Samar

MinskenOm it husSamar

Stress

trochPosted on 0 Comments1min read1127 views

Der stiet in monteur foar de doar. Ùs televyzje docht it net mear. UPC hat grut underhâld plege yn hiel de omkriten. Gefolch: gjin byld allinne snie.

De man fan it kastje bûten is nearne te finen. Dan mar skilje mar dan begjint de illinde. Hoe lis ik de man oan de telefoan ùt wat der oan de hân is? Ik bin net technysk en myn man sjocht der neat fan. De UPC-man begrypt mar net wat ik bedoel. Op it lest sis ik yn greven; “We redde ùs sels wol.”

Sa skilje ik in monteur -dan mar betelje- mar de ûnkosten gean nei de oarsaak. De monteur is in aerdiche jonge man mar hat de holle bryk op de lea. En mei pine ferlutsen gesicht stiet hy my te wurd. Meilydsum freechje ik  hoe as it mei him is. “It komt fan de stress.” andert hy. Op myn fraach as dat fan it wurk komt, seit er: “Myn mem krige juster in hertoanfâl. Sadwaande moast ik dalik nei it sikenhûs. Se is wer thùs , it is allegearre meifallen. Mar nò kin ik myn nekke net bewege , en dat komt fan de stress.” Nei in bakje kofje, in aspiryntsje en in praatsje giet er wer foart. We hawwe wer byld en de jongeman rint wer rjochtop de doar ùt.

Wat kin my de rekken skele: it wie dochs de muoite wurdich net !..

Bisten en saDe FamyljeMinskenSamar

Indy

trochPosted on 1 Comment1min read1145 views

“Mem, Indy is ek dea…“, seit myn soan.

Ik hear wol; hy is oandien. Ik lis al op bed en krij noch let in telefoantsje. Yndy is in rûchhierriche Jack Russell. Sechtsjen jier allyn ha sy him tegearre ophelle ùt Ljouwert. It hûntsje wie fan in eartyds Veronicaskip-eigener. De man hie in stik as wat Dobermanns en it lytse biske koe der net tsjin op en rûn hieltyd foart. Sa is hy by hun kaam en noait wer foart rûn.

De relaasje rekke ùt mar Indy bleaun. Kontakt hawwe altyd hâlden. Eartiids hiene wy Jelle, in Welsh Springer. Dat waarden dikke maten. Jelle stoar oan in hertkwaal en is mar fjouwer jier wurden. Mar Yndy is âld wurden en hat in prachtich libben hân. Hy hat folle mear foar har west as in hûn. Hy wie har bern mar ek har maat. Hy dielde yn har fertriet mar ek yn har gelok. Nei sechtstjin jier fan freonskip sil it wennen wèze sûnder dit bysûndere bist Indy.

Wy libje mei. Wy witte ommers wat it is in famyljelid te ferlizen in hûn heart dèr dochs ek by …   

(En sliepe.. wat is dat?)

De FamyljeSamar

Onder De Linden

trochPosted on 0 Comments1min read1221 views

In jonge fan sechstsjin jier sit oan ‘e bar yn it café “Onder de Linden” yn Lùnbert. Hy wie noch wol oan de jonge kant om dèr te wèzen, mar ja wat moat je oars as jo oars neat dogge as wurkje fan moarns ier oan `t jûns let. Achter  de bar hinget in grut skilderij mei trije katten der op. Se sitte op in tafel en hawwe rûzje om in panne mei molke. De jonge is troch it tafriel ûnder bekoaring kaam. Mar it kasteleinske wol him nèt ferkeapje. Op in dei seit se tsjin him; “Ik gean fuort en do meist it skilderij hawwe.”

Sa hat it altiid by ùs thùs boppe de skoarstienmantel hong. Letter ha ik it skilderij krige en nò hinget it al wer hiel lang by ùs yn de keamer. It is in nijskjirrich tafriel mei de titel “Bedorven Lievelingen“en is ùtjûn troch ùtjouwerij Joh. IJkema,  ‘s-Gravenhage.

