In soan fan ús hat hiel lang brêgewachter -wipper- west op ferskate brêgen yn Fryslân. Prachtich wurk fûn hy dat. Direkt kontakt mei minsken.
Ien brêge wie syn favoryt. Dat wie in brêge wer wol gauris skûtsjeskippers lâns kamen. Dy ferfierden dan fean en túnmodder. Se kamen dan altyd efkes by him om in praatsje en in bakje kofje. Troch dat sy geregeldwei by him lâns kamen ûntstie er in wisse freonskip.
Der waard him fan alles ta betroud. Húshâldlike problemen thús as bygelyks it ferlies fan in bern. Mar as it wurk ôfrûn wie bleaunen de ferhalen yn it brègehokje achter, dat wie de ôfspraak.
Hoe folle moaie beroppen binne sa net ferdwûn.
Nim no bygelyks de wyksuster dy elke bewenner fan har omkriten koe. De molkekarre dy alle dagen lâns kaam mei syn boekje. De plysje dy yn it doarp wenne. De man fan de fersekeringen en de húshier; sy kamen eltse moanne lâns.
Om dan mar oer de postboade te swijen… Wat koe dy eltsenien. Hy sei gewoan tsjin myn mem: ”Jo krije moarn in iter..” Dat hie hy al fêst mar lêzen.
Mar jimme witte grif wol mear beroppen fan eartiids. Se binne allegearre fuort, de sosjale earmoed kaam der foar yn `t plak.
Dizze minsken fan eartiids binne de pylders fan ús bestean.
Ferjit se net!
