Folle Lok en Seine Oprjocht miend.

Alle lêzers, harkers en kritikasters wol ik fan herte betankje foar de oandacht dy sy bestege hawwe yn it ôfrûne jier foar Tiden hawweTiden. Ik wit wol; it wie net altiid folslein. It iene stikje hie mear ynhâld dan de oare. Myn memmetaal wie net altiid perfekt, ek wiene der flaters . Mar foar mysels [Lês mear »]

It roer om In dialooch tusken mem en soan

Ik smyt it roer om.“ seit er troch de telefoan. “Wat bedoelst der mei?” sis ik ûngerêst. Want altyd as ik sokke berjochten  krij tink ik; wat nò wer? Want wat is er moaier as alles bliuwd sa it is! Wylts ik sels ûnrêstich bin en reuring wol. Mar as it de bern oanbelanget, dat is hiel [Lês mear »]

Wachtwurd Hoe gie dy ek alwer?

Hoe voel je je vandaag?” freget Facebook my. “Wat attint!” tink ik dan; “Wa soe dat no wichtich fine?” “Je hebt er weer een nieuwe vriend bij.” seit hy efkes letter. No, dat is moai fansels, mar wa is dat dan? “Je hebt een vriendschapsverzoek.” seit hy in noch in kear. Der moat ik mear [Lês mear »]

Fyftich Us stjitkessen...

Lokwinske mei dyn jierdei!” rop ik troch de telefoan. “Ja, dat sil wol.” seit er; “Mem wie der sels by.

Hjoed op de kop ôf is hy fyftich wurden.

Op 12 jannewaris 1963, krekt op de dei dat de âlve stêdentocht riden waard. Hy wie der samar.

Ik hie de Japanske toffels noch oan. Ik sjoch it noch foar my. Se wiene hel blauw mei grutte punten dy rjocht nei de himel wiisden. Ach, wat wie it in maklike befalling en sa noflik is hy altyd bleaun.

Hy wie de middelste fan de trije. Ùs ‘stjitkessen’, sizze wy wol es.

Hy heinde gauris de mieningsferskillen tusken syn sibben op. “Moast ek foar dy sels opkomme, hear!” sis ik wol es tsjin him. It is in stille rêstige jonge.

Somtiden wit ik net iens as hy thus is. “Hoe tinkst stò der oer?” freegje ik him regelmjittich en krij gjin antwurd.

Ik blaas in gatsje yn it rùt dat ticht sit mei iisblommen want de âlve stêdentocht wurd ommers hjoed riden? En sa besiikje ik in gatsje te blazen yn syn wêzen, yn syn eigen tichte wrâld.

Folle lok, jonge! Do silst it nedich hawwe…

Read more

Fans Hope hâlde...

Ja, minsken ik ha fans. Trije. Dat kin net elkenien sizze. Mar der binne oaren dy’t fansels tûzenen fans hawwe. Dy geregeldwei yn Carré, De La Mar, It Posthûs steane, of yn in of in prominint boekeprogramma. Sa fier bin ik noch net. Mar ik sil nei alle gedachten nea op de middenstip fan it [Lês mear »]

>