Om it hus

‘Wèr is myn stoel?’, freget myn man? Nò is hy wol wat went moat ik sizze mar nò`t hy âlder wurd kryt hy der muoite mei.

Salang wy by elkoar binne -dat is lang- bin ik yn ùs wenkeamer oan it skowen en ferhuzjen. Ik hâld fan gesellichheid mar ek fan feroaring. Ik ha es mei in frou praat, dy fertelde my dat hja har meubels fyfenfjirtich jier op it selde plak stean hie. Wol jimme wol leauwe dat dat mij oangryst? Dan freegje ik mij ôf hoe har libben der ùt sjocht! Soe hja nea in gokje weage ha? Soe hja altiid alles op ‘e rails hân ha? Nè, dan mar de hele boel omsette. It hat by ùs nea toar en ferfeelsum west, dat moat ik sizze.

De twasits bank stiet nò wer foar it raam, de tryesitter stiet tsjin de muorre en de twa stuoltsjes ùt in skip fan ùs soan stean kreas yn it midden. Allinne de hûnekoer in lampe en in taffeltsje is gjin plak foar. Dy moatte mar wer nei de souder. Nei dat ik myn man syn stoel wiist ha is alles wer yn rèst.

Wat ha wy it dochs gesellich tegearre. Dat fynt myn man  ek, seit hy…………

It hearren en sjen fergiet je as de Pendule slacht. It is krekt as slacht de klok fan ‘e toer ùt myn doarp. Myn man kin him der ôfgryslik oan steure. Sit hy nei it nys te sjen en troch al dat leven fan dy klok hat hy hiel wat wrâld ellende mist.

Mar ik ha wat mei dy Pendule. Myn heit en ik ha him yn de oarloch op de fiets ophelle. En betelle mei bûterbonnen. Ik wit it noch as de dei fan juster. De goudsmid en syn frou wiene foar de helt joods. Hja hiene honger en wiene dea benauwd. En as je lyts binne jowt dat grutte argewaasje.

En nò nei sântich jier hat hy noch nea foart west te meitsjen. Dan ha wy yn dy selde keamer noch twa klokken. De iene is in Regulateur en de oare klok is in Zaanske, erft fan in leave muoike. By de Regalateur is ek in ferhaal. Myn muoike ùtfanhûze as lyts famke by femylje. De hiele nacht hearde se klokken slaan. Doe `t sy de oare moans in kopke thè op bed kryge sei se: ‘Wat ha jimme in klokken en allegearre ha sy in oare slach en in oar lûd.’ ‘Welke wost ha?’, waart har frege, ‘do moast him sûnder te sjen op it lûd ùtsykje.’ En dat waar de Regelateur, se hat him jirren letter oan my neilitten. In neitins oan in dierber minske.

De Zaanske klok ha wy ek erft mar dat seit ùs net safolle. Wy binne mear fan de Fryske klokken. Klokken kinne jo net sa mar keapje; jo moatte der in bân mei krye. In klok moat in hert en skiednis ha…

Myn man moat mar in eartelefoan oanskaffe.

De klokken sille fan hun hearre litte fan slachte oant geslacht.

Sjogge jimme wol ris nei it programma “Radar“?

Nò,  ik ha  in waarme dûs oanfrege foar de “Gamma“. It sit sa;  ik hie koart allyn in maleurdei. San dei wer`t alles bryk giet, jimme kinne dat ek wol, tink!

Myn waskmasine, tsien jier âld, joech de geast en sei “Doch it sels mar; myn taak sit er op”. Doe kaam ien op it idè do moast nei Gamma gean dy hat in oanbieding, net djûr en ek noch in A-merk dus sùnich yn gebrûk. Mei de soan de masine ophelle en it ding waar yn it hok set. De buorfrou dy der by kaam sei; “O, myn freon sjowt him wol nei boppe ta, hy is sa sterk!”

Mar de man moast wol earst thùs komme fansels, hy hat in berop dat hy altyd op in paad is. Ja, hjer: op it ein fan de wike hearde ik dat hy thùs kaam. Nei dat ik him efkes mei rest litten hie -want  min moat wol op it juste momint komme fansels- lei ik him de situaasje ùt. Mar dû kaam it, hy hie it yn è rech en de soan fan him koe ek net helpe.

Myn smoarge wask seach my ferwitend oan, it wie krekt as seine se: dit binne wy net fan dy went.  Myn man en ik rûnen de hiele wike al  mei it selde klofke klean oan dat der moast wat barre. Ynienen tocht ik: “Gamma skilje, dy moat my mar helpe…” Doe de man myn ferhaal heard hie sei er: we komme der oan. Efkes letter kamen der twa aerdiche jonge keardels en sjouwden mei gemak de mesine nei boppe. Op myn fraach wat it kosje moast seine se: draai mar gau de wask.

Nò bliuw ik fansels myn libben lang “FAN” fan de Gamma. Dèrom in Waarme DÛS fan in tankbere klant.

Kartoen: evertkwok.nl