“Mijn moeder is gisteravond overleden.” mailt se my. Ik lês it noch es en noch es. “Dat kin net.” sis ik. Ik kin har wol in heale ieu. Se kaam ùt Denemarken en hie har takomstige man troffen yn Kopenhagen. Hy wie sèman en sy sekretaresse op in grut kantoar. En as syn skip it Deenskelân oan [Lês mear »]
Mei in helsk leven giet de doarbelle oer. Foar my stiet in grutte gespierde kleure man. Hy stekt syn hân nei my ùt en seit; “Ik ben Jan Jansen.” en lit syn ID kaartsje sjen. Hy laket my oan fan ear ta ear. Ik doch de doar in bytsje tichter, jo binne hjoeddedei wat hoedener [Lês mear »]
It Moment Suprême is foar my de sneontemoarn as de Ljouwerter Krante op `e matte falt. Myn man, troch de jierren wiis wurden, seit neat; hy kriget dochs gjin andert. Dit is foar my in hillich momint. Ûnder it drinken fan ferskate kopkes kofje rin ik troch it nijs. Ûnnrêst by de plysje, in artikel [Lês mear »]
We sitte tegearre op `e bank, sy en ik. We sitte te genietsjen fan de iere moarnssinne. Wy kinne mekoar al jierren sis mar ùs libben lang. We sille mekoar altyd trou bliuwe want we hearre byelkoar. Want sy is my en ik bin har. Mar dochs lizze wy faaks yn unmin. It iene momint [Lês mear »]
De huzemerk lûkt wer oan. Nei in pear jier fan delgong yn de ekonomy krije de lju wer niget oan feroaringen. Jo kinne it fan alle kanten om ùs hinne merkbite. Hierhuzen wert lang in ‘Te Hier‘ op stie wurde yn rap tempo ferkocht. En dêrby begjinne ferskate minsken hja hûs te ferbouwen. De iene [Lês mear »]
“Jo moatte mear bewege.” seit de fysioterapeute tsjin myn man; “Der moatte hiel wat kilo’s ôf.” Sûnt in pear moanne krije wy in ferpleechster en in fysioterapeute oan hûs. Dit giet ùt fan de Maatskip fan Artsen der`t wy by hearre. It sil wol ùt te stean hawwe mei de Soarch op Maat, tinke wy. [Lês mear »]
Ik stean foar de baalje fan in bank. Ik wol ek mei dizze bank ynternet bankierje kinne. Mei in oare bank doch ik it al hiel lang dus moat it by dizze ek kinne. Ik sit op in komfortabele bank om my hinne te sjen. Alles is oranje, sels de baaljefroulje hawwe oranje horloazjes. Ien hat [Lês mear »]
Ik krij in telefoantsje. De stim fan de oare kant seit benaud: “Kom je even?” It past my net sa goed. De gaspitten mar ùt: dit giet foar. Net sa fier fan ùs ôf wennet in freondinne dy ik al jierren kin. Har man is in pear jier allyn ferstoarn, de dochter komt sa no [Lês mear »]
“Hawwe jimme in bychthokje krigen?” freget se my. “Ne,” sis ik; “it is in stilte plak. Dan kin jo je efkes werom lûke as jo dat nedich hawwe.” “O,” seit se en tinkt er it harres fan. We rinne tegearre troch de tsjerke dy ferbouwd wurd. Omrop Fryslân stelde op syn webside de fraach: ‘Meditearje [Lês mear »]
De Provinsjale Ferkiezingen komme der oan. Noch efkes dan kinne wy gjin radio as televysje oansette as der is wer in minister as steatssekretaris oan it wurd. Hja belove ùs fan alles: it sil allegearre better wurde foar elkenien. De sûnenssoarch, de wurkleazens en de kriminaliteit, ensafuorthinne: it sil allegearre better wurde. De earste oftraap [Lês mear »]