Minsken

Regelmjittich tref ik der in famylje oan ùt in fier lân, hja binne net te ferstean. Heit helpt de bern ùt en yn de klean, de mem ha ik noch net sjoen.

It  lytse famke hat  in bikiny oan mar hâldt oan it lêst ta it holledoekje om.

Se kinne hast net wachtsje oant hja ophelle wurde.

It dy my tinken oan eartyds, ik ha ek swimmen leard mar dat gong er al oars om ta.

Wy wennen oan de Boarn,  ùs mem siet yn ‘t stap te breidzjen en hie in tou om de middel, it oare ein siet om myn middel hinne.

En as ik dan te fier it wetter yn gong luts se gewoan it tou oan en gong fierder mei breidzjen. Troch har krewearjen kin ik jierren letter swimme yn in echt swimbad.

Grutte donkere eagen sjogge my bliid oan, se kinne hast net wachtsje. It holledoekje komt ôf, de heit hâldt se goed yn ‘t each. 

Wat er ek feroaret, de noed bleaun it selde!

Ek binne der dy in grutte sinnebril op ha, ek sy binne ûnsichtber wurden.

Miskyn troch de mylde sinne en de oangename sfear komme de ferhalen los.

Se ferhelje oer de bern, de iene hat it yn it libben al fierder skopt as de oare.

It binne allegearre wûnderbern, hja hawwe it allegearre better dien as heit en mem. Grutsk en breèdùt wurde de ferhalen langer en suksesfoller .

“En jo?”  freegje ik myn buorfrou; “Hoe is it mei jo bern?”

 “Ik soe net witte hoe se derùt seagen en ha fan in printsje net iens werkenne kinne. Se hawwe hege banen krige, ik sjoch se amper. Se hawwe it te drok, tink ik.”

“Mar ik seur net hear.” seit se; “It giet om it gelok fan de bern en net mear om mienen.”

De simmerhoed wurdt ôfsetten en de bril opburgen. 

De kring wurdt lytser, de sinne giet ûnder …

Sukses.

Ik kin har fan it swimmen en ha har fanôf it earste begjin yn myn hert sluten.

Se is ticht by de hûnderd mar osa by de tiid, each foar oaren en gjin eamelsek wurden.

Der sitse se dan, geduldich te wachtsjen op immen dy efkes tiid foar har hat. 

“Ik bring jo wol,” sis ik; “wer wenje jo?”

“Nûmer santjin.” seit se; “Ien heech.”

Mar de lift is beset. “No, dan nimme we de oare dochs.”  sis ik.

Sa sein, sa dien, mar har nûmer sit er net by.

“Myn man is stoarn.” sis ik, wylts wy omheech sûzje.

“Minen ek.” seit se; “Al wer  jierren allyn.“

Dan seit se: “Mar it went wol, hear!”

De lift stoppet. Wy helje inoar noch efkes oan.

In geastbesibbe. Nûmer santjin.

Ik stean foar har yn ‘t kantoar, mei in bulte papieren yn ‘e earm.

Se werhelle har fraach; “Wat mei jo graach dwaan?”

“Hoe sa?” sis ik.

Jo lykje my noch aardich by de tiid, dy ha wy hjir nedich.”

“Ik doch al wat, ik lês âlde minsken foar en praat mei hun.”

“Nè, ik bedoel jo ynsette, mei sjoelen, bingo as britsen.” giet se fierder.

Ik hâld net fan spultsjes as kaarten, ik ferlies altyd en der kin ik net best oer.

“Jo meie ek wol helpe mei kofje ynskinken en koeke rûnbringen. Hâlde jo fan sjongen? Ien kear yn ‘e wike sjonge wy meielkoar ‘Fryslân sjongt!’, in grut sukses.”

“Ik kin net sjonge,” sis ik; “ik moast my thûs en yn ‘t tsjerke altyd stil hâlde.”

Se sjocht my fertwivele oan. “Der bliuwt net folle oer. Wer hâlde jo wol fan?”

“Nei minsken harkje, hun libbensferhaal fertelle litte en der oer skriuwe.”

“Jo moatte it sels mar witte.” seit se en set de kompjûter oan.

Mienskip.