Corona

CoronaMinskenOm it hus

Ferdraachsemens

trochPosted on 0 Comments1min read841 views
Foto troch Christian Langballe fan Unsplash
Wij binne wer foar in part yn it âldereinhûs beheind, net sa as mei de earste coronagolf want dat wie frjemd foar elkenien, mar mei dizze golf is it oars.

Elke dei lizze der wer oare berjochten yn de brievebus en elke dei moatte wy ùs wer oan oare, nije rigels hâlde.

It is krekt wat Rutte op dat momint foarskriuwt. De man hat it ek net maklik, hy docht it nea goed, fansels…

Ik mien foar mysels dat ik nochal fleksibel fan aard bin, mar dat blykt sa net te wêzen. Ik lear mysels dizze dagen kinnen (foar safier ik dat noch net wist 😁).

Ik begjin my op te winen oer praat as ‘Wer is jo mûlkapke?’ en ‘Jo komme te tichteby!’ 

It is stil wurden yn dit hûs, hja hat him of har werom lutsen. Hja hawwe eangst krigen foar dy ûnsichtbere fijân. Elkenien kin it ommers oerbringe!

De sibben skilje my alle dagen, en sizze dan: ‘Net ien oankrûpe en ek net tùtsje, hear!’ Se ferjitte dat it hjir allegearre minsken op leeftyd binne, hoe soe ik hjir noch yn de ferliding komme kinne?

Ien ding is wis: dizze pandemy hat ùs wol op ússels smiten. Wy hawwe it no mei ússels te krijen, wès mild foar dyn persoan én dyn meiminsken.

Ferdraachsemens. It falt net altyd mei…

CoronaDe wraldMinskenOp stap

Spannende tiden

trochPosted on 3 Comments1min read1407 views
Foto troch Shahin Khalaji fan Unsplash
Der stiet hja yn ‘It Fermidden’ (de grutte seal), it is kofjetiid. In slank eptich frommeske, se is de direktrise fan dit âldereinhûs.

En ás sy komt, dan is er wat te rêden. Eltsenien dy dat noch kin, giet rjochtop sitten.

‘Wa is sy?, wurdt er flústere, ‘Kinst sto har?’ ‘In nije bewenner, seit er ien.

‘Ne, der is sy te jong foar. Se sil wol yn it bestjûr sitte.’ tinke se.

En dan nimt sy it wurd; der is besmetting fûn op in oare ôfdieling fan it hûs.

De minsken begjinne trochelkoar hinne te praten en dan baarne de fragen los: ‘giet ùs lèsmiddei wol troch?’ En ‘meie wy noch wol bridsje as spultsjes dwaan?’

Foar guon lju is it wat tefolle en wol der mear fan witte. In minske fan omtrint hûnderd ropt: ‘Mei ùs Geale wol komme?’

De oanwêzigen moatte it earst besinke litte. Mens erger je niet en it damjen lizze er rommelich by.

Wy, dy oan de ‘goeie’ kant fan it gebou wenje en noch net besite hân ha fan it firus, skriuwe in kaart mei in bemoedigjende tekst er op.

Binne hjirre wol geskikte teksten foar? freegje ik my ôf…

Spannende tiden, dat binne it.

CoronaDe wraldMinskenOp stap

Werom- en foarùtsjen

trochPosted on 1 Comment1min read1177 views

Min wol hjir graach witte hoe de minsken de Corona-tiid troch kaam binne. En derom hawwe se in gearkomste belein yn it tehûs want praat efternei hat net ien wat oan.

En sa sitte wy op in moarn oardel meter fan elkoar ôf yn de seal.

Kofje en koeke is er genoch want foar de geselligheid moat dat er by.

We wurde yn groepkes ferdield, en foar eltse groep is er ien dy `t de petearen stjûre moat. En dat sil nedich weze want eltse bewenner hat it wer oars belibbe.

It is foar de direktrise net makkelik om de gearkomst yn alle rêst te lieden.

Myn buorfrou besiket er hieltyd tusken te kommen, mar se is dôf en sjocht min. In oar âld wyfke ropt mei lûde stimme; ‘Jimme prate te lang, ik wol ek wat sizze!’

Ik besykje wat posityfs te sizzen mar kom er net troch hinne.

Sa sjogge jo mar wer dat it nedich is om de lju prate te litten oer hoe sy de Corona-tiid ûnderfûn hawwe. Foarùt sjen en hoopje dat it nèt werom komt, der binne wy it meielkoar oer iens,

Elts giet wer nei syn eigen hûs want it waarme iten stiet al op tafel.

Werom- en foarùtsjen… Ek as jo benei hûnderd binne?

CoronaDe wraldMinskenOm it hus

Min moat dochs sjonge kinne?

trochPosted on 1 Comment1min read1549 views
Foto troch David Beale fan Unsplash
We meie no ek net mear sjonge.” seit se mei in tryst gesicht. “Wat bedoele jo?” freegje ik. Ik moat er noch efkes ynkomme, de moarn is noch ier.

