Samar

“Nè,” seit se; “myn soan hat Heitedei.” “Mar dan is hy dochs thùs?” freegje ik. “Dat is`t him no. Dan wol hy dat ik him assitearje by de bern.”

“Wannear hast dan wol tiid?”

“Nò eiglik nea. Ûs dagen binne beset. Myn skoandochter is lùzemem wurden en dan moat ik earst mei har oerlizze as it har past.” andert se.

In oare kunde hellet en bringt mei har man de bern moarns en middeis nei skoalle.

“Kinne se net better fytse?” freegje ik; “It is net sa fier fan jimme hûs ôf.” “Nè, it ferkear is sa drok wurden. Dat fertrouwe wy net.”

En sa binne se de hiele wike oan it heljen en bringen. It iene bern moat nei it swimmen, de oare nei fuotballen en dan giet er noch ien nei muzykles.

“Lokkich hoech ik net iten te sieden. Dat krije se op skoalle.” seit se. “En dat is hiel ferantwurde. Se krije gjin fet, gjin sûker as sâld.”

“Krije se dan wol sèd?” freegje ik ûnnoazel.

“As wy jûns thùs komme, dan ha wy de put er ùt en gean betiid op bed want moarn moatte wy wer optiid presint wêze.”

Hoe hawwe ùs Heit en Mem dat hân? freegje ik my ôf. Ik wit wol: de tiden binne oars. Ùs beppe woe noch wol es oppasse as ùs mem in reiske hie fan de frouljus ferieniging. Mar der bleun it by. Jier yn, jier ùt hie sy Memmedei. Heitedei bestie noch net.

“Misse wy wat?” freegje ik myn man.

“Ik wol dy wol helje en bringe hear mar ik wol thus ite…”