. Se binne tagelyk jierdei, hiene in sealtsje hiert en soene it grut fiere. Mar it giet net troch krekt as myn swemmen net troch giet.

It libben yn dit fersoargingstehûs is fan de iene op de oare dei ferstomme. Unwerklike situaasjes dogge him foar, de âlde minsken binne de regelmjittichheid fan de dei kwyt.

Se moetsje inoar noch wol mar steane in meter fan inoar ôf en kinne inoar net mear ferstean.

It foardiel fan dizze situaasje is; de minsken sykje inoar wer op. Se meitsje wer nije kontakten, somstiden ha se al hiel lang neist inoar wenne. 

Myn buorman hat ek op besite west en fertelde dat hy syn libbenlang boartsjebouwer west hie. En no it firus  taslein hat jout er it jild leaver oan de bern dan oan it firus, seit er.

In âld minske eartiids fan Amsterdam wol werom nei de Wallen; “Der is it firus net.” seit se, “Dat binne oare.” sis ik, saakkundich.

Wer in oarenien is de hiele dei oan it stofsûgerjen en tinkt sa it bist de baas te kinnen.

Sa kin in unsichtbere fijân alles yn it hûnderd jeie. “De lêste oorloch wie der neat by.” sizze se; “Dan wisten jo waad de agressor wie.”

Myn grutte bewûndering giet dizze dagen ùt nei it personiel, neat is har tefolle. Mei folle geduld en freonlikens geane se mei de bewenners om. 

Corona…

De wraldMinskenOm it husOp stap

Prottelkofje

troch Posted on 0 Comments 1 min read 399 views

Wolst in kopke kofje?” freegje ik him.

“Wat foar kofje hat mem?” seit er. 

“No,” sis ik (ik gean mei de tiid mei fansels); “Dolce Gusto Cappuccino en Lungo, as Douwe Pypke’s Senseo. Sis it mar.”

Syn mûle falt iepen. “Ik tocht dat mem allinnich prottelkofje hie.”

“Ik wenje dan wol yn in âldereinhûs mar dat hâldt net yn dat ik neat wit fan de wrâld om my hinne.” sis ik.

Troch dit âldereinhûs bin ik fan it sâlt, it sûker en de drank ôf. 

It giet hjir allinnich om de sûnens fan de bewenners dy om en de by tachtich, njochentich en hûnderd jier âld binne. 

“Hoe giet it mei jo?” sis ik tsjin de man dy syn libben lang boardsjes boud hat.

“Ik ha te hege bloeddruk.” seit er, “En no moat ik fan myn slokje ôf.” “Mar wat bliuwt er dan oer?” freget ‘r mistreastich.

“Gewoan troch gean.” sis ik tsjin him, “Sa as jo went binne.”

We klinke der nochs es op en binne it roerend iens. 

It wurdt in Bearenburchje. Krekt sa as hy went is…

De wraldMinskenOm it hus

Wer sille jo hinne?

troch Posted on 0 Comments 1 min read 407 views

Wer gean jo mei de Krystdagen hinne?”  freget immen oan frou Dykstra. 

Ik wiet, se hat in grut gesin hân, sa no en dan sjoch ik ien fan dy bern by har op besite. Mar it rint net stoarm, ek sy hawwe hun eigen wrâld kreëarre en der post warskynlik grif gjin minske fan hûnderd yn.

Yn It Fermidden, tidens it kofje drinken, gean de petearen faaks oer de kommende feestdagen. “Wer sille jo hinne?” wurdt gauris frege. Stadichoan wurdt it in wedstrydsje; wa giet fuort en wa net.

Ik bin nijskirrich wurden wert dizze minsken uteinlik de krystdagen troch bringe sille.

“Jo geane nei de wintersport.” sis ik tsjin myn buorfrou, se hat in readbonte trui oan mei wite hertenkoppen  der op.

“Ne,” seit se; “dy trui ha ik krige fan myn beppesizzer. Hja wenje yn Kanada”. “No, wat moai.” sis ik.

