Minsken

MinskenOm it hus

Plysje oan ‘e doar!

trochPosted on 0 Comments0min read53 views

 

 

Op in jûn ûnder it nijs giet de doar belle.

Ik bin al yn de nacht klean, dat is myn gewoante, dan fiel ik my noflik. Der kin dochs net mear ien komme om dizze tiid, tink ik dan. Mar dizze jûn rûn oars, it wie noch net sa let dus de nachtpon kin betiid oan.

En sa siet ik foar it nijs fan Omrop Fryslân, en ha ik de hurdsilerij der foar. Grou is, sa as ferwachte, wer kampioen.

De doar belle giet troch. Miskyn de buorman om in blikje bier, tink ik noch.

Mei in grutte swaai doch ik de doar iepen en der stean twa plysjes foar de doar. Yn in flits. tink ik; ‘Binne de jonges al thús? Wat stom fan my, dy binne ommers al lang de doar út?’

Dan sjoch ik de iene plysjefrou har laitsjende gesicht.

‘Och, leave, leave Boukje,’ sis ik dan en we jouwe mekoar in dikke krûp. De jierren dat wy inoar net sjoen ha hawwe falle hielendal fuort.

Al gau geane se op patrûlje, se binne wer earne nedich. ‘Kom mar gauris wer,’ sis ik mei in ûnfêste stim.

Freonen… Wat is dat wat wurdich.

 

D'r is meer...De FamyljeMinskenSamar

En no is hy ferstoarn

trochPosted on 2 Comments0min read387 views
Fan in hele leave neef hie ik in presintsje krige. Hiel orizjineel, in abonnemint op de bekendste krante fan Fryslân.

‘Do hâldst fan krantlêzen,’ sei hy altyd.

Koartlyn is hy ferstoarn en ik mis him. Somtiden kin min in persoan misse dy net sa nei by jo stiet en dochs deun genôch om de leechte as in soarte pine te ûnder gean.

‘Hy wie fan de ‘kâlde kant”, soe myn mem wol sizze. Mar doe ik him sa’n heale iuw foar it earst moete, klikte it daliks.

We ferstienen inoar sûnder ùtliz.

Der gong wol fyftich jier oerhinne. Hy gong foar syn wurk nei it bûtlân en ik krige in man, wer ik fan hold en in húshâlding mei stichte.

Oant ik him in skoft lyn wer moete. Der mocht dan wol fyftich jier tusken lizze mar it gefoel en it kontakt wie nea feroare.

En no is hy ferstoarn…

Eltse moarn lês ik de krante en tink oan him. Wat is echte freonskip dochs wat wurdich, betink ik my.

Freonskip en leafde se lizze deun by inoar…

De wraldMinskenOm it hus

It lêste eintsje

trochPosted on 2 Comments0min read34 views
Huzen wurde leech helle en oare hûzen wurde wer oan kleit. Sa giet it eltse wike, hjirre yn dit tehûs.

Bewenners komme en gean. Hja hawwe har eigen hûs ferkocht en hja wer op ‘e nij ta wenjen set yn in âldereinhûs. Faaks mei in protte tsjinsin en fertriet want elts minske wol dochs it leafst dat it by it âlde bliuwt…

Mar troch dat jo partner minder wurdt en it echt net mear kin, moat min nei wat oars omsjen.

Faaks bin er bern dy jo oantrúnje, út soarchsumheid, om it mar te dwaan. Lang om let giet it oan.

Mar dan komt it… Hoe dogge wy dat?

Eltsen ien wol helpe, mar wannear? As de iene kin, kin de oare net. ‘Mar jimme woene it!’, hear ik immen roppen, blykber de wanhoop neiby.

Mar nei dat alles oant yn de puntsjes regele is, sil it heve.

As it lêste guod efter de klapdoar fan de ferhúsauto ferdwûn is, geane sy de ûnwisse takomst temjitte. It lêste eintsje fan har libben sille sy er tegearre wat fan meitsje, prate se ôf. De sjauffeur is hastich en lûkt op.

En dan is it tiid, de bernsbern wolle nei hûs. ‘Oant sjen, pake en beppe! Wy komme gau wer!’

En nei al dy komosje is it wer mûsstil op ‘e gong…

Bisten en saMinskenOm it hus

Fertriet

trochPosted on 1 Comment1min read42 views
Stientsje –ùs kat– is fane wize. Se is net harsels. Se is net de âlde Stientsje.

Us buorman is fane wike stoarn..

Salang wy hjirre wenne ha, wiene sy grutte freonen. Se rûn, oer de rânen fan it balkon, alle dagen nei de buorman ta. Se kaam net yn’e hûs mar gong foar it raam sitten en seach frijmoedich de keamer yn.

Somtiden siet sy foar it sliepkeamers raam, ek as hy besite hie.

En sa gong dat jierren troch. De man fûn it best en ek noch gesellich .

Mar no is hy stoarn en Stientsje mist him. It hûs is leech, d’r is neat mear te sjen.

