“Smakket it wat?” freget ùs mem oan Bijke. Hy slikket him om de bek as hie hy noch noait sa lekker iten. Seis kear yn de wike wurd har it iten brocht. Yn ùs doarp ha se Tafeltje-dek-je. It is in hiele organisaasje mei in protte frijwilligers. Minsken dy allinnich wenje -jong as âld- komme [Lês mear »]
“Lukt het een beetje?” freget se. Ik stean foar it pinapparaat yn de Hema. It ding wol nèt. Ik sil wol in ferkearde hanneling dien ha tink ik. Ik sjoch achterom. It is it frommeske dy ik troffen ha yn it sikenhûs. Ùs soan lei by har man op ‘e keamer. In kat stuts it fytspaed [Lês mear »]
“Ach, moet je eens zien…“, seit se. Se wiist op in prachtige flinter dy op har foet sit. “Dat is mijn zoon.” seit se. We sitte yn de tùn en de buorren komme eefkes lâns. In jier as wat allyn is har soan ferstoarn oan in harsentumor. As lyts jonkje krige hy de earste lytse [Lês mear »]
“Dat soe ik nèt dwaan”, seit se. Ik sit op in bankje by it busstasjon. Ik bin oan de betiide kant en ha alle tiid om de reizgers te beskôgjen. Yn ienen giet se neist my sitten. In frommeske fan om en de by de fjirtich jier. Mei in swiere sucht: “Ik ha fiif wike fekânsje. [Lês mear »]
Dèr sit hy dei en nacht te brieden. “Wannear soe hy frette?“, freegje ik my ôf. Ùs soan hat in flat op de fyftsjinde ferdjpping. Mei in prachtich ùtsicht mar hy hat krekt as de oare bewenners lèst fan dowen. Hja dogge der fan alles oan. De iene hat netten oer it balkon en in [Lês mear »]
“Kom je op mijn verjaardag?” freget myn freondinne; “Wy gaan een enorme berg hout opstoken.“ As rasechte Amsterdammers ha sy hun hjir ta wenjen set. Se kochten in ùtsloere pleats en mei ûneindich geduld ha sy oan it ferbouwen west. En noch is it net klear. Yntiid is har man ferstoarn mar sy giet stiif [Lês mear »]
“Wolle jo ek in Jack Russel hawwe, frou?” Ik ha in man oan de telefoan. Sy hawwe in hûn en dy wolle se kwyt. Hy is twa en in heal jier en hjit Sjakie. “Werom wolle jimme him kwyt?“, freechje ik (myn freundinne is in kenner en seit dat ik dat altiid freegje moat.) “Nò,” [Lês mear »]
It is sneontemoarn betiid en osa stil om my hinne. Ik nim in bakje kofje en lês op myn gemak de Ljouwerter. Myn man en de hûn binne noch yn dreamenlân. Dit is myn momint fan de dei nè fan de wike. De rèst is oerâl om my hinne. Gjin hastiche minsken dy op it [Lês mear »]
“Kom Max, wy sille de wrâldreizger fan de trein helje.” “Hoe komt dy jonge mei sa folle bagaage thùs?” freget myn man. “Wist wat,” sis ik; “myn boadskipweintsje sil ik strippe en dan is it in stekwein.“ En sa gean Max en ik nei de trein. Minsken sjogge my wat fremd oan. Wa stiet nò [Lês mear »]
Wy steane by syn bed. Myn man hat in nije knibbel krigen. Noch yn ‘e sûs fan de narkose hat hy de eagen ticht. “Hoe is it mei dy?” In oerstalliche fraach mar wat moat min oars sizze? “It wie dreech…“, sei de suster; “De narkose wie net tarikkend genoch.” Ik sis noch; “In poat fan [Lês mear »]