“We hawwe alle dagen kontakt.” giet se fjirder; “Troch Skype. Hjir yn it doarp wennet ek in soan, mar der wiet ik minder fan ôf as de soan fan de oare kant fan de wrâld.”

Alle war wurdt  dien yn dizze Mienskip om it de bewenners nei it sin temeitsjen. Oerâl is it fersierd, yn elk donker hoekje stiet in prachtige krystbeam; alles om de bewenners it waarme hùslike gefoel tejaan wat se misse. 

De unwennegens sil bliuwe, litte wy mar in iepen ear hawwe foar hun ferhalen fan eartiids. 

En? Wer sille jo hinne? 

De wraldMinskenOm it husOp stap

Fatsoenlikens

troch Posted on 5 Comments 1 min read 485 views

S Sûnt in wike rin ik mei twa ynswachtele fuotten rûn , en ek noch  trije lagen wynsels.

“Jo hawwe opsette fuotten,” sei de dokter; “dat is net goed.”

Gefolch is dat gjin skoech mear past, sels myn man syn trouskuon passe net mear en dát seit wat. Eltsenien is ynt spier om foar my geskikt fuotark te finen. Ek de soan  kaam mei toffels thùs mar maat seis en fjirtich wie te grut skotten. 

En omdat ik dochs nei de apoteek moast sei ien; “Kinst wol binnentroch gean want it eazet bûten.”

Sa sein, sa dien. Skrutens tikje ik op it raam en daliks fleant er in doar iepen. In grutte frou yn in wite jas stiet poerlilk foar my.

“Jo moatte foarom!” seit se mei stimferheffing. “Ja mar,” sis ik, hiel fan it stik; “it reint en ik rin op sokken. Ik moat wol binnentroch!”

“Neat mei te krijen. Foartaan foarom. Wy ha net foar neat in foardoar.” Se gooit my de medisinen ta en ropt noch; “Hjir gjin gewoante fan meitsje, hear!”

Ik bliuw feralterearre stean. Dan mar op hoasfuotling nei hûs. Ik kom thùs as hie ik oan it sleatsje springen west.

Fatsoenlikens is ek net mear wat it ea wie. 

MinskenOm it hus

Ferkearing

troch Posted on 3 Comments 1 min read 498 views
Fotograaf unbekend | photographer unknown
Ik ha ferkearing!” ropt se, har eagen begjinne te glânzjen.

“Né, dochs.” sis ik, en fuortendaliks ha ik der spiit fan.

Op it selde stuit tink ik oan har leeftiid, in dikke njoggentich jier en al in pear jier widdo. Har freon is fjouweren njoggentich en ek allinnich. Beide binne se noch aardich by de tiid.

“Hoe ha jim elkoar moete?” freegje ik want no wol ik ek alles witte fansels.

“Yn it fytsehok.” seit se; “Us fytsen stiene tsjinelkoar oan en dy foelen om. En sa binne wy yn de kunde kaam. En no geane wy alle dagen te fytsen, sitte op terraskes en prate oer it ferline.”

“We kamen der efter dat wy ùt it selde doarp komme.” giet se fjirder. “Mar wy smite de lapen noch net gear, hear.” seit se; “Earst mar wat fytse en elkoar kennen leare.”

“Do hast gelyk,” sis ik; “mar net te lang mei wachtsje. Jo binne âld foar dat jo it witte …”

It fytsehok dy my tinken oan eartiids; hoe spannend koe dàt wêze? 😉

Ferkearing…

Sa ist en net oars

“Wa’t mei jild smyt, goait grif syn eigen glêzen yn.”

Hoefolle hjir?

Op 't stuit 1 lêzer(s).

Doe op dizze dei

  • 09-07-2020 Neat!

Samar in stikje

Ienmansferset

Kategorieën

Archyf

WP-Backgrounds Lite by InoPlugs Web Design and Juwelier Schönmann 1010 Wien