We sitte yn de grutte seal kofje te drinken, op paste wize in eintsje fan elkoar ôf. En omdat it grutste part hurdhearrich is falt de kommunikaasje op grutte ôfstân net mei.  “Wat sizze jo?” is dan ek net fan de loft.

Lit stean fan petearen dy wat djipper geane, se ferwaaie yn de romte.

“Mar,” giet se fierder; “musyk mei ek net want der sjonge wy by, en sa kinne wy ek it firus oerbringe.”

“We soene fanne middei sjonge mei Tetman en Jarich, der kin min osa meielkoar mei sjonge mar dat mei ek net.”

“Dan mar sjoele.” seit in oarenien; “Mar net te deun byelkoar want da kinst it ek krije.”

“Bridge, dat kin wol.” seit er ien; “Dat kin min mei jin fjouweren dwaan en as jo it dan krije dan binne it mar fjouwer.” Se binne it iens en sille fanne middei los.

Ek films sjen oer fiere lânnen mei hege bergen en grutte seeën steane heech yn it faandel.

En seft hear ik harren nùnderjen;

“Troch see en en skaad en lânnen fier oer it westerstrân….”

Min moat dochs sjonge kinne?

CoronaMinskenOm it hus

Net te tichtby komme, hear!

♥ Leafde Oerwint Alles ♥

trochPosted on 1 Comment1min read1364 views
Foto troch Yaroslav Danylchenko fan Pexels
Net te ticht by my komme, hear!” hear ik deis hûnderd kear om my hinne sizzen.

Hja binne as de dea foar it firus. Logysk fansels, se hawwe fyf moane opslùten sitten. Mar sa as it mei alle ferhalen giet, se wurde hoe langer hoe grutter.

Soms, as it my oer de hege skuon giet, gryp ik yn en besykje de oare kant fan it ferhaal te fertellen.

Neist my sit in man. It falt my op dat hy net mei docht oan it petear fan de oanwêzigen. Tsjin oer him sit in frou, sûnder wat te sizzen hawwe hja kontakt. It gelok strielt er ôf.

Op myn fraach as hy ek skruten is foar it firus, seit er yngelokkich; “It firus hat ùs just byelkoar brocht.”

“We troffen elkoar by de dokter om te testen, hja blyke posityf te wêzen. Mar net allinnich it firus, ek de fonk fan de leafde sprong oer.”

Efkes fierder op seit in oar frommes dat hja har man ferlern hat oan it firus. “Mar hy wie al âld hear.”  seit se seft er efteroan.

En sa hat elkenien wat te fertellen oer corona… moaie en minder moaie erfarings  komme foarby.

De leafde sil altyd trochgean. Ek as firussen tinke it wûn te hawwen…

CoronaDe wraldMinsken

Oardel oere

trochPosted on 5 Comments2min read1369 views
Foto troch Jose Antonio Gallego Vázquez fan Unsplash
Fan ôf hjoed de fyftjende juny meie wy wer mear as ien op besite hawwe, Dat hat hegerhân sa beskikt, de besite moat oan hiel wat foarwaarden foldwaan.

‘Jo moatte studearre hawwe om it te snappen,’ sei it wyfke. It nije permenintsje skoddet heftich hin en wer.

In oarenien seit; ‘Twa meie der op besite komme. Ik soe net witte wa, ik ha net ien mear.’

Wer in oar: ‘Ik ha de soan en dochter ùtnoege mar se hawwe mekoar yn gjin jierren sjoen, hoe dat komme sil?’ 

En sa bringe de nije rigels hiel wat unrêst yn it hûs. Hja binne der in bytsje mei oan, tink ik. Oan de oare kant, wy hawwe net ien coronapasjint hân tank sy de strenge rigels fan it bestjoer.

It hat de ynwenners mear dien dan de bûtenwrâld mar yn ‘e fierste fierte fermoede kint ha.It wie ommers in unsichtbere fijân, en dan samar opslùten te wurden… dat begrypt net ien.

Mar no mei er besite komme. ‘Wer moat ik it oardel oere oer hawwe?’ freegje se mekoar. 

Want nei safolle wike fan ofsûndering en ynsluting moat min wer leare om mei famylje om te gean. En sa komme de bewenners mei hun fragen en unwissichheden by elkoar, se sitte ommers yn it selde skouke.

‘Nije wike meie der fjouwer op besite komme,’ seit in bewenner, ‘Meitsje jimme mar klear!’ 

…

Fierder lêze

CoronaDe FamyljeDe wraldMinsken

Steryl

trochPosted on 1 Comment1min read1254 views

De safolste brief falt yn de brievebus. 

