Samar

Chavez, de ferstoane president fan Venezuela, sil balseme wurde. Sa kin hy foar ivich by syn folk bliuwe.

"Ga je even mee?" seit myn buorfrou. Troch dat wy beide de hûnen ùtlitte fertelt se my dat se einlik in bestemming hat foar de jiske fan har ferstoane soan. Se hat op internet in ferneamde glêsblazer untdekke. En sa is hy yn in spesiaal foar him ûntwurpen glêzenfaas kaam.

"Daar is maar èèn van op de hèle wereld." seit se. Bliid sjocht se my oan.

In oare kennis fan ùs hat de jiske fan har man yn in blau-eftich porsleinen hoane dien. Hy stiet neist har holkessen. "En by it wekker wurden prate wy eefkes. Hoe de nacht west hat." seit se.

Wer in oare kunde hat de urnen fan har man en skoanâlders op souder stean. Myn bèste freondinne draagt har man yn in gouden hanger om har hals. By Omrop Fryslân wie in keunstskilder dy de jiske fan in dierber persoan troch de ferve mingde. 

Der sil yn de rin fan de tiid noch hiel wat ùtfûn wurde om de ferstoarne by ùs te hâlden bin ik bang. 

Ùt eigen underfining wit ik dat loslitte it slimste is wat er bestiet ...

Midden yn de nacht wurd ik troch wiet wekker fan it swit.

De baas fan it taksyferfier stiet by myn bed. Neist him stiet de hierbaas fan Accolade. Ik  gean oerein en sjoch in frou fan de WMO der achter stean. Tusken it ploechje minsken stiet ek noch de loko-boargemaster.

Se roppe allegearre yn koar; "Wy moatte nivellearje!"  

"Gean foart!" rop ik oerstjûr; "Wy dogge nèt oars!"

Ien foar ien ferdwine se yn de nacht. En ik... ik gean der mar ôf. Sliepe wurd dochs neat mear.

Jo kinne de tillevyzje nèt oan sette as de iene nei de oare figuer hat it oer nivellearjen. Ik wit nèt hoe as it jimme fergiet mar ik kin it nèt mear oan hearre. Ik set it lûd gewoan ùt. 

"Wat is eiglik nivellearje?" freegje ik him. "Gewoan lykop partsje." seit er. "O," sis ik; "as it oars net is..."

"It giet min mei ùs ekonomy." seit in freon; "En it sil noch minder wurde rekkenje dèr mar op." "It sil ùs allegearre reitsje." giet er fjirder.

"De polityk wol ùs pensjoen ôfnimme en de AOW sille se ek wol nèt ferheegje." seit in neef.

"En aanst moatte wy allegearre wer yn it selde tobke wosken wurde mei Sunlight en ien waskhantsje." seit syn wiif.

Ik ha myn dei net. Ik kin nèt tsjin negativisme om my hinne. En krekt dizze dei rin ik de hiele tiid dit soarte minsken tsjin it lyf. Myn man sjocht alle dagen nei de polityk en kin al sa negatyf ùt de hoeke komme. Ik kin it nèt litte om der tsjin bètter witten yn tsjin yn te gean. 

Negativisme is deadelik. Ik ha it gefoel dat ik mei sûge wurd it ravyn yn. Ik nim my foar om dy minsken tenei te mijen as de pest. Ik wol it lêste part fan myn libben allinne mar in posityf ynstelle minske wèze en myn libben net ynkoartsje litte troch negative krèften. 

En dy waskerij? Wat wie dat sneontejûns gesellich. Allinne ik wie de jongste dus altiid de lêste ...

"U bent te laat, mevrouw." seit it islamityske minske tsjin my; "Hij is al verkocht."

Wy steane tegearre foar in bankstel yn De Lege Knip. In dei earder wie ik 'r tafollich lâns kaam. Ik mei der wol graach wat om strùne. De meast nuversoartige saken komme jo der tsjin. Myn each foel op in prachtich swart leren bankstel. Ùs eigen wie nei myn gefoel wol 100 jier âld en alhiel lang hie ik der skjin myn nocht fan. Mar myn man en de hûn woene him net kwyt.

En sa steane wy in skofke letter wer by it bankstel. Mar we binne te lèt, it spul is fersein. De frou mei de wale sjocht my fertritlik oan. "Waar moet myn man vanavond nu op zitten?" freget se. "Nò," sis ik en wiis op de berg stuollen; "der is fèst wol ien foar him by.". Se knikt en lûkt de wale fjirder oer de holle.

Ik ha mei har te dwaan. Fan my hie sy him wol hawwe mocht. Dan ropt myn freondin en ik rin fjirder. En dèr stean twa prachtige earmstuollen. "Het heeft zo moeten zijn," seit se; "dit is nog véél mooier". De oare deis wurde de stuollen brocht en mei in weemoedich gefoel nim ik ôfskie fan ùs bank. Wa hat der nèt op sitten en wat is er nèt op lake en gûlt? In meubelstik is nèt in ding mar in underdiel fan it hùsgesin.

"Dag, bank." sis ik en stryk him noch es oer de rech. Soe it ek wat wêze foar it frommeske mei de wale ?

Te lèt? Wolnè, it hat sa wèze moatten...

Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld." seit se.

Ik bin by in freondinne op besyk. We kinne mekoar al jierren. Fan ôfkomst is sy in Deenske. Se learde har man kinnen yn Kopenhagen.

As seeman kaam hy gauris yn it selde kafè. Sy hie krekt in mislearre houlik achter de rech en wie tige ûngelokkich. Doe sy him wer es tsjin kaam frege er har om mei him te trouwen. "Ach," tocht se; "werom ek nèt?" Hy gong wer nei syn skip en sy op de trein nei Nederlân.

Oait wie se in kear yn Amsterdam west mar se wist folslein neat fan it lân as de taal. Dea ûnwennich siet se te gûlen yn de kûpee oant der in treinkondukteur lâns kwam. Hy gong neist har sitten en frege wat er oan mankearre. Hy naam alle tiid foar har en fertelle har fan alles oer  it lân wer`t sy nei op wei wie.

Nei ferrin fan tiid krigen se twa bern en beppesizzers. In jier as wat allyn ferstoarn har man en waard te hôf brocht yn har heitelân. Ek in dochter hat har dèr ta wenjen set. Myn freondinne is nea yn murch en bonken in Nederlânske wurden .

Se hat einlik it gelok fûn by Jan, in widner.

Wat woe se noch graach dy treinkondukteur moetsje. Se is him noch altiid tankber.