Oeren kin sy troch it rùt nei bûten stoarje. Sûnt in wike is de basin ferhûze. Werom, dat begrypt sy noch net. Se hiene it sa goed mei elkoar: minske en bist . Der kaam by; se koe eltse kat en hûn ùt de omjouwing. Der wie in dikke, grauwe reade kat mar der hat [Lês mear »]
Wy binne oer en binne no in wike yn in nije oanleunwente. It wie in poepetoer om alles oer te krijen en in plakje te jaan. Wat hat in minske in protte guod. It moat wenne, osa wenne. We binne yn in mienskip telâne kaam, fan aldere minsken. Neat opsjin fansels, wy binne ek de jongsten [Lês mear »]
Wy binne dizze dagen oan it ferhûzjen. Alles wurdt ynpakt mar dan ek alles. Fêst as los, it giet mei. As ik net oppas en bytiids in stap te bek set, sit ik yn in doaze mei in sterk touw der om hinne. Wat moat mei en wat nèt? Dat is it kritearium dizze dagen. [Lês mear »]
Wêrom lilk? sille jimme sizze. No, dat sit sa: ik ha ùs bank in adresferoaring stjûrd. Kreas op tiid, der sil it net oan lizze. Earst fia de kompjûter fansels sa as hjoed-de-dei wenstich is. In pear dagen letter komt er in grutte slûf mei fjouwer grutte fellen papier thùs. Twa der fan binne yn oarder: [Lês mear »]
We sitte yn de tûn. It kin efkes yn de smoute fan it hûs. Se hat it dreech. Nei in gemoedlik praatsje oer it waar en sa komt it hege wurd der ùt. Ik wit alles fan har, wy binne al jierren befreone, en dan hawwe jo gjin geheimen mear foar elkoar. “Hy is yn [Lês mear »]
Wy sille ferfarre.” sei myn pake dan. Hja wennen oan in opfeart, sy neamden dy ‘de Wyk’. Pake wie turfmakker en beppe sutele mei de koer. Se hiene it net sa rom mar dat wie wenstich yn de tritiger jierren. Ferfarre, dat wie do destiids mei de pream. Dy lei dan foar de wal en [Lês mear »]
Wolle jo ek reanimeare wurde?” freget de suster wylts se de gerdynen om myn bed ticht lûkt. “Hoe sa?” freegje ik; “Ik ha allinnich mar de gryp.” “Dat is standerd.” seit se; “Dat moatte wy freegje.” “En wat is it telfoannummer? Wa kinne wy skilje as it mis giet?” “Ik soe it net witte.” sis [Lês mear »]
Sjoerd F. Talsma hat in ferhaal op it Nijs set: Ferkearde sokken (spegeltsje). It wie foar my in werkennen, ek by ùs giet it sa om en ta. Troch de jierren hinne binne dy gewoanten der yn slûpt. Fremde gewoanten fyn ik no, efternei besjoen. As wy fuort sille lis ik syn klean fantefoaren klear op bed, [Lês mear »]
Eltse dei om de selde tiid komt in ferpleechster fan de Thùssoarch by ùs oan hûs. Medisinen foar myn man en foar my it selde, allinnich foar in oare kwaal. It binne allergearre ferskillende froulju. Lyts en grut, blond en donker. It hat lang duorre foar dat ik se by de foarnamme koe. Want eltse [Lês mear »]
Sykjend geane har fingers oer de tafel. It getik fan de neils op it tafelsblêd jouwe argewaasje. ‘Oan wat oars tinke.’ hâld ik my sels foar. Ik sjoch nei bûten, de lju rinne stadichoan nei hun ôfspraken yn it sikenhûs. It is in einleaze stream dy de hiele dei troch gean sil. Taksjes, rollaters en [Lês mear »]