Wy sille ferhûzje mar ik ha gjin each foar it hûs, ik ha allinnich mar each foar dy grutte dinnebeam.
“Wat fynst er fan?” freget myn man; “It falt my wol tsjin; in krap huske mei in grutte tùn.”
Sûnder om my hinne te sjen sis ik; “Wy dogge it.”
“Mar do hast it hûs net iens sjoen.” seit er, fernuvere.
En sa gongen wy oer.
Troch de jierren hinne ha wy in betrouwensbân opbouwd, De Dinnebeam en ik.
Do de bûtelânske buorman him omseagje woe om dat er lêst fan de nullen hie, ha ik dat mei gefaar foar eigen libben keare kinnen.
Max en Olly, ùs Cockers, Pinky de Poes. Porky en Bes, katten fan ùs soan, binne tusken syn woartels begroeven.
En no sille wy wer fuort, en moat ik de beam efter litte. We hawwe it tegearre goed troch praten, hy hie der alle begryp foar koe ik wol merkbite.
“As de lju de bile net yn dyn lea sette, dan hast noch in lang libben foar de boech.” sis ik.
En sjoch net mear efterom.
Resinte reaksjes