Ik stean by de kassa fan in gruthannel. De rinnende bân stiet grot fol en kin hast net foar ùt komme. “Der koe wol ien jierdei wêze.” seit de kassiere. “Ja,” sis ik; “flak foar de peaske. Tref ik dat eefkes.“ “Hoe âld wurde jo?” seit se frijmoedich; “Jo lykje in goeie sechtiger.” seit se [Lês mear »]
Chavez, de ferstoane president fan Venezuela, sil balseme wurde. Sa kin hy foar ivich by syn folk bliuwe. “Ga je even mee?” seit myn buorfrou. Troch dat wy beide de hûnen ùtlitte fertelt se my dat se einlik in bestemming hat foar de jiske fan har ferstoane soan. Se hat op internet in ferneamde glêsblazer untdekke. En sa [Lês mear »]
Ja, minsken ik ha fans. Trije. Dat kin net elkenien sizze. Mar der binne oaren dy’t fansels tûzenen fans hawwe. Dy geregeldwei yn Carré, De La Mar, It Posthûs steane, of yn in of in prominint boekeprogramma. Sa fier bin ik noch net. Mar ik sil nei alle gedachten nea op de middenstip fan it [Lês mear »]
Midden yn de nacht wurd ik troch wiet wekker fan it swit. De baas fan it taksyferfier stiet by myn bed. Neist him stiet de hierbaas fan Accolade. Ik gean oerein en sjoch in frou fan de WMO der achter stean. Tusken it ploechje minsken stiet ek noch de loko-boargemaster. Se roppe allegearre yn koar; “Wy [Lês mear »]
“It giet min mei ùs ekonomy.” seit in freon; “En it sil noch minder wurde rekkenje dèr mar op.” “It sil ùs allegearre reitsje.” giet er fjirder. “De polityk wol ùs pensjoen ôfnimme en de AOW sille se ek wol nèt ferheegje.” seit in neef. “En aanst moatte wy allegearre wer yn it selde tobke wosken [Lês mear »]
“U bent te laat, mevrouw.” seit it islamityske minske tsjin my; “Hij is al verkocht.“ Wy steane tegearre foar in bankstel yn De Lege Knip. In dei earder wie ik ‘r tafollich lâns kaam. Ik mei der wol graach wat om strùne. De meast nuversoartige saken komme jo der tsjin. Myn each foel op in [Lês mear »]
Ik bin op ‘e souder en siikje om wat. Ik moat it hawwe, dat wit ik seker. Mar wer leit it nò? Dèr leit fan alles. Boadtersguod, Lego, kraanweinen en autotsjes. Elk wykein as wy mei de boat fuort gongen kocht ik foar de iene in autotsje en foar de oare in stripboek. En dan [Lês mear »]
Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld.” seit se. Ik bin by in freondinne op besyk. We kinne mekoar al jierren. Fan ôfkomst is sy in Deenske. Se learde har man kinnen yn Kopenhagen. As seeman kaam hy gauris yn it selde kafè. Sy hie krekt in mislearre houlik achter de rech en wie [Lês mear »]
In pear hùzen fjirder op stean in pear manlju foar in hûs. It eaget noch al offisjeel. Ik sjoch wol: it binne nèt meteropnimmers. “Wat stiest sto te lûren?” hear ik myn man op de achtergrûn sizzen. “Dit hat mûzen.” sis ik. In pear wiken allyn is de man ferstoan. Hy wenne allinne. Ik makke [Lês mear »]
“Dat moat noait. ” seit myn man. Hast it nijs heard oer Griekenlân as lân fan Europa. “Dat lân moat holpen wurde.” wurd er sein. Wij hearre dat oan. Alle dagen wer want de Eurolânnen binne it nèt meielkoar iens. Sa ek wy net mar dat hat in oare reden. Wy hawwe in bedriuw hân [Lês mear »]