De direksje libbet tige mei. Soene se ek in mem as in heit, pake as beppe, yn in âlderein hawwe? It klinkt hiel meilibjend mar ha se wol underfining?

De rigels sille wol folgens it RIVM strikt opfolge wurde. Mar soene dy lju fan it RIVM ek famylje yn in tehûs hawwe?

Dat freegje ik my wol es ôf. 

Der spilet him der hiel wat ôf yn dy tehûzen wert hja gjin idee fan hawwe. Ien persoan mei op besite komme en fan ôf nije wike twa minsken op oere en tiid. 

De soan is west, hy mocht in oere bliuwe. Mei momkapke en in skelk foar komt er yn ‘e hûs. Fremd sjogge wy mekoar oan. Is dit him wol?  Is dit net de soan fan de buorlju?   

‘Komst nije wike wer ?’ freegje ik him nei dat it oere foarby flein is. It momkapke giet wer ôf en de hânnen wurde wosken.

‘Dag Mem.’ seit er, ‘Oant nije wike.’  en lit my steryl achter. 

De rigels fan it RIVM…

CoronaDe FamyljeDe wraldOm it hus

Tweintich minuten

trochPosted on 1 Comment1min read1403 views

Sille wy moarnier efkes ofprate? Ik ha in keamerke besteld.’  seit er. 

Sunt in pear wike hat it âldereinhûs keamerkes makke, ôfskieden fan nijsgjirrigge lju.

Ik moat sizze, yn de earste ynstânsje like it my op fleanen. Pleksyglês mankeare de wanden. In telefoan stiet rè sadat min mei de famylje bûten kommunisearje kin. En dan mei min tweintich minuten prate.

Wat ûnwennich mei de situaasje skarrelje ik de romte yn, in desynfiktearjend fleske mei in doekje stiet klear. Moat min no earst desynfiktearje? As moat min it no op it ein dwaan? Ik doch it mar allebeide dan wurdt in oar net besmet .

De soan hat syn plak al ynnaam, ik gean tsjinoer him sitten.

En wert wy oars net oer stinne moatte wy no tweintich minuten tsjin elkoar prate. Earst mar oer it waar, en dan oer syn wurk, betink ik my. Tuskentroch freget er; ‘Hoe foldocht it, mem?’ 

‘Best,’ sis ik, ‘it iten en drinken mankearret neat oan, se dogge hja best.’

Mar er is ien ding dat untbrekt; frijheid!

De tweintich minuten binne om, de folgende besiker stiet alwer klear. We lizze beide in hân op it pleksyglês en sjogge mekoar oan…

Tweintich minuten…

Fierder lêze

CoronaDe wraldOer mijsels

Toskdiskriminaasje

trochPosted on 1 Comment1min read1169 views

Sûnder reden, gjin hurde nùtsjeboel as sa, falt er in fulling ùt myn kies. In pear dagen letter noch ien, en omdat ik grutsk bin op myn eigen gebit meitsje ik my der soargen oer.

Ik gean nei immen ta fan it âldereinhûs, dy my miskyn fierder helpe kin.

In skofke letter komt se werom en seit, ‘Mei oerliz soene wy wol helpe kinne.’

Om wis te wêzen skilje ik mei myn toskedokter en lis him it gefal ùt.

Ik krij de assistinte oan de line. ‘Waar woont u?’ freget se, ‘Dat witte jimme wol, ik bin al wol fjirtich jier klant,’ sis ik.

Se hawwe in probleem, bemerk ik wol. Se besiikje er ûnder ùt te kommen, se binne er mei oan.

Dan krij ik de toskedokter sels oan de line. ‘Waar woont u?  freget er wer.

Ik sis, ‘Yn in âldereinhûs. En ik ha twa losse fullingen.’

‘Het probleem is,’ seit er nei in skofke, ‘verzorgingstehuizen dat zijn haarden van virussen. Daar komen wij liever niet.’

‘Ja, mar ik moat dochs holpen wurde,’ sis ik nijsgjirrich. 

‘We moeten wachten op wat Premier Rutte te zeggen heeft. Zien we daarna verder.’ seit er. 

Myn soan kaam thûs, en krige tafollich itselde ungemak mei syn gebit. Mar hy koe daliks holpen wurde (..).

‘Diskriminaasje.’  ropt er, mar sa fier wol ik net gean, jo wol?  

Toskdiskriminaasje. It moat net gekker wurde.

Oer Wokke

"Efkes oer my sels want wa my net kin bliuw ik in fremde foar. Ik bin berne yn Âldeboarn en de jongste fan fjouwer bern. “Twa jonges en twa famkes. In Keninklik Getâl.” sei ùs mem altiid."

Lês mear ...

Hoefolle hjir?

Op 't stuit 1 lêzer(s).

Doe op dizze dei

Samar in stikje

Memmedei

Kategorieën

Archyf