Ik ha efkes ûnder twa eagen mei har praat en útlein dat dea gean by it libben heard.

Mar har itenspantsjes bliuwe leech want Stientsje, dy hat fertriet…

Fierder lêze
De FamyljeMinskenOer mijselsSamar

Wilsferklearring

trochPosted on 4 Comments2min read275 views
Wat wol mem no?’ freget de soan, en hy wiist op in papier wat al dagen útdaagjend prominint op ‘e tafel leit.

It is in wilsferklearring dy ik ynfolje moat, en der skiet ik no al dagen tsjin oan. De doktersassistinte hat him brocht en dy moat ik no ynfolje.

Mar ik bin der noch lang net oan ta, bin noch te drok mei it libben. Mar De Wet hat sein dat elkenien san ien ûndertekenje moat, en as dy jinge wat oerkomt, dan wit de dokter wat hy dwaan moat.

In hartstikke goeie saak fansels, mar ik fyn it dreech hear…

Hoe wit ik no wat er yn de takomst mei my barre sil?
Krij ik in ûngelok en kom yn koma. as sil ik troch ien as oare rare kwaal siik wurde?

Ik ha myn beswieren oan de bern út lein, mar sy seagen it oars en litte it oan my sels oer. Ik kom ùt in generaasje wer dat net oan bar wie.

Myn heit sei: ‘As it myn tiid is, dan is it sa.’ Myn mem hie in oare eftergrûn, en joech it yn betrouwen oer oan har Skepper. Mar no binne de tiden oars, as it no safier is, dan helje se it papier op ‘e lappen en lêze wat de ferstoarne wolt hie.

It giet oars. Alles giet oars, mar dat is de tiid en sa moat it ek, As it mar mei begryp en respekt barre mei…

Hast tafallich in pinne by de hân dy ‘t it docht?

D'r is meer...MinskenOp stap

Kringloop

trochPosted on 2 Comments0min read555 views
‘it bankje’

 

Giet mem efkes mei nei de kringloop?’ freget de soan,

‘Wat wolst ha?’ freegje ik nijsgjirrich, mar ik wit it wol; we binne al in pear kear der op út west en hiel wat keukenstuollen besjoen. Mar hy is krekt en neat is nei it sin.

Se moatte nèt skurf wêze, as stikken. Sis mar ‘as nij’.

(Mar werom binne wy dan by de kringloop winkel?, freegje ik my sels ôf)

Mar it is gesellich, we moetsje in protte bekenden en hja fertelle allegearre weard se nei sykje. Meastal ha hja it sels thús yn de kast stean, mar binne it ferjitten as hawwe it oan de bern jûn.

De soan en ik geane op in gegeven momint út inoar, dat is better want dan kinne wy inoar net beynfloedzje.

Yn ienen bliuw ik stokstiif stean… ik sjoch in prachtich moai bankje! Tige lang om socht, mar nea fine kinnen.

 

 

Der wie altyd wol wat mei; ferkearde kleur, as d’r wie wat mei de poaten. Ik besjoch it fan ûnder oant boppe, d’r mankearret neat oan.

Mar dan… Twa frjemde froulju gean der op sitten en dûnsje mei hja grauwe eftereinen hin en wer op ‘myn’ moaie bankje.

Ik stean der mei kromme teannen nei te sjen. Soe hy dat hâlde? Dan geane se fuort, it bankje hymjend efter littend. Ik gean der sels noch mar ris op sitten en besjoch it noch mar in kear fan boppen ta ûnderen. Der komme noch twa froulju neist my sitten. en wippe ek op en del. Frjemd.

Mar dan seit er ien: ‘Der sit in briefke op. It is al ferkocht.’ ‘Te let.’ betink ik my, in bytsje teloarsteld, en sjoch wat er op it briefke stiet.

‘Foar mem’, lês ik, yn grutte letters. Wat blykt? De soan hat it foar my kocht.

Hy mei er fan my op sitte en dûnsje sa folle as hy wol…

De wraldMinskenSamar

It ferskil

trochPosted on 1 Comment1min read789 views
Ik sil myn freondinne efkes skilje. Freegje hoe it mei har is.

Wy binne like âld en kinne inoar al fan ôf ús trouwen.

It wie myn hertsfreondinne troch de jierren hinne. Sy krigen soannen en wy ek. Har man kaam te ferstjerren, en ek ik moast myn man loslitte.

Sy en ik waarden âlder en gongen elk nei in fersoargingshûs. Sy nei in tehûs wat by har begoedige achtergrûn paste, en ik nei in hûs foar âlderein wat hja hjir in ‘Mienskip’ neamd.

In mienskip wert elkenien noed foar inoar hat. As jo mei ferlies te meitsjen krije, stean hja om jo hinne.

‘Wy hawwe it net sa mei in oar,’ seit se, ‘hjir wenje allinnich minsken dy yn goede dwaan binne.’

Né, ús mienskip… We binne d’r foar inoar. Tige bliid mei.

