Taxi

in De wrald Minsken Op stap on 33 Views

De telefoan giet en in stim ropt lûd: ‘Trekt u vast de jas aan, de taxi komt eraan. Maakt u zich gereed.’

‘No, ik stean al in hiel skoft gereed.’ mompelje ik.

De man bringt my swijend nei Aldeboarn.

Hy is wurch tink ik want de hiele rit komt er gjin wurd út syn mûle. Om fyf oere sil hy my wer ophelje is de ôfspraak. Mar dat rint oars; in heal oere te let komt er in oare taxi foar de doar.

In hiele aardige, tige knappe jongeman hjit my hoffelik wolkom yn syn taxi. De taal kin hy net sa goed, mar mei begryp fan beide kanten komme jo in hiel ein.

We sette út ein, mar de TomTom is ek al yn ‘e war; hy sprekt net de selde taal as de sjauffeur.

We passearje Mantgum, Weidum, Jorwerd, Baard én Earsterwierum en ik bin werom yn Aldeboarn.

Wat is Fryslân moai. ‘Mar net by tsjuster.’ betink ik my. Dochs ha ik in moaie middei hân.

It giet dy goed, jonge. Sukses. Ha mar wat geduld mei dyn klanten, earst mar de taal leare, dan komt it wis wol goed….

Nachtpon

in Oer mijsels Om it hus Op stap on 142 Views

Ik kom noch efkes om in bakje kofje, hear.”

“Da’s goed,” sis ik, “mar ik ha de nachtpon al oan.”

“Dat jout neat, ik ha mem wol faker sa sjoen.” seit er.

Nei in smout petear giet er wer fuort.

Efkes letter giet de telefoan; “Mem, ik ha de kaai lizze litten en no kin ik er net mear yn komme. Hat mem ek in kaai  en wol mem dy efkes nei de yngong bringe?”

“Wol ja.” sis ik. Ik bin yn de nachtklean mar toe mar… dy jonge moat holpen wurde.

En sa pak ik myn scootmobyl en race troch de lege, holle gongen fan it fersoargingstehûs, nei de foardoar.

En nei dat ik de kaai ôfjûn ha, hobbelje ik werom troch deselde kâlde dongen.

‘Werom hâlde wy as bewenners ûnderling net es in wedstriid yn nachtklean, op scooters?’ betink ik my. Ik sil it op de aginda sette litte.

In wûnderlik gefoel oerfalt my en al ridend geniet ik noch mar ris dûbeld fan ‘e donkere stilte yn ‘e nachtlike gongen fan it âldminskenhûs.

Ha! Max Verstappen soe wolle dat er hjir race mocht. Yn ‘e nachtpon…

De reade bûsdoek

in Minsken on 99 Views

Mei in klap komt in rollator op mij ôf, ik kin him noch krekt ûntwike. In man dy ‘t dúdlik muoite hat mei rinnen, lit him neist mij op in stoel falle.

“Goeie!” seit er, wylds er siket om syn reade bûsdoek,

“As jo jo rollator der no es wei helje, dan kinne wy better prate.” sis ik.

“Nim my net kwealik,” seit er, en begjint omstannich syn ekskuzes oan te bieden. “Hoecht net, hear.” sis ik, “Oarloch is slimmer.” en sa ferrint ús earste kennismakking.

It is drok fane middei, elk siket de sinne op. It hat salang net kinnen.

“Bin jo hjir nij?” freegje ik, wol wat te nijsgjirrich fansels, mar ik ha dochs neat om hannen,

“Né,“ seit er wat fertrietlik, “ik bring elke dei myn frou nei ‘beskermjent wenjen’. En sa binne wy hjir hinne ferhuze om tichter bij inoar te wezen.”

Dan siket er wer om de reade bûsdoek en snuft wakker.

As ik de bûsdoek sjoch, bringt my dat werom nei myn jeugd.

Us heit hie ek in reade bûsdoek, dei en nacht waardt dy brûkt, oeral foar.

Foar sneins hie der in swart-wite, want in reade koe net fansels.

As wy stroffelen en de knibbels iepen hiene of as de tosken troch de lippen gongen, dan kaam de reade bûsdoek út de bûse wei.

En moast in fytsbân plakt wurde, dan wie dat ek wol in praktysk ding, om de hannen oan ôf te faaien.

As ik fertrietlik wie dan luts heit my op ‘e knibbel en mei de reade bûsdoek drûge hy de triennen…

Wylds myn buorman mei de bûsdoek om syn noas siket, sjoch ik him meilibjend oan.”It beste mei jo frou.” sis ik, en gean oerein. Wat moat ik oars sizze?

Hie ik ek mar in reade bûsdoek…

Bubbels

in Corona De wrald Minsken on 136 Views

Krigest ek besite mei de krystdagen?” freegje ik  myn freondinne.

“Ja,” seit se, “we meie no wer fjouwer minsken op besite hawwe. Mar it wie in hiel gedoch; wa sil ik freegje? Hja binne my allegearre even dierber. En dan noch binne er by myn soan twa bern bij kaam, Bonusbern seit min hjoed de dei, Sy is ek in kear skieden en hat no  in oare frou, is dat no in bonusfrou? Ik frege it mei  ôf…”

Sa as hjoed krigen wy in skriuwen oer de nije rigels fan it hûs, fanwegen de corona. Se hawwe no, foar de feilichheid fan de bewenners, it gebou ferdield yn bubbels.

“Wy binne no bubbels wurden.” sizze wy tsjin inoar. It die my tinken oan de hûn út myn doarp, fan de bruorren Visser, dy hjitte Bubbels, in hiele grutte brúne hûn.

Mar goed; wy hawwe help krige fan in organisaasje dy Happynurse hjit. Hoe komme se der op. Ik doch myn beklach by myn soan; “Hjir wenje minsken fan hast in iuw âld, se begripe er neat mear fan.”

“Och mem,” seit hy, “wen der mar oan. Dit is de nije tiid,”

Ik lûk my mar wer werom yn myn eigen bubbel.  Der is it it feilichst. Der ha ik gjin Happynurse  foar nedich….

De nije tiid…..

Oprjochte skamte

in Corona De wrald Minsken on 164 Views

 

Ik bin yn de war.

Der komt safolle op my ôf, myn harsens kin it hast net mear byinoar feie.

Min is oeral opstannich en moat him uterje. Alles moat yn gruzeleminten; bushokjes, etalages, oare minsken, en alles wat min fjirder noch tsjinkomt op jin paad.

‘It is dochs mar fan in oar..’ en ramme der op los.

En it bart net allinne yn Hollân mar ek yn ús Heitelân! En dér sit ik no mei.

Wy wolle dochs Friezen wêze? Wy binne dochs oars as ‘dy oaren’? Wy dogge oan dy healwizens dochs net mei??

Litte wy ùs, as sa folle iuwen lang, ta foarbyld stelle. Praat er meie oaren oeren, hárkje nei inoar. Wy wolle ùs goeie namme as ‘Oprjochte Friezen’ dochs net kwyt?

Dat ús Skamte wer Grutskens wurde mei. Dán pas sil ik wer grutsk op myn lân wêze kinne…

Skamte. Oprjochte skamte.