Om it hus

Brutsen

trochPosted on 0 Comments1min read1145 views

Ja minsken: ik bin brutsen.

Wy hawwe in flinke tùn. Wa moat dy ûnderhâlde? Ik fansels. Myn man in bèste fint hear mar hy hat gjin weet fan tùntsjen. Wy hawwe jierren allyn in tûnman hân. ‘Pake Huver’ seine ùs bern. Wat in weelde wie dat. Hy wie in ùtsanearre boer fan fiif en sechstich jier. Hy woe graach wat om hânnen ha en wat wiene wy wiis mei him.

Wy begongen moarns mei in bakje kofje en om âlf oere namen wy in pear beerenburgjes. We hawwe him jierren hân, hy hearde by de femylje. De man libbet al lang net mear mar as ik yn de tùn dwaande bin tink ik mei weemoedigens oan dy tiid werom.

Dochs mei ik graach yn de tùn arbeidzje. Troch it skoffeljen en it skreppen yn de grûn kinne jo al jin gefoelens kwyt. Fertriet, grammoedigens en ûngedinens ferdwine geandewei. En wa kin jo better treaste en opmonterje dan de natûr sels? Dochs bin ik brutsen ik ha te folle hea op ‘e foarke naam. “Hoe fynst de tùn?”, freechje ik myn man. “Is er wat oan feroare?” freget er…

Dy keardels, je soene se. Lokkich ha ik er mar ien fan.

Leger des Heils

trochPosted on 2 Comments1min read1271 views

De wite slûffe fan it Leger des Heils leit wer op de doarmatte. Se fine dat ik myn kleankast opromje moat. Eltse maitiid sette se my wer foar it blok.

Ik ha wat mei it leger. Se doche sa safolle goeds foar minsken dy it minder ha as ik, dat ik my altiid skuldich fiel. It ienichste wat ik dwaan kin is kleankasten leechhelje. Mar dan komt it; ik liz op è knibbels foar de kast. De hiele brot moat er mar ùt en dan skiftsje. It iene kleanstik nei it oare giet troch myn hannen. Elk hat syn ferhaal; dat blûske ha ik droegen mei in brulloft en dy trui krige ik fan in dierbre freondinne.

Nei in skoft sjoch ik dat alles wer netsjes yn de kast leit. Mar dy sek dan fan it Leger, dy leit fergetten earne op ‘e grûn. Dan mar nei myn man syn kleankast, der leit fest wol wat yn. Hy is net san ien fan de lèste mode en trants hat hy gjin weet fan. Op it ein fan de moarn stiet de sek op ‘e stoepe. Ik ha in foldien gefoel want ik ha dochs wat foar myn meiminske dien.

“Wer is myn âlde broek en dy noflike trui?” ropt myn man. Moast mar goed siikje”, siz ik; “Do list altiid alles slingerje…

Foto: ANP/Parool

Kreakers

trochPosted on 0 Comments2min read1103 views

Wat kin it sneintemoans betiid stil om jo hinne wèze.

Net in mins op ‘e dyk. De iene helt fan Fryslân sliept ùt en de oare helt giet nei`t tsjerke. Nò sa krekt wit ik it ek net fansels, miskien lizze de getâllen wol oars. Dan yn ienen yn dy noflike stillens wur ik steurt yn myn prakkesaasjes. In pearke koalmezen { bijbiters} ha in wente fûn. Hiel heech yn de beam. Wy hawwe it fûgelhûske dit jier net skjin makke omdat wy net ùt de beam knoffelje woene en ha it sloere litten.

Mar dan sjoch ik yn ienen  in mantsje en in wyfke koalmins oan it maitydshimmeljen. It wyfke hat de lieding, sy  jowt it mantsje ynstruksjes wat hy dwaan moat. Sy sit op in tûke en folget sekuer wat hy docht. Al it ôffâl fan de foarige bewenners wurd troch it gâtsje smiten. Jo steane der fersteld fan wat sy efterlitten ha. Dan hâlde hja efkes skoft, se geane neist elkoar sitten en hâlde wurkoerliz.

Dan yn ienen in heidensk kabaal in tûke heger strike in pear konkurinten del. Ùs pearke wurd hielendâl oerremis; wurk foar neat dien! Se raze alles byelkoar en fladderje mei de wjukken om jaloersk op te wurren, wat in enerzjy. Ik stean yn dubio moat ik ek helpe? Ik stean al mei de spinreager klear. Mar de kreakers binne mei de fjerren tusken de poaten ôfsetten.

Sy witte ek net dat er in kreakferbod kaam is.”

Mar wat is it sneintemoarns betiid moai. Myn dei is wer goed.