D'r is meer...De wraldMinsken

Mei de taksy

trochPosted on 1 Comment2min read284 views
Binne jo kristen?”, freget de sjauffeur oer syn skouder. Ik bin der net op beret en sykje om in antwurd.

Ik bin 0p reis nei myn soan en sit efteryn yn de taksy. Of eigenliks yn in auto mei sjauffeur fan Valys, dy giet wat fierder dan de gewoane taksy.

Op de hinnereis hie ik in Fryske garaazjehâlder út as bestjoerder en op weromreis dizze jonge man út Rotterdam. Neat op oan te merken, beiden wiene op tiid en beiden hawwe in kreaze en skjinne auto.

Nei dat lêstneamde twa froulju yn Den Haag offset hat, docht de TomTom de rest.

“Ik zal mij even voorstellen, wij zijn nog niet thuis.” begjint hy. “Ik ben die-en-die, Iraniër en woon in Rotterdam. Ik ben sinds enkele weken eigenaar van deze taxi en dus ZZP’er.”

Nei dat wy oan inoar foarsteld binne, giet de reis op de drokke diken fierder.

En jitris komt de fraach: “Bent U een christen?” Ik anderje skruten; “Ik probeer het te zijn.” Ik freegje my sels ôf; werom doch ik no sa oneigen? Ik ha dochs oeral in antwurd op?

“En U?”, sis ik dan mar, “Gelooft U ook ergens in?”

“Ja,” seit er, “ik ben Islamiet. Mohammed is mijn grote voorbeeld.”

It wurdt efkes stil yn de taksy. Wat moat ik der no op sizze? As hy der no steun en treast fan hat, werom net?

Nei in lange rit set hy my út. We binne byinoar kaam, soe dat ek sa net yn it grutte wrâldbarren barre moatte?

Ik winskje him sukses mei sy eigen taksy en hope mar inoar wer es tsjin te kommen…

MinskenOer mijselsOp stap

Toskedokter

trochPosted on 1 Comment1min read302 views
Myn gebit hat nei jierren trouwe tsjinst de moed opjûn.

Ik nim it him net kwea-ôf. De iene nei de oare tosk as kies falt út de mûle.

As famke fan trêdzjen moast ik al nei de toskedokter. Mar dat wie foar my in feest want de dokter hâlde sitting by de doarpskapper!

Der sieten se allegearre op in rigele tsjin de muorre oan; froulju as manlju troch in oar hinne. De iene moast knipt wurde en in oare skeard. Der siet ik dan tusken en hie de earen wiet iepen.

Hawar. As lêste klant fan de toskedokter gong ik dûnsjend nei hûs ta, de holle fol mei ferhalen oer minsken dy my tige dierber wiene, minsken fan myn doarp.

Troch de jierren hinne haw ik plichtsgetrou it gebit neisjen litten, mar it wie oars as eartiids.

Ik ha in ôfspraak makke mei myn nije toskemonteur, de âlde is mei pensjoen. It is in man fan bûtenlânske komôf. In sympatike man hear, dat wol, mar wy moatte wol oaninoar wenne.

Hy wit neat fan it bankje út myn doarp, en ik wit neat fan syn jeugd. Spitich.

It betrouwen moat noch komme, hat myn gebit dêr noch de tiid foar?

De wraldMinskenOer mijselsOm it husSamar

Bleate fuotten

trochPosted on 2 Comments1min read1278 views
Ynkringend giet de doarbel, ik rop: ‘Ik kom ‘r oan!’

‘It iten is betiid hjoed’, betink ik my.

Senuweftich sykje ik om myn skuon. In frjemde gewoante miskyn, mar ik rin altyd op bleate fuotten yn hûs. Dan bin ik mysels want ik bin thús.

De doarbel hâldt oan. Wer bin dy ferhipte skuon ek al wer?

Dan samar nei de doar en op bleate fuotten doch ik de doar iepen. Der stiet de direkteur fan it fersoargingshûs foar myn noas, mei in skaal fol oaljekoeken.

‘Wat aardich fan jo’, sis ik en sjoch nei myn bleate fuotten. Wat spyt my dat no dat ik myn nije skuon net oandien ha.

Mar de man hat se hooplik net sjoen. En nei in wolmiende âldjierswinsk giet hy nei de folgjende doar.

Wat in aardige, knappe man, en hy bringt ek noch oalje koeken lâns. De dei kin by my net mear stikken.

Och ja; ik ha se fûn, myn skuon, krekt doe ‘t ik de doar wer tichtdie…

Oer Wokke

"Efkes oer my sels want wa my net kin bliuw ik in fremde foar. Ik bin berne yn Âldeboarn en de jongste fan fjouwer bern. “Twa jonges en twa famkes. In Keninklik Getâl.” sei ùs mem altiid."

Lês mear ...

Hoefolle hjir?

Op 't stuit 1 lêzer(s).

Doe op dizze dei

Samar in stikje

Utstrieling

Kategorieën

Archyf