Wokke Is it jimme wol es opfallen hoe faak de Amerikanen stjin elkoar roppe: “I love you.”? Te pas en te ûnpas wurd it sein. It heard by hun kultuur. Wy sizze dat nèt sa faak tsjin elkoar; “Ik hâld fan dy.“ Wy binne as Friezen der te nuchter foar mar it kin ek ùs natuer wêze. Ik betraapje [Lês mear »]
“Mem, jimme moatte fêst lizze as jimme reanimeard wurde wolle. Mar ek as jimme ungenêslik siik wurde. Moatte wy dan eutanasy tapasse?“ freget de soan. Ik moat efkes omskeakelje, ik bin oan it earpel skilen en dan tinke jo net oan de dea. “Alles op papier sette hoe en wat jimme wolle.” seit er. Mar,” sis ik; [Lês mear »]
Foar it earst yn myn libben sil ik interviewt wurde. Foar de televyzje is dat in gewoane saak fansels. Mar it wurd wat oars as jo sels it ûnderwurp binne. Wy hawwe yn ùs omjouwing in nije glossy wykkrante krige. En der hearre ynterviews yn fansels. En omdat wy yn in jonge buurt wenje en [Lês mear »]
Mei in ploechje froulju sille wy sinterklaasjûn hâlde. Elts moat in kadootsje mei nimme mei ien betinkst; der moat in gedicht by. Al gau tink ik oan in grutte doaze sûkelarje, der kin nimmen wat op tsjin ha. Mar dan komt it; wat gedicht rimet op sûkelarje? Earst mar op ynternet sykje mar dat [Lês mear »]
“Wat in omkoal, nèt?” seit myn man gauris as hy in bekind persoan op de televyzje sjocht. En as it in frommeske is, dan fynt hy it faaks ien wer`t kriich yn sit. Wat dat is begryp ik net. Ùs smaken ferskille folslein. “Hoe komst derby?” sis ik dan; “It liket my in hiele sympathieke fint ta.“ [Lês mear »]
“Wa binne jo?” freget se. Kreas yn ‘e klean en it hier as kaam se krêkt by de kapper wei. Se stiet foar my in dame as altyd. Jierren allyn learde ik har kinnen. Hja siet yn allerhande bestjûren en koe goed har wurdsje dwaan. Ik wie yn ‘e grûn fan myn hert in bytsje skrutelich [Lês mear »]
Wylts it lân oeral mei aksjes dwaande is foar help oan de Filepijnen hingje ik fûgelhokjes op. Yn in grutte bistewinkel kaam ik in nijsgjirrich hokje tsjin mei in grien dakje der boppe. “Meist noch wol ien helje.” seit er; “Dat liket sa iel.“ En sa koste it my fjouwer ritten nei de winkel. Mar no is it [Lês mear »]
“Kinst ek wat opskowe?” sis ik brimstich en draai my noch ris om. Mar se bliuwt mar triuwen en as ik my net oan it bed fêst hâlden hie, hie ik op ‘e grûn lein. Lilk gean ik oerrein en sjoch ferheard om my hinne. Myn man seit kribbich; “Is er wat?“ “Nè,” sis ik; “ik [Lês mear »]
“Ik stim net.” seit myn broer. “Wêrom net?” freegje ik. “Ik wol net by san grutte gemeente hearre. Hja witte net iens wa `t Jan is. In asylsiker kinne hja better dan my, dy hjir hikke en tein is.” “Do silst ek sûnder dyn stim dochs by dy nije gemeente komme.” gean ik der tsjin yn. “En dan noch; [Lês mear »]
Op de offisjele ùtnoeging stiet mei grutte letters ‘Afscheidsconcert Johan Koers‘. 35 jier hat hy ferbûn west as dosint oan de Meldije, it sintrum foar keunsten. En dat moat fiert wurde. Der sitte wy dan mei in grut selskip yn de grifformearde tsjerke De Fontein fan Drachten. De stuollen binne sa del set sa dat [Lês mear »]