1.1.2.

trochPosted on 0 Comments2min read1061 views

Ik nim rislewaasjes om op bed te gean. It hat in lange dei west en ik ha myn nocht. Max, ùs hûn, giet al foar my ùt en jowt him noflik del yn syn grutte stoel. Myn man is in nachtbraker en wol perfoarst Pauw en Witteman sjen.

Ik jow my del en lèz in boek. Mar  it steurt my; der stiet in auto foar hûs mei draaiende moter en de ljochten oan. Foar de safolste kear fan bed ôf ik wurt nijsgjirrich. Wa soe der ynsitte? Gjin babbelegûchjes ik gean wer op bed. Mar de moter bliuwt draaien. Ik  freegje my ôf soe der in fryend pearke yn sitte? Ik ha der alle begrip foar, ik bin ek jong west. Mar wy hiene der ljouwer gjin ljocht by en sochten siiddykjes op.

Sa liz ik te mimerjen en wur al nijsgjirricher. It boek kin my net mear boeie en ik betink my wat foar minsken yn dy auto sitte. Dochs doogt it net en ik skilje 1.1.2. In aerdiche plysjeman stiet my te wurd en sil lâns komme. Efkes letter komme der twa plysjeauto`s oan mei fjouwer man. Nei dat se mei bûslântearnen alles besjoen ha geane se foart. De auto wie leech, in bernestuoltsje efter yn. En de eigner, hy sil der wol raer mei oanklaud wèze………

Wat binne dat foar minsken west? Ik sil it wol nea te witten komme de auto stiet der noch as stille tsjûge.

Mar myn ùtstjûring wie spannender dan  dy fan Pauw en Witteman, dat is wis.


Stuollen

trochPosted on 4 Comments1min read1268 views

‘Wèr is myn stoel?’, freget myn man? Nò is hy wol wat went moat ik sizze mar nò`t hy âlder wurd kryt hy der muoite mei.

Salang wy by elkoar binne -dat is lang- bin ik yn ùs wenkeamer oan it skowen en ferhuzjen. Ik hâld fan gesellichheid mar ek fan feroaring. Ik ha es mei in frou praat, dy fertelde my dat hja har meubels fyfenfjirtich jier op it selde plak stean hie. Wol jimme wol leauwe dat dat mij oangryst? Dan freegje ik mij ôf hoe har libben der ùt sjocht! Soe hja nea in gokje weage ha? Soe hja altiid alles op ‘e rails hân ha? Nè, dan mar de hele boel omsette. It hat by ùs nea toar en ferfeelsum west, dat moat ik sizze.

De twasits bank stiet nò wer foar it raam, de tryesitter stiet tsjin de muorre en de twa stuoltsjes ùt in skip fan ùs soan stean kreas yn it midden. Allinne de hûnekoer in lampe en in taffeltsje is gjin plak foar. Dy moatte mar wer nei de souder. Nei dat ik myn man syn stoel wiist ha is alles wer yn rèst.

Wat ha wy it dochs gesellich tegearre. Dat fynt myn man  ek, seit hy…………


Klokken

trochPosted on 9 Comments2min read1453 views

It hearren en sjen fergiet je as de Pendule slacht. It is krekt as slacht de klok fan ‘e toer ùt myn doarp. Myn man kin him der ôfgryslik oan steure. Sit hy nei it nys te sjen en troch al dat leven fan dy klok hat hy hiel wat wrâld ellende mist.

Mar ik ha wat mei dy Pendule. Myn heit en ik ha him yn de oarloch op de fiets ophelle. En betelle mei bûterbonnen. Ik wit it noch as de dei fan juster. De goudsmid en syn frou wiene foar de helt joods. Hja hiene honger en wiene dea benauwd. En as je lyts binne jowt dat grutte argewaasje.

En nò nei sântich jier hat hy noch nea foart west te meitsjen. Dan ha wy yn dy selde keamer noch twa klokken. De iene is in Regulateur en de oare klok is in Zaanske, erft fan in leave muoike. By de Regalateur is ek in ferhaal. Myn muoike ùtfanhûze as lyts famke by femylje. De hiele nacht hearde se klokken slaan. Doe `t sy de oare moans in kopke thè op bed kryge sei se: ‘Wat ha jimme in klokken en allegearre ha sy in oare slach en in oar lûd.’ ‘Welke wost ha?’, waart har frege, ‘do moast him sûnder te sjen op it lûd ùtsykje.’ En dat waar de Regelateur, se hat him jirren letter oan my neilitten. In neitins oan in dierber minske.

