Samar

MinskenSamar

Harkje

trochPosted on 0 Comments1min read1276 views

Hearst my wol?“, freegje ik myn man. Ik ha in hiel ferhaal ôfstutsen mar ik sjoch oan syn gesicht dat hy mei syn gedachten earne oars is. Ik sis noch es in kear. “Hearst my wol?!?“

Ik ha in pear nije leazens kocht en lit se grutsk oan myn freondinne sjen.

“Hoe fynst se?“, freechje ik har en wachtsje yn spanning nei har reaksje.

“Ja“, seit se; “Ik moat ek in pear nije ha.“

“Wat fynt sy nò echt?” tink ik.

Ik fertel in oare freodinne dat ik nèt goed yn myn fel sit en wol it ùtlizze. Mar hja seit; “Ik ek nèt.” en begjint oer har eigen krupsjes.

“Hoe kin dat nò?” betink ik my; “dat wy hearre mar net mear lùsterje kinne?“

Ik ha in muoike hân dy sei dan as sy my seach; “Is er wat? Ik sjoch oan dy dasto earne mei siste..”

En oprjocht sa as sy wie koe ik har alles tabetrouwe.

“It is de tiid,” sei ien tsjin my; “de minsken sitte fol mei hun eigen droktes en beslommerings.” It is in IK-maatskippij wurden en  ik betraapje my der op dat ik my der ek oan skuldich meitsje.

“Kinne wy efkes prate?” freget in freon.

Efkes letter sitte wy oan in bakje kofje en beprate wat ùs sa al dwaande hâld. Is er nèt in siswize dat seit: in goed harker hat mar in heal wurd nedich?

 

De FamyljeSamar

Piet van der Hem

trochPosted on 0 Comments1min read1078 views

Nei in grutte brân krige de pake fan myn man in prachtich skilderij eigenhannich fan Piet van der Hem, in bekende Fryske skilder. De titel is “Vluchtelingen Stramproy 1917.” [hjir mear]

Pake wie by in keunstnersrûnte fan Fryslân. En nei de brân doe hy alles kwyt rekke wie wer ûnder syn hele bibleteek, soargen de leden fan de keunstnersrûnte dat hy in protte werom krige. Sa pronkje wy al in desennium lang mei dit skilderij. Ik sels wurd der wol es wat mankelyk fan. Minsken yn fodderege klean lizze op ‘e knibbels en witte hun gjin rie.

Flechtelingen. Der is yn al dy jierren neat feroare. Hjoed de dei sjogge wy se alle dagen op de tillevyzje foar by kommen. Ik moat tajaan somtiden went min oan dy bylden mar as ik dan nei dit skilderij sjoch wurd ik der somtiden tryst fan, wannear soene minsken net mear flechtsje hoege!

Ik wachtsje op in soan mei in boar, dit skilderij fertsjinnet in fleurich ljocht plak. Mar were…?

Een oar skilderij troch Piet van der Hem | foto: ntr

De FamyljeSamar

Piet van der Hem

trochPosted on 0 Comments1min read1130 views

Nei in grutte brân krige de pake fan myn man in prachtich skilderij eigenhannich fan Piet van der Hem, in bekende Fryske skilder. De titel is “Vluchtelingen Stramproy 1917.” [hjir mear]

Pake wie by in keunstnersrûnte fan Fryslân. En nei de brân doe hy alles kwyt rekke wie wer ûnder syn hele bibleteek, soargen de leden fan de keunstnersrûnte dat hy in protte werom krige. Sa pronkje wy al in desennium lang mei dit skilderij. Ik sels wurd der wol es wat mankelyk fan. Minsken yn fodderege klean lizze op ‘e knibbels en witte hun gjin rie.

Flechtelingen. Der is yn al dy jierren neat feroare. Hjoed de dei sjogge wy se alle dagen op de tillevyzje foar by kommen. Ik moat tajaan somtiden went min oan dy bylden mar as ik dan nei dit skilderij sjoch wurd ik der somtiden tryst fan, wannear soene minsken net mear flechtsje hoege!

Ik wachtsje op in soan mei in boar, dit skilderij fertsjinnet in fleurich ljocht plak. Mar were…?

Een oar skilderij troch Piet van der Hem | foto: ntr

D'r is meer...MinskenSamar

Eigen wei, eigen wize…

trochPosted on 0 Comments1min read1070 views

Nei oanlieding fan it jubileumjier fan de Menisten hat Tineke Torensma dit gedicht makke oer twa eigenwize leauwigen. Menno Simons in roomske pastoar en it earste domineeske Anne Zernike.

Menno, een man met een missie:   
een mens die zijn eigen weg is gegaan.
Wars van dogma`s en van pressie
leerde hij zelf Gods woord verstaan.

Menno,een man van de vrede,
een mens in het licht van zijn tijd,
brak met de schijnzekerheden;
geloofde in Gods bereikbaarheid.

