Mids yn de lèste wrâldoarloch hippelje twa lytse famkes nei skoalle ta. Op hun holle stean grutte oranje strikken rjucht oerein. Mem hie se sa stevich yn it hier dien dat hja liken wol sjineeskes; de eagen stienen bryk yn ‘e holle. Se hiene de opdracht krige: ùt noch yn mocht ien oan de strikken [Lês mear »]
Mei ùs fergees-reizgjen-kaartsje sitte myn freon en ik earsteklas noflik ûnderùt yn in dûbbeldekker trein. Wy sille nei Amsterdam nei de tentoanstelling titele “Gedoopt” oer de Meniste skiednis. Se hawwe der noch al wat buorkundicheid oan jûn, sadwaande binne wy hjoed opstap. Yn Wolvegea sitte wy al oan in brochje, spitich dat der gjin kofje lâns [Lês mear »]
Ik sit te bankieren op it internet. Wat klinkt dat goed, net? In pear jier allyn sei myn man: “Do moast it mar fan my oer nimme, it wurd my te dreech.” Nò, dat wie net sa bèst fansels. Wat wist ik der nò fan? Ik bin noch fan de generaasje loket. Jimme witte it [Lês mear »]
Ik stean yn in lange rige wachtsjende minsken foar de kassa fan in grutte supermerk. It is woansdeitemoarn. Ik tocht, ik moat der mar betiid by wèze dan is er noch gjin mins. Mar ik ha my fersint: sa ha mear minsken tocht. Fannemoarn ha se de tiid, it sjit net op. Ferskate memmen ha [Lês mear »]
“Samar bin ik blyn wurren”, seit de kreaze jongeman tsjin ùs. “Ik stie mei myn maat heech op in ljedder in hûs te skilderjen. En ynienen seech ik neat mear. En nò sit ik hjirre en bin folslein ôfhinklik wurren.” Wy sitte by Fysio yn de wachtkeamer. Myn man sjocht min en sa dwaande binne [Lês mear »]
Al wer jierren allyn gong in famke ùt Fryslân as aupair nei Ingelân. Sy woe net allinne de taal leare mar ek selsstannich wurde. Sy hie de grutte leafde fûn mar troch stânsferskil en wize fan leauwen (wie dû sa) woe sy wis wèze dat it allegearre wol de muoite wurdich wie. Fia kunde kaam [Lês mear »]
Yn in sealtsje fan it sikehûs sitte wy oan ‘e kofje mei keek. In ploechje minsken sawol froulju as manlju sitte om ‘e tafel. We binne hjirre op in foarljochtings middei oer knibbeloperaasjes. In aerdich jong ‘ding’ jowt tekst en ùtliz. Sy sjocht er trouwens net nei ùt dat sy al oan kunstknibbels ta is… [Lês mear »]
“Giest mei nei de Hûs en Tùn Beurs yn Ljouwert?” freget myn freondinne. Sy wennet op in pleatske en is altiid yn foar nije ideeën. Mei ùs eigen fjouwerkante meterkes grûn ha ik net safolle yn de bry te rieren dochs gean ik mei. Amper rûmte te finen foar ùs auto komme wy by it [Lês mear »]
Fan ôf it skoalplein seagen wy ùt op in earmhûs. Op in bank foar it hûs siten altiid prûmkjende âlde mantsjes en in handikapte jonge. Waar as gjin waar, sy siten bûten jier yn jier ùt. Sa ùs ferteld waart moast it hûs skjin bliuwe. De jonge wie in wees mar waart by de âlde [Lês mear »]