Minsken

De wraldMinskenOm it husOp stap

Prottelkofje

troch Posted on 0 Comments 1 min read 135 views

Wolst in kopke kofje?” freegje ik him.

“Wat foar kofje hat mem?” seit er. 

“No,” sis ik (ik gean mei de tiid mei fansels); “Dolce Gusto Cappuccino en Lungo, as Douwe Pypke’s Senseo. Sis it mar.”

Syn mûle falt iepen. “Ik tocht dat mem allinnich prottelkofje hie.”

“Ik wenje dan wol yn in âldereinhûs mar dat hâldt net yn dat ik neat wit fan de wrâld om my hinne.” sis ik.

Troch dit âldereinhûs bin ik fan it sâlt, it sûker en de drank ôf. 

It giet hjir allinnich om de sûnens fan de bewenners dy om en de by tachtich, njochentich en hûnderd jier âld binne. 

“Hoe giet it mei jo?” sis ik tsjin de man dy syn libben lang boardsjes boud hat.

“Ik ha te hege bloeddruk.” seit er, “En no moat ik fan myn slokje ôf.” “Mar wat bliuwt er dan oer?” freget ‘r mistreastich.

“Gewoan troch gean.” sis ik tsjin him, “Sa as jo went binne.”

We klinke der nochs es op en binne it roerend iens. 

It wurdt in Bearenburchje. Krekt sa as hy went is…

De wraldMinsken

Polityk

troch Posted on 0 Comments 1 min read 138 views

Wat in rotstreek fan dy Trump net, om mei raketten te smiten!” ropt se fûleindich. 

We binne oan it kofjedrinken, troch de tiid hinne hat elk syn eigen plakje fûn. As er ien op in ferkearde stoel sitten giet wurdt er wat fan sein. 

Yn it begjin ha ik my as bûtensteander der tsjin fersetten; gjin fêste plakken wol? Ik moast belies jaan, eltse moarn sykje se hun eigen maat op. It jout wat fêstichheid fansels, 

We hawwe it earst oer it waar, dat de winters net mear sa binne as eartiids. Ferskate lju ha de elfstêddentocht riden as min hja leauwe meie. It binne sterke ferhalen; troch de jierren hinne binne se mânsker wurden.

“Wat fine jimme fan dy Trump?” ropt se noch es lûd. Se wol dudlik oandacht.

Har soan wennet yn America, fondêr de ‘affeksje’ foar Trump.

“Jou my mar Drees.” seit in lyts wyfke, se komt amper boppe de tafel ùt.

Yn ienen is er oandacht, se begjinne trochinoar hinne te praten. Immen slacht mei it kopke op de tafel,

“Troch him kinne wy hjir wenje en net yn in earmhûs.” seit se.

It is stil wurden, elts giet wer nei syn eigen stee.

Polityk…

De wraldMinskenOm it hus

Wer sille jo hinne?

troch Posted on 0 Comments 1 min read 172 views

Wer gean jo mei de Krystdagen hinne?”  freget immen oan frou Dykstra. 

Ik wiet, se hat in grut gesin hân, sa no en dan sjoch ik ien fan dy bern by har op besite. Mar it rint net stoarm, ek sy hawwe hun eigen wrâld kreëarre en der post warskynlik grif gjin minske fan hûnderd yn.

Yn It Fermidden, tidens it kofje drinken, gean de petearen faaks oer de kommende feestdagen. “Wer sille jo hinne?” wurdt gauris frege. Stadichoan wurdt it in wedstrydsje; wa giet fuort en wa net.

Ik bin nijskirrich wurden wert dizze minsken uteinlik de krystdagen troch bringe sille.

“Jo geane nei de wintersport.” sis ik tsjin myn buorfrou, se hat in readbonte trui oan mei wite hertenkoppen  der op.

“Ne,” seit se; “dy trui ha ik krige fan myn beppesizzer. Hja wenje yn Kanada”. “No, wat moai.” sis ik.

“We hawwe alle dagen kontakt.” giet se fjirder; “Troch Skype. Hjir yn it doarp wennet ek in soan, mar der wiet ik minder fan ôf as de soan fan de oare kant fan de wrâld.”

Alle war wurdt  dien yn dizze Mienskip om it de bewenners nei it sin temeitsjen. Oerâl is it fersierd, yn elk donker hoekje stiet in prachtige krystbeam; alles om de bewenners it waarme hùslike gefoel tejaan wat se misse. 

De unwennegens sil bliuwe, litte wy mar in iepen ear hawwe foar hun ferhalen fan eartiids. 

En? Wer sille jo hinne? 