Ik tink dat myn heit it wurdearje soe dat ik der mei pronkje…

Oer mijselsSamar

Stellerij

trochPosted on 3 Comments2min read1249 views

“Mem, nò is myn fyts alwèr stellen!” Us soan komt pûr lilk  thùs fan skoalle. “Hiest him net op slot tink.” is myn reaksje. “En juster ha ik him noch plakke litten by Hanske de fytsmakker.” giet hy fjirder. De safolste fyts is foart. Wy keapje ùs earm oan fytsen en keapje allinne noch mar twadde- as treddehâns. Ik ha skjin myn nocht fan dy stellery en sis tsjin him; “Dan snapst dochs ien wèrom… ”

In pear grutte fernuvere eagen sjoche my oan. “En mem seit altiid dat we earlik bliuwe moatte!” Hy kin der net by. Mar ik mien it nèt fansels.

Ùs jonges binne al wer in set de doar ùt mar hjoed skeat it my wer yn `t sin troch dat in buorjonge syn fyts ek kwyt wie. Okkerdeis binne der op in nacht fjouwer fytsen by ùs ùt it hok helle wer fan in gloed nije dy ik de foarige dei kocht hie. Der wiene mear minsken yn de omkriten dy hun fyts kwyt wienen. “Hja skine der mei in buske by lâns west te hawwen.” seit de buorman. Ien kear yn `t jier hâld de plysje iepen dei en dan kin jo jin eigen fyts wèrom keapje. Mar ùses wiene der nèt by fansels. Der sil wol ien yn it bûtenlân op ride tink ik.

Nò ja. As der mar ien mei holpen is en lang wille fan hawwe mei. En net stellen wurd…

 

Op stapSamar

Griene Fair

trochPosted on 0 Comments2min read1115 views

Yn de moaie parktûn fan “Residentie Oranjewâldflat” stean san fiif- en tweintich kreamkes yn ‘e rûnte opsteld. En tusken dy standhâlders stean wy mei in kream fan eigenmakke sieraden.

It doel fan de “fair “; it moat in grien karakter hawwe. Dat hâld yn, eigen makke produksjes en miljeu-freonlik. Fan alles kin jo der fine, fan eko jirpels en griente oan`t sels makke wyn en sjem ta. Eigen makke huodsjes en tienen kuorkes. Wat binne minsken dochs kreatyf. Ik ha der grutte bewûndering foar. Mar we hawwe it waar tsjin, de iene buie jaget op de oare. Wy ha hâlden en kearen om de boel op de tafels te hâlden. It publyk bliuwt wei, de âlde minsken fan it fersoargingshûs stean ùs mei meilydsume gesichten foar de ruten oan te sjen. De frou efter ùs kryt in bots wetter oer har hinne; it tintdak bejout him.

Yn koarte tiid rint it wetter ùs ta de boksen ùt. Troch de mikrofoan hearre wy hoe Reitse Spanninga -de kok fan omrop Fryslân- de “fair “iepend. In Tilbury mei Fryske hynders dindert oan ùs foarby. Stadich oan klearet it op en de sinne komt der by. It wurd noch gesellich ek en goed ferkocht. Einlings is dizze fair in reuny: it is in dei fan moetsjen wurden. Guon lju untdekke freonen fan lang ferlyn en witte net dat sy yn it selde hûs wenje .

En de man fan de eigen makke wyn docht goeie saken. It is ommers o sa smout en smûk…!


De FamyljeSamar

Op it droege

trochPosted on 2 Comments2min read1171 views

Dû ik in jong famke wie rûnen myn suster en ik gauris nei pake en beppe ta. Fan Âldeboarn nei de twadde warrebrège wie in fiks ein. Mar boatsjende en sjongende wei wiene wy der samar.

