Minsken

Ik kin har fan it swimmen en ha har fanôf it earste begjin yn myn hert sluten.

Se is ticht by de hûnderd mar osa by de tiid, each foar oaren en gjin eamelsek wurden.

Der sitse se dan, geduldich te wachtsjen op immen dy efkes tiid foar har hat. 

“Ik bring jo wol,” sis ik; “wer wenje jo?”

“Nûmer santjin.” seit se; “Ien heech.”

Mar de lift is beset. “No, dan nimme we de oare dochs.”  sis ik.

Sa sein, sa dien, mar har nûmer sit er net by.

“Myn man is stoarn.” sis ik, wylts wy omheech sûzje.

“Minen ek.” seit se; “Al wer  jierren allyn.“

Dan seit se: “Mar it went wol, hear!”

De lift stoppet. Wy helje inoar noch efkes oan.

In geastbesibbe. Nûmer santjin.

Ik stean foar har yn ‘t kantoar, mei in bulte papieren yn ‘e earm.

Se werhelle har fraach; “Wat mei jo graach dwaan?”

“Hoe sa?” sis ik.

Jo lykje my noch aardich by de tiid, dy ha wy hjir nedich.”

“Ik doch al wat, ik lês âlde minsken foar en praat mei hun.”

“Nè, ik bedoel jo ynsette, mei sjoelen, bingo as britsen.” giet se fierder.

Ik hâld net fan spultsjes as kaarten, ik ferlies altyd en der kin ik net best oer.

“Jo meie ek wol helpe mei kofje ynskinken en koeke rûnbringen. Hâlde jo fan sjongen? Ien kear yn ‘e wike sjonge wy meielkoar ‘Fryslân sjongt!’, in grut sukses.”

“Ik kin net sjonge,” sis ik; “ik moast my thûs en yn ‘t tsjerke altyd stil hâlde.”

Se sjocht my fertwivele oan. “Der bliuwt net folle oer. Wer hâlde jo wol fan?”

“Nei minsken harkje, hun libbensferhaal fertelle litte en der oer skriuwe.”

“Jo moatte it sels mar witte.” seit se en set de kompjûter oan.

Mienskip.

Ik bin op bisite op de ôfdieling Geriatry fan it sikehûs. 

Manlju en froulje sitte yn in rûntsje om de tafel yn de hûskeamer. Se sizze neat, op myn freondinne nei, dy besiket in petear op gang te krijen. Dan begjint se ynienen lûd telaitsjen mar troch in lichte harsensskansearing mislearret dat.

“Ik ha hjir in freon krige,” seit se; “hy komt ùt Urk. De famylje nimt gauris in ieltsje mei, en dan stjonkt de hiele ôfdieling.”

Se ferhellet, foar safier mooglik, oer de minsken om har hinne. De measten al op leeftyd. Se binne allegearre troch in ynfarkt troffen, spraak en beweging binne yn ‘e tiis.

Stadichoan wurde de minsken om my hinne aktiver, lùsterje mei en somstiden besykje se ek wat te sizzen.

“Do moast hjir faker komme,” seit Teatske; “se fleurje hielendal op en krije sels wer ynteresse foar de omjouwing.”

“Jo moatte hjir wei.” seit de suster; “jo jouwe tefolle prikkels foar dit soart minsken.”

“Ik kom gauris wer.” sis ik, en jow se in hân.

Prikkels…

Grutte en lytse kaarten streame binnen. De post rint him it fjûr ùt de sportskuon.

Oerâl stiet boppe ‘Sterkte’, fansels goed bedoelde winsken.

Is der ek in oar wurd foar om in minske krêft ta te winskjen, frege ik my sels ôf.

Ûs taal is somstiden mar beheind, en kin net goed dùdlik omskriuwe wat min field.

Ek moaie gedichtsjes, selsmakke ferskes komme foarby. In prachtige eigenmakke kaart fan pjutters ùt it âldereinhûs.

Miskyn is dat de krêft wol. Dat lyts en grut blike lit; wy begripe dyn smerte wol.

Sterkte.

Ik bin allinnich yn it yntinse nije gebou. It is tsien ûre west, it grutste part fan it personiel is nei hûs.

Wer soe ik de haadyngong fine kinne?

Panikerich sjoch ik om my hinne. Ik sis tsjin my sels; “Rêstich bliuwe fanke, do fynst fêst wol in ùtgong.”

Ik rin fan de iene gong nei de oare, eltse doar is hermetysk sluten.

Logysk fansels it is de ofdieling fan minsken dy bysûndere soarch nedich hawwe.

Ik nim de lift -wat nûmer sil ik yndrukke?- Mar op de B, dan bin ik teminsen op de begeane grûn.

En dan ta myn grutte opluchting stiet it frommeske fan de taksje nei my te wiuwen. Mei in grutte swaai giet de doar iepen, ik slach my earmen om har hinne en jou har in dikke tút.

“Kom mar gau mei,” seit se laitsjend; “ik bring jo thùs.”

Moarn as ik wer kom, soe ik dan de keamer fan myn man fine kinne?

Ferdwale.