Op stap

Op de doarmatte falt in ùtnoeging foar in tentoanstelling fan skilderkeunst. In freondinne fan ùs is nei har fiifensechtichste begong te skilderjen. Fan ôf maart oant augustus eksposearit sy yn de Deelen.

Ik skilje har dat ik earst es lâns komme wol. Want ik bin in analfabeet op dat mèd.  Ik mei de hiele samling fan skilderijen besjen. Ik freegje: "Wat bist sto nò? In abstrakte keunstner as wat oars? Hoe moat ik dat sjen?" Ik fiel my ûnnoazel  en unwis ik bin op in terrein wer `t  ik net yn thus bin. Mar sy kin my wol en seit: "Sis mar: ik bin in Realist." Ik knik en besjoch de hiele utstalling.

Ik ha bewûndering foar har. Op jin âldens noch soks prestearje dat fyn ik knap. Nei dat ik tasein ha te kommen gean ik under yndruk nei hûs . En ik dan... ik besiikje ek yn al myn breklikens en beheinens yn taal te skilderjen...

Al wiken lang kom ik lâns in grutte meubelsaak. It is oprommingstiid, sa ek by dizze winkel. Se hawwe prachtiche flierkleden yn in grutte bak bûten stean. Se binne al aerdich ôfprize mar binne my noch te djoer.

In skofke allyn ha wy in oerstreaming hân en nije flierbedekking sjoche wy beide tsjinoan. It wurd in hiel geheister mei kasten en sa, dat in flierkleed kin ek hiel wat kamûflearje. En ja, hear: juster kaam ik der foarby en foar in moai priiske ha ik it kleed kocht. Mar doe kaam it: hoe ferfiere jo soks? Ik hie myn boadskipperskarke by my. "Dan moat hy der mar rjocht op yn stean." tocht ik sa. Max ùs hûn kaam oan de oare kant. Nò, ik ha it witten. Max luts my de berm yn en it kleed gong mei. Ik bin oan it fûterjen op my sels. Wat ha ik dochs ùthelle?

Dan yn ienen hear ik roppen. In frou komt er oan draven en yn breklik Nederlânsk seit se dat se my helpe sil. En sa skarrelje wy nei hûs ta. Underwylts ferteld se dat sy in Sjileenske is. Wylts wy hâlden en kearen ha mei de hiele brot seit se dat sy slim ûnwennich is fan har heitelân. We komme thus. Hja freget as ik es lâns komme wol en foar dat ik har betankje kin kry ik in dikke tùt.

Ik bin er oandien fan. Wy prate ôf dat ik ynkoartens by har komme sil. Frjemd mar ik bin hast blider mei dit moetsjen dan mei it flierkleed...

"Moatte jo ek mei it lokale ferfier?" freget de âlde man oan my. Ik sit op in bankje yn de hal fan it sikenhûs. Ik skow in eintsje op en wiis neist my. Krom en swier leunjend op syn stok stiet hy foar my."Gean mar sitten..", sis ik; "wy moatte noch efkes wachtsje."

Dan ferteld er dat hy nei de eachdokter west hat, hy sjocht min. "Ik sjoch wol de omkriten fan jo gesicht mar net jo moaie eachen en jo krollich hier." seit er. "Nò", sis ik; "it hier is net sa krollich mear en de eachen binne ek net mear sa as sy wiene. Wat dat oan belanget misse jo neat." Ik snùt myn noas ik bin ferkâlden wurden. De man siket om syn beurs alle bûsen wurde omkeard, hy moat in euro ha, foar it lokaal ferfier. Ùt it fesjebûske fan syn jas falle in stik as mannich briefkes fan hûnderd  op 'e grûn. Ik siikje it op en doch se wer yn syn bûse.

"Kin ik in euro fan jo krye foar de taksy?" freget er. "Ja wis wol", sis ik en skarrelje wat lytsjild byelkoar. De taksy sjaufeur stiet al op ùs te wachtsjen. "Wer moatte jimme hinne?" freget er. De âld man seit; "Wer`t dat frommiske hinne giet moat ik ek hinne." en hellet in pear briefkes fan hûnderd ùt syn bûse. Ik jow de sjaufeur twa euro en stopje it  papierjild mar wer yn de man syn fesjebûske.

Ik ha mei de âld man te dwaan. Soe hy goed thùs kaam wèze?