Eigenwijs een eigen weg gaan;
dopers credo in deze tijd.
Daadkrachtig in de wereld staan,
in vrijheid en verbondenheid.

Anne Zernike, vrouw van het woord,
eigenzinnig voerde zij strijd;
ging haar eigen weg onverstoord,
heeft voor vrouwen de weg bereid.

Dominee Anne, vrouw met moed,
rebels met eigen geluid,
Predikte `t dopers gedachtegoed,
Anne, zij was haar tijd vooruit.

Eigenwijs een eigen weg gaan; 
Anne sette de eerste stap
Vrouwen, ze staan nog steeds vooraan;
Zij zijn de kurk van de broederschap.

Sa gean de menisten op hun “eigenwize” op wei,  Jezus Kristus as fûndamint.

ôfbyldingen | site jubileumjier

Oer mijselsOp stapSamar

Skuorsek

trochPosted on 0 Comments1min read1107 views

Ha jimme dat ek wol es? In misse dei in dei dat min yn de skuorsek sit. Dat oerkaam my juster: alles rûn tsjin. Gjin waar foar de tùn, ik soe fan alles dwaan mar yn dy blabze kin men neat. In hûn dy `t op stjerren nei dea is. Stoofparkes oanbrânne litten en de stofsûger ferrekt it. In soan soe nei Spanje en miste syn fleanmasine en moast stoom ôfblaze.

Ik tocht ik moat er ùt, de wyn om ‘e holle en dom wei nei it doarp rinne. Al gau bruts de sinne troch en sa stean ik mei tassen fol boadskippen by de bushalte. Ach hearkes… by de wachtsjende minsken stiet in bekinde fan my. En ja hear, dèr begjint sy al mei de oanfal. “Hoe âld bisto eigentlik?”, freget se my. Foar dat ik antwurdzje kin komt er help ùt ûnferwachte hoeke: “Fest jonger as jo binne sa te sjen!”, seit se. Ik kin it fremde minske wol tùtsje… dat hie ik op dat stuit nedich.

Somtiden binne it mar lytse dingen dy`t jo er boppen ùttille.

Ik bin wer ùt de skuorsek en kin it deistiche libben wer oan, de sinne skynt  en de stofsûger docht it ek wer.

De FamyljeSamar

Ik wit it net

trochPosted on 2 Comments1min read1341 views

“Mem, is it wier?“, freget myn soan. “Wat is wier?” Hoe faak wurde jo frege: “Is it ek wier?” Ik ha al es heard dat ferslachjowers noait sizze meie: “Ik wit it net…”  Ek menisters moatte dat omsile.

Doe`t  ùs bern lyts wiene moasten jo altiid in andwurd jaan. As jo it andwurd wisten as nèt. Sei men. As Sinterklaaskado krige ik fan myn skoanfemylje twa boeken oer opfiedkunde. Sy sille wol tocht ha, dat kin noait kwea. Twa prachtiche boeken fan Dr Spock mei in tapaslik gedicht. Ik ha ien boek trochwraksele mar doe tocht ik: “Hoe wit dy Amerikaan nò wa ik bin en wa myn bern binne? Alle bern binne dochs nèt itselde?” Hy kin ùs net iens mar jong en ûnnoazel dat ik wie tocht ik: “Hy hat er foar studearre, hy sil it wol witte.”

Jierren letter bekende dizze wrâld ferneamde psycholooch dat hy it mis hie mei al syn ‘pedagogische’ boeken. Ik bliid fansels dat ik syn advys net opfolge hie.

“Mem?“, freget myn soan.
“Bestiet God?”
“Ik wit it nèt, jonge, mar ik hoop fan wol….”

MinskenOer mijselsSamar

Trystens

trochPosted on 0 Comments1min read1081 views

Ha jimme juster ek foar de telefysje sitten en nei de troanrede heard? Ik hie al gau myn nocht en koe de trystiche taspraak fan de keninginne net lang oan hearre. Dèr oerhinne kamen de menisters en de minsken dy der ferstân fan hiene oan it wurd. En as jo hun leauwe moatte dan komme de tritiger jierren dèr wer oan. “Soe it sa min wurde kinne?” freechje ik my ôf.

Wy hiene eartiids yn ùs doarp in earmenmeester dy by guon minsken lâns gong en hja wat lùziche neazige sinten brocht. Elkenien yn ùs doarp wist wa dat wie en  hja waarden dèr ek op oansjoen. Op in dei kaam ùs heit thus en sei: “De earmmeester hat my oanhâlden en frege as hy ek helpe koe…” En grutsk sei er “Sa lang as ik libje sille wy jo noait nedich ha!“

Ach, wat wie dy man grutsk. Hy hat it ùs altyd  foarhâlden nèt de hân op te hâlden. “Want dan binne jimme ôfhinklik en nèt mear frij yn jimme dwaan en litten.” Mar lokkich binne dy tiden allang foarby en dat sil noait werom komme… dèr leauw ik hillich yn.

