troch
"Goeie!" seit er, wylds er siket om syn reade bûsdoek,
"As jo jo rollator der no es wei helje, dan kinne wy better prate.'' sis ik.
"Nim my net kwealik," seit er, en begjint omstannich syn ekskuzes oan te bieden. "Hoecht net, hear." sis ik, "Oarloch is slimmer." en sa ferrint ús earste kennismakking.
It is drok fane middei, elk siket de sinne op. It hat salang net kinnen.
"Bin jo hjir nij?" freegje ik, wol wat te nijsgjirrich fansels, mar ik ha dochs neat om hannen,
"Né," seit er wat fertrietlik, "ik bring elke dei myn frou nei 'beskermjent wenjen'. En sa binne wy hjir hinne ferhuze om tichter bij inoar te wezen."
Dan siket er wer om de reade bûsdoek en snuft wakker.
As ik de bûsdoek sjoch, bringt my dat werom nei myn jeugd.
Us heit hie ek in reade bûsdoek, dei en nacht waardt dy brûkt, oeral foar.
Foar sneins hie der in swart-wite, want in reade koe net fansels.
As wy stroffelen en de knibbels iepen hiene of as de tosken troch de lippen gongen, dan kaam de reade bûsdoek út de bûse wei.
En moast in fytsbân plakt wurde, dan wie dat ek wol in praktysk ding, om de hannen oan ôf te faaien.
As ik fertrietlik wie dan luts heit my op 'e knibbel en mei de reade bûsdoek drûge hy de triennen...
Wylds myn buorman mei de bûsdoek om syn noas siket, sjoch ik him meilibjend oan."It beste mei jo frou." sis ik, en gean oerein. Wat moat ik oars sizze?
Hie ik ek mar in reade bûsdoek...
Foltôge libben
De reade bûsdoek
Oprjochte skamte