De wraldMinskenOm it husOp stap

Fatsoenlikens

troch Posted on 5 Comments 1 min read 243 views

S Sûnt in wike rin ik mei twa ynswachtele fuotten rûn , en ek noch  trije lagen wynsels.

“Jo hawwe opsette fuotten,” sei de dokter; “dat is net goed.”

Gefolch is dat gjin skoech mear past, sels myn man syn trouskuon passe net mear en dát seit wat. Eltsenien is ynt spier om foar my geskikt fuotark te finen. Ek de soan  kaam mei toffels thùs mar maat seis en fjirtich wie te grut skotten. 

En omdat ik dochs nei de apoteek moast sei ien; “Kinst wol binnentroch gean want it eazet bûten.”

Sa sein, sa dien. Skrutens tikje ik op it raam en daliks fleant er in doar iepen. In grutte frou yn in wite jas stiet poerlilk foar my.

“Jo moatte foarom!” seit se mei stimferheffing. “Ja mar,” sis ik, hiel fan it stik; “it reint en ik rin op sokken. Ik moat wol binnentroch!”

“Neat mei te krijen. Foartaan foarom. Wy ha net foar neat in foardoar.” Se gooit my de medisinen ta en ropt noch; “Hjir gjin gewoante fan meitsje, hear!”

Ik bliuw feralterearre stean. Dan mar op hoasfuotling nei hûs. Ik kom thùs as hie ik oan it sleatsje springen west.

Fatsoenlikens is ek net mear wat it ea wie. 

De wraldMinsken

Waarmte

troch Posted on 2 Comments 1 min read 233 views

Komsto moarn by ùs te ieten?” freget se;“Ik sil pankoek bakke. Myn bern fine dat ik der hiel goed yn bin.”

Ik stean te twifeljen, ik hie oare plannen, mar in stim yn my seit: Dwaan! Do wolst er dochs tusken komme?

We hawwe ynkoartens in wylddiner. “Sille wy ùs opjaan?” freget in freondinne.

Ik stean wer yn twifel. Sil ik dat no wol dwaan? “Wat bist krye wy op it board?” freegje ik, om tiid te rekken.

Se wit it net. “It sil wol in hazze as in knyn weze.” seit se. “It kin ek in bist weze dy in moai libben hân hat yn de Sweachster bosken.”

Ik lit my oerhelje want as ik né sis freegje se my net wer fansels.

Wer in oarenien seit: “Ynkoartens wurdt hjir in konsert jûn troch de fanfare fan it doarp. Sille wy der hinne?” 

Sil ik dat wol dwaan? Ik stean wer es yn dubio. Gean! seit de oare stimme yn my; It kin no noch! It kadaster rint noch goed lyk en do kinst er noch op eigen man en boet komme. 

“Sil ik jo opjaan foar it krystdiner?” freget it frommeske en is drokdwaande mei har laptop.

“Né,” sis ik;“Stientsje en ik bliuwe thùs. Wy sille it gesellich meitsje, der hoecht net ien bist foar te sneuveljen.”

Tige tank minsken, foar jimme omtinkens. It hat my troch in drege tiid hinne holpen!

Waarmte…

Minsken

Swimles

troch Posted on 2 Comments 1 min read 249 views

Se hawwe hjirre in oerdekt swimbad spesjaal foar âlde stramme lju, mar ek foar lytse bern.

Regelmjittich tref ik der in famylje oan ùt in fier lân, hja binne net te ferstean. Heit helpt de bern ùt en yn de klean, de mem ha ik noch net sjoen.

It  lytse famke hat  in bikiny oan mar hâldt oan it lêst ta it holledoekje om.

Se kinne hast net wachtsje oant hja ophelle wurde.

It dy my tinken oan eartyds, ik ha ek swimmen leard mar dat gong er al oars om ta.

Wy wennen oan de Boarn,  ùs mem siet yn ‘t stap te breidzjen en hie in tou om de middel, it oare ein siet om myn middel hinne.

En as ik dan te fier it wetter yn gong luts se gewoan it tou oan en gong fierder mei breidzjen. Troch har krewearjen kin ik jierren letter swimme yn in echt swimbad.

Grutte donkere eagen sjogge my bliid oan, se kinne hast net wachtsje. It holledoekje komt ôf, de heit hâldt se goed yn ‘t each. 

Wat er ek feroaret, de noed bleaun it selde!

Sa ist en net oars

“Wa’t bûten God rekkenet, moat op syn tellen passe.”

Hoefolle hjir?

Op 't stuit 3 lêzer(s).

Doe op dizze dei

Samar in stikje

Mokses

Populêr op Tiden

Kategorieën

Archyf

WP-Backgrounds Lite by InoPlugs Web Design and Juwelier Schönmann 1010 Wien