Ik moat mar es in nij huodsje keapje, tocht ik sa. Mar nèt fan dy nuversoartigens as dy froulju droegen mar ien der`t ik prûs en tsep fan wurd.

Bisten en saDe FamyljeSamar

Kar meitsje

trochPosted on 1 Comment1min read1616 views

Der leit hy yn syn koer, ùs Ollie. Hy is siik en hy hoastset him stikken. Wy binne al wiken mei him oan it dokterjen. Hy hat focht achter longen en hert. Ik wit wol: hy is sechtjsin jier wurden mar as jo fan it bist hâlde dan wolle jo him sa lang mooglik yn libben hâlde.

Is dat egoistysk? Ik wit it net. Ik wurd hin en wer slingere tusken best bedoelde rie fan minsken om my hinne. Hy krijt piltsjes foar it pisjen mar ek foar syn hert. Samar ynienen kin hy nei bûten rinne en dwaan as hy noch in jonge hûn is. Mar dan wer leit hy der hinne as hie hy ùs al ferlitten.

Syn maat, Max, begrypt der neat fan en sjocht sa nò en dan by syn koer. Hoe moatte wy hjir mei oan? –Wat is leafde?– Troch gean en moed hâlde as moatte wy hjir in ein oan meitsje? Giet it dan om ùs as om it bist?

Ik besef my hoe swier it is. As it in minske oanbelanget wert jo ôfgryslik fan hâlde…

Ollie, foar jo links...
Om it husSamar

Utféart

trochPosted on 2 Comments1min read1216 views

Foar de doar stean in man en in frou kreas yn it pak. Op myn fraach wert ik mei helpe kin seit de man; “Denkt U wel eens aan uw uitvaart?” 

“No nè“, siz ik; “en nò al hielendal net, ik bin oan it itensiden.“

“Bent u  wel verzekerd in geval dat?”

“Wat bedoele jo einliks?”, sis ik.

“Weet U er kan U zomaar iets overkomen en wat moet er dan gebeuren?“, giet er fjierder.

Ik rûk dat er wat oanbrând; it sille de jirpels wol wèze tink ik. Ik rop nei myn man: “Dochst it gas wat leger want ik bin mei myn kremaasje dwaande…“

De frou komt tusken beide en freget as hja der efkes yn komme meie. Dat praat wat nofliker fynt se. Op it lest sis ik; “Sit mar net oer my yn. As it sa fier is hearre jimme it wol.“

Teleurstelle rinne sy nei de buorren. ‘Wat in baan‘, tink ik noch; alle dagen mei de dea by de doarren lâns. Dû ik in bern wie kamen der faaks negoasjerinners by de doar mei knopen, elestyk, fiterbân ,lùzekammen, hierboarstels en sawat hinne. Mar sutelje mei de dea dat wie der noch net by… –tiden hawwe tiden- 

Ûnder it iten sis ik; “Moatte wy it ek es hawwe oer wichtige saken?”  

“As it mar net oer ùtfeart giet“, seit er; “… oanbrânde jirpels ha ik genoch oan…“

De FamyljeSamar

Respekt

trochPosted on 0 Comments1min read1184 views

“Hawwe jimme bern noch respekt foar jimme?” frege hja.

Wy sitte tegearre kofje te drinken.We kinne mekoar al jierren en sa komt it petear as fansels op de bern. Har dochters binne like âld  as  ùs soanen. Op har fraach oer respekt moat ik oer nei tinke. It is in direkte fraach en dat freget om in direkt antwurd. Wat moat ik der opsizze? Ik fyn fan wol, mar it is in oar respekt dan ik hie foar myn âlden. Eartiids hearde it gewoan sa. It hearde by it grutbringen. Mar it wie ek faaks in ferplichting, as jo it earne mei iens wiene as net. Hja hiene altiid it gelyk oan hun kant.

Mar lokkich binne de tiden feroare. Respekt moat jo fertsjinne  it komt net fansels. Eltsenien yn syn wearde litte, dan komt min al in hiel ein hinne. En de âlders kinne noch in hiel soart fan hun bern leare mar ek oarsom, hat respekt bygelyks ek mei leafde te krijen ?

It is in lange kofjedrinkerij wurden dochs ha wy in goed petear hân…

Oer Wokke

"Efkes oer my sels want wa my net kin bliuw ik in fremde foar. Ik bin berne yn Âldeboarn en de jongste fan fjouwer bern. “Twa jonges en twa famkes. In Keninklik Getâl.” sei ùs mem altiid."

Lês mear ...

Hoefolle hjir?

Op 't stuit 1 lêzer(s).

Doe op dizze dei

Samar in stikje

Advintsjûn

Kategorieën

Archyf