“Sjochst ek wat oan my?“; freegje ik myn man. Ik stean om him hinne te swaaien en wachtsje op in komplimint. “Stiet dy goed…” is syn anderd; “Hast dat allang?” Ik freechje in freondinne, grutsk as ik bin; “Hoe fynst de tûn?” “Do moast dyn gers net te koart meane” seit hja. Eartiids dû ik in [Lês mear »]
Wat is dat dochs tusken minsken? Hollanders sizze: “Het klikt niet tussen ons“. Je moetsje ferskate minsken yn jo deistiche bestean. Mei de iene strûpt it en de mei oare, dy jo al jirren kinne, akkordearet it net. Ik freechje my ôf hoe kin dat? Wy sizze al gau: “Wy lizze mekoar net.” Mar is [Lês mear »]
“Wat is jo bertedatum?” seit de doktersassistinte. Ik bin al jierren by de selde hùsdokter mar myn namme is bertedatum. Sa is it ek mei sikenhûs as fysiotherapeut, oeral hat min gjin namme mear mar in bertedatum. Wy binne nûmers wurren. Wy hjitte nò -www.@.nl – bertedatum as postkode. En dan noch as je immen [Lês mear »]
Mei in pûde sinappels ûnder de earm bin ik ûnderweis nei in freon. In dierbre freon dy ik al hiel lang kin. In skoft allyn krige hy te hearren dat hy prostaatkanker hie. It slûch by ùs yn as in tongerslag. De earste reaksje wie dat kin net hy sjocht der sa goed ùt! Mar [Lês mear »]
In jier as wat allyn erfden wy fan in muoike in bysûnder bibeltsje mei leren kaft en sulveren beslach. It kaam ùt it jier 1831 en wie bedoeld as geskink foar it breidspear. Namme en tanamme, berte- en stjerdatum stiene mei grutte letters yn notearre. Faak tocht ik; wa soene dy minsken west hawwe? Minsken [Lês mear »]
Op de grutte souder fan “Woudlust” leit in jonkje fan amper acht jier plat op ‘t liif te lèzen. Hy hat in tsjok boek foar him lizzen. Mei koperen heaken en hoekstikken yn in âld learen bân. It is de Fryske steatebibel mei prachtige printen yn Goatysk skrift. Sa jong as hy is wit hy [Lês mear »]
In soan sei tsjin syn mem: “Wat ha ik in freonen. Ik ha noch nea sa folle hân…“ “Wer binne dy dan?“, freget syn mem. “Op Facebook en Twitter“, seit ‘r. “Kinst sto dy dan en wisto dan wa dat binne?“ “Ja, we twitterje alle dagen.“ “Mar,” seit de mem, “hast se wol es sjoen [Lês mear »]
Ik stean yn in lange rige wachtsjende minsken foar de kassa fan in grutte supermerk. It is woansdeitemoarn. Ik tocht, ik moat der mar betiid by wèze dan is er noch gjin mins. Mar ik ha my fersint: sa ha mear minsken tocht. Fannemoarn ha se de tiid, it sjit net op. Ferskate memmen ha [Lês mear »]
Dû ik yn it houliksboatsje stapte sei de omjouwing:”Do moast dy oanpasse.” “Oanpasse?” tocht ik; “Wat is dat? Moat ik nò in oaren ien wurre?” Ik hie der gjin benul fan wa ik dan wèze moast. Hja betsjutten wat yn de maatskippy en op it sosjale med hiene hja wat yn te bringen. Dus ik die [Lês mear »]