Minsken

Mobiele Mondzorg

by

Prachtich net?” sis ik tsjin myn man; “No hoech ik net mear nei myn eigen toskedokter, in doarp fierderop.”

Omdat ik juster de ferlieding net werstean koe om nùtsjes te iten, bruts er in kies ôf.

En do seach ik dy auto stean, mei grutte letters stie er op:

‘Gespecialiseerd in mondzorg voor ouderen.
Wij komen bij u thuis.’

“No,” sis ik; “we hawwe de kapper, de pedikuere en no de toskedokter oan hûs. Wat wol min noch meer?”

Ik begjin de keamer rom te meitsjen want dat minske moat earmslach ha en romte foar har apparatuer, betink ik my.

En sa sitte wy dagen yn in keale keamer te wachtsjen op de ridende toskedokter.

Mar nei in protte skiljen en mailen fan myn kant noch hieltyd gjin Mobiele Mondzorg. Al trije wike rin ik no mei in stikkene kies en doar myn mûle net iepen te dwaan as te laitsjen.

Nei it safolste besykjen skilje ik myn eigen toskedokter en doch skrutend myn ferhaal. “Kom maar meteen.” seit er.

En sa bin ik wer by myn eigen betroude toskedokter telâne kaam dy elke kies as tosk fan my wol dreame kin.

Gjin pine mûle mear en it ynterieur stiet er wer kreas by.

Mobiele Mondzorg. Ja, ja.

Read more

Ferkearing

by

Ik ha ferkearing!” ropt se, har eagen begjinne te glânzjen. “Né, dochs.” sis ik, en fuortendaliks ha ik der spiit fan. Op it selde stuit tink ik oan har leeftiid, in dikke njoggentich jier en al in pear jier widdo. Har freon is fjouweren njoggentich en ek allinnich. Beide binne se noch aardich by de [Lês mear »]

Fergetten

by

Net ien neamt my mear by myn foarnamme.” seit se tryst. Ik ha mei har te dwaan. “Fest wol.” sis ik. “Jo binne samar fergetten.” giet se fierder; “As jo net wat spektakulêrs dien hawwe sa as in minske ùt in brânend hûs as ien ùt in wek helle ha, dan binne jo foar de ivichheid [Lês mear »]

“Iet lekker…”

by

Eet lekker!” ropt se en set it ieten op tafel, eltse middei wer.

Hiel freonlik hear, mar werom seit se it altyd yn it Hollânsk freegje ik my ôf. Oant ik it op in kear it net litte kin en freegje werom se dat sa seit.

“Doch ik dat?” seit se en sjocht my net begripend oan.

“Jo binne dochs in Friezinne.” sis ik.

“Ik bin trouwd mei in Hollânner en no praat ik twa talen trochinoar.” seit se.

“Goedenmorgen.” seit in oaren ien eltse moarn. “Goeiemoarn.” sis ik dan werom.

Hoe kin dat no? freegje ik my ôf. It binne hjir hast allegearre Friezen en werom ferbrekke se hun dan? Ha wy somstiden muoite mei ùs taal yn it deistige ferkear yn de deistige omgong meielkoar?

Ek yn de pleatselike supermerk praat it personiel Hollânsk tsjin de klant mar underling Frysk. Soene se eangstich weze on klandyzje te ferlizen?

Ik nim my foar om der op subtile wize sûnder twang as argewaasje wat oan te dwaan. 

“Net oerdriuwe hear.” seit de soan; “Dat wurket oarsom as op `t hynder sitte.”

“Iet lekker!”

Read more

Dag, sis ik.

by

Wolle jo in wurdsje sizze mei de routsjinst fan myn mem?” freget se; “Jo ha har salang kinnen.” Ik skrik erfan, it oerfalt my. Der moat ik oernei tinke. Efkes letter stjûr ik har in berjochtsje dat ik dat net dwaan kin. Ik bin der te emosjoneel  en te skrutend foar,  soks soart dingen is neat foar [Lês mear »]

Foarlêze

by

Wolle jo ien middei yn de wike foarlêze?” freegje se my. Ik wol graach wat foar de mienskip dwaan mar ik bin net oerâl like goed yn, Foarlêze like my dochs wol wat mar dat is makliker sein as dien. De earste kear foel tsjin: foar dat ik goed en wol ùt ein set wie, [Lês mear »]

Hernia

by

Ik bin by de pinepoly fan it sikenhûs. Nei dat ik my oanmeld ha gean ik sitten en ferfeel my mei blêden dy âlder binne dan ik sels. Nei in skofke komt er in jonge frou  yn de wachtkeamer. Se sit yn in weintsje treaun troch in jongeman. Behelpsum freget er har wert se sitte [Lês mear »]

De mem de frou

by

De boekenwike 2019  stie yn it teken fan ‘De moeder de vrouw‘. Hiel yntresant en dat brocht my op it idee om es oer ùs mem te skriuwen want dat ha ik yn al myn skriuwsels nea dien. Mar dat falt net mei want ùs mem hie folle kanten: se hat har nea deljaan kinnen [Lês mear »]

Mist wurde

by

Pier is juster ferstoarn.” seit in bewenner tsjin my. We bliuwe efkes stean en hawwe it oer de ferstoane. Ik ha Pier wol fjirtich jier kinnen, hy wenne mei syn frou ticht by ùs. We hiene in ‘klik’ sa `t hja hjoed-de-dei sizze. Altyd efkes swaaie as in praatsje oer it waar en de bern. [Lês mear »]

Weemoedigens

by

Trije dagen efterinoar lizze der leedbrieven by ùs op de doarmatte, fan trije lju dy wy goed kinnen hawwe, de iene better as de oare. Se binne foar in grut part in ein mei ùs oprûn op ùs libbenswei. Ik gean der by sitten en lit se stik foar stik oan myn eagen foarby gean. [Lês mear »]

>