De Zaanske klok ha wy ek erft mar dat seit ùs net safolle. Wy binne mear fan de Fryske klokken. Klokken kinne jo net sa mar keapje; jo moatte der in bân mei krye. In klok moat in hert en skiednis ha…

Myn man moat mar in eartelefoan oanskaffe.

De klokken sille fan hun hearre litte fan slachte oant geslacht.

Flaamske Gaai

trochPosted on 5 Comments1min read1856 views

It is noch betiid op ‘e moarn. Mei slûge eagen sjoch ik nei bûten. De snie en froast komme my temjitte. Nei dat ik de nediche kofje hân ha en noch ris nei bûten sjoch, bin ik ferwûndere oer it moaie winterbyld.

Ik ha noch nea san fûgels by elkoar sjoen. Koalmezen, mosken, roeken, eksters en noch mear fûgels dy ik net by namme kin. Juster ha ik in slinger apenùten in de beam hong. De koalmezen en mosken fine it te min; se geane ljouwer nei de buorren dy ‘t restaurant v.d. Valk oan it skut hingjen hawwe.

Mar dan yn ienen sjoch ik twa Flaamske Gaaien op myn slinger sitten. Hele apenùtedoppen helje se ùt it netsje. Yn in sucht hawwe se alles op. “Och ja wat witte Flaamske Gaaien -hoe moai as se ek binne- fan itensbanken en djûre restaurants?” Myn apenuutslinger ha se al wer op, ik tink mei netsje en al, want der hinget neat mear yn de beam. Mar ja, betink ik my, yn dy djûre restaurants wurd it bestek ek meinaam.

Wat is it ferskil tusken minsken en bisten? Ik moat mar efkes om in nye slinger apenùten…

Waarme dûs

trochPosted on 3 Comments2min read1452 views

Sjogge jimme wol ris nei it programma “Radar“?

Nò,  ik ha  in waarme dûs oanfrege foar de “Gamma“. It sit sa;  ik hie koart allyn in maleurdei. San dei wer`t alles bryk giet, jimme kinne dat ek wol, tink!

Myn waskmasine, tsien jier âld, joech de geast en sei “Doch it sels mar; myn taak sit er op”. Doe kaam ien op it idè do moast nei Gamma gean dy hat in oanbieding, net djûr en ek noch in A-merk dus sùnich yn gebrûk. Mei de soan de masine ophelle en it ding waar yn it hok set. De buorfrou dy der by kaam sei; “O, myn freon sjowt him wol nei boppe ta, hy is sa sterk!”

Mar de man moast wol earst thùs komme fansels, hy hat in berop dat hy altyd op in paad is. Ja, hjer: op it ein fan de wike hearde ik dat hy thùs kaam. Nei dat ik him efkes mei rest litten hie -want  min moat wol op it juste momint komme fansels- lei ik him de situaasje ùt. Mar dû kaam it, hy hie it yn è rech en de soan fan him koe ek net helpe.

Myn smoarge wask seach my ferwitend oan, it wie krekt as seine se: dit binne wy net fan dy went.  Myn man en ik rûnen de hiele wike al  mei it selde klofke klean oan dat der moast wat barre. Ynienen tocht ik: “Gamma skilje, dy moat my mar helpe…” Doe de man myn ferhaal heard hie sei er: we komme der oan. Efkes letter kamen der twa aerdiche jonge keardels en sjouwden mei gemak de mesine nei boppe. Op myn fraach wat it kosje moast seine se: draai mar gau de wask.

Nò bliuw ik fansels myn libben lang “FAN” fan de Gamma. Dèrom in Waarme DÛS fan in tankbere klant.

Kartoen: evertkwok.nl

Sùtrich waar

trochPosted on 1 Comment1min read1362 views

Minsken, minsken wat in triest waar. Je soene er depressief fan wurre. 

Stoarmje en reine, it is waar om de hiele dei ûnder de dûnstekken te krûpen.

De tùn dy ik sa kreas er by lizzen hie, is yn in pear dagen feroare yn in woeste nye. 

Mar kom op, der binne noch genoch positieve dingen te merkbiten, allinne je moatte it sjen wolle.

It earste positieve is binnen, myn freondinne sms-te my dat se snein wer thùs komt. Se hat fjouwer wike by har dochter M. west yn Thailân. M. is trouwd mei in Thai, en jout les oan in internasjonale skoalle yn talen sa as Ingelsk en Thais foar beukers.

Mar apart genoch hoecht sy der net diploma’s foar te hawwen, se hat derfoar yn`t plak kursesen dyn. Sa hat elts lân syn seden en gebrûken.

Lokkich mar.

Ik sil hjoed siikje nei mear positieve dingkjes en ljochtpuntsjes want dat makket it libben as in stikje Oranjekoeke mei slachremme. Doche jimme ek mei?