De huzemerk lûkt wer oan. Nei in pear jier fan delgong yn de ekonomy krije de lju wer niget oan feroaringen. Jo kinne it fan alle kanten om ùs hinne merkbite. Hierhuzen wert lang in ‘Te Hier‘ op stie wurde yn rap tempo ferkocht. En dêrby begjinne ferskate minsken hja hûs te ferbouwen. De iene [Lês mear »]
“Jo moatte mear bewege.” seit de fysioterapeute tsjin myn man; “Der moatte hiel wat kilo’s ôf.” Sûnt in pear moanne krije wy in ferpleechster en in fysioterapeute oan hûs. Dit giet ùt fan de Maatskip fan Artsen der`t wy by hearre. It sil wol ùt te stean hawwe mei de Soarch op Maat, tinke wy. [Lês mear »]
Ik ferhip it.’ seit de jongeman tsjin my. ‘Wat ferhipst sto?’ freegje ik him. ‘Troch dat ik in útkearing krij, wurd ik foar alles ynset. En dat wol ik wol, want ik bin net lui. Mar no sit ik mei in hernia thús. Ik moast kasten fersjouwe yn de Lege Knip. Der fiel ik my [Lês mear »]
“Kin mem ùs ek in pear dagen hawwe ?” freget de soan; “”We nimme ùs beide bern mei as it goed is.” De bern, dat binne twa hûnen dy net sa lang allyn ùt Spanje kaam binne. Mei in bestelbus fol binne se hjir oankaam. Twa binne hun ta wiist. Ik moat sizze: it binne skatten. [Lês mear »]
“Wolst dit beamke ek ha?” freget myn suster; “Hy is te grut wurden foar ùs balkon.” Sa dwaande kaam de beam by ùs yn de tùn te stean. Ik wit net wat it wie mar it klikke daalks tusken ùs. Fan doe ôf oan pasten wy in bytsje op elkoar. As yn de maitiid de knoppen oan de beam kamen [Lês mear »]
De frachtrider set in ôfgriislike grutte doaze yn ‘e gong. “Moat it hjir wol wêze?” freegje ik noch. Jo witte it hjoeddedei net mear as it wol doogt. “Ja hear,” seit de jongfeint; “jo namme stiet er op.” Ik set de doaze op `e tafel. Ik bin nijskjirrich wat dit wêze mei. Bergen kerlich skom komt my temjitte. [Lês mear »]
We hawwe in ferpleechkundige op bisite. In skofke allyn ha ik in enquête yn folle oer sûnens. Nei oanlieding derfan wol se witte hoe wy ùs deistich libben belibje. De iene nei de oare fraach komt oan è oarder. Oer bewegings, iten en drinken … jo kinne it sa gek net betinke as it komt [Lês mear »]
“Minne en ik sille ferhûzje.” seit se. “Nè wol?” sis ik. Ik kin har al sa lang dat ik my net foarstelle ken dat sy fuort is. “Wy hawwe ùs hûs ferkocht en keapje ùs yn yn in fersoargingshûs. Alles wurd der regele: iten, drinken, in wurkster en ferpleging as dat nedich is. En der binne allegearre clubkes. [Lês mear »]
“Hast de krante al krige?” ropt Geert oer de skutting. “Nè.” sis ik. “Dy rot jonge dy de krante rûn bringt fytst ùs gewoan foarby!” seit er lilk. “Ik sil wol efkes de redaksje in mail op poaten stjûre.” sis ik. En ik moat sizze as ik op ien ein bin dan bin ik efkes ùs mem. Dy [Lês mear »]
“Omie!” wurd er lûd roppen; “Omie! Mogen wij even met u mee lopen?” Twa lytse famkes komme achter my oan, de iene op in rôze fyts en de oare op in rôze step. It binne twa suskes; de âldste is fyf en de oare trije jier skat ik. Se rattelje hûnderd ùt. Oer de de [Lês mear »]