Ùs pake en beppe wennen yn in arke. Op in goeie dei kaam myn beppe fan bed ôf en wâlde oan`t de knibbels ta yn it wetter. “Dat kin sa net..” sei pake, “de arke moat op it droege.” Mei help fan de buorman dy in hyskraan hie waar it gefâl op ‘e wâl setten.

Al gau kamen der in protte hinnen, in pear geiten en kninen. Myn beppe hie in winkeltsje en rûn mei de bôlekoer en pake wurke yn de turf. It wie skreppen mar hja redden it op. Hja ferbouden sels griente en hiene aaien fan de hinnen. Hja libben wie yn myn eagen ienfâldich sûnder stress, fansels wie it bodzjen mar der hiene wy as bern gjin weet fan.

As er ien jierdei wie mochten wy wol ris fan de boerejonges priuwe sa ek de hinnen. Al gau koene wy it net mear droech hâlde fan it leitsjen; de hinnen dûnsen, keakelden en leinen aaien sûnder te brieden. Jûns spilen wy “Mens, erger je niet”. It leste potsje lieten wy pake winne want oars gong hy mei de pest yn op bed.

Ach, wat ha ik moaie oantinken oan it ferline. Pake en beppe binne er allang net mear mar sy makken diel ùt fan in lokkige jeugd. Hja hiene de arke op it droege mar net de skiepkes…

Op stapSamar

‘Allemaal politiek’

trochPosted on 0 Comments1min read1096 views

Op de ynpaktafel fan in supermarkt sit in man mei syn fuotten te skommeljen nei my te sjen. Hy sjocht nei wat ik oan it ynladen bin yn myn boadskipkarke. Skynber wachtet hy op syn frou en sjocht wat ferfeelsum om him hinne.

Dan sjocht hy dat ik in pear komkommers ynlaad. “Durft u het aan, mevrouw?” freget er. “Bent u niet bang dat u uzelf en uw gezin vergiftigd?” “Nè“, siz ik; “… ik bin sljocht op komkommer. “Mevrouw, u heeft groot gelijk. Het is allemaal smerige politiek. Rusland heeft iets gevonden tegen de EU landen. Laten ze  maar naar zich zelf kijken , zij zitten met hun eigen Tsjernobyl in de maag. Allemaal politiek, mevrouw. U moet maar zo denken; de zieken en de  dooien vallen om Hamburg heen. Het heeft met heel iets anders te maken. Achter de schermen, mevrouw, dààr gebeurt het...”

Wat ha wy lekker iten fan myn komkommersalade. Mei wat sâld piper en in sipeltsje. Hearlik.

MinskenSamar

Frachtrider

trochPosted on 0 Comments1min read952 views

Lûd klaksonearjend giet ùs buorman mei syn frachtauto nei Frankryk. Sneins giet er foart en komt tsjin it wykein wer thùs. Mei it selde ritueel toeterjent en as it donker is gean de koplampen oan en ùt.

Wy binne bliid dat hy wer heel thùs kommen is. Hy docht foar him sels, hy kin net in baas boppe him fele, seit er. It is in jûkel fan in frachtauto: in Scania. Hy fertelde my dat hy sechtjen meter lang is en as hy leech, is fjirtsjin ton swier en as hy laden is weaget er fjirtich ton. Fan alles ferfiert er; karton, lege grienteblikken, jirpels, pampers, frouljusferbân en kowehûden. De lading komt oeral wei: ùt Amsterdam, Deventer, Beilen en noch folle mear plakken ùt Nederlân.

Bytiden sit hy ek wol ris yn ‘e knipe as hy oernachtsje moat op in parkearterrein. Fakentiden siikje sjaufeurs mekoar op foar de gesellichheid mar ek foar de feiligens. Foar in soart is it miskien in jongesdream mar it is in grutte ferantwurdlikheid om de lading feilich te plak te bringen.

Dèr is hy wer, ùs buorman, lûd toeterjend en wiuwend. Wy kinne ùs wer restich deljaan want de frachtrider is thùs.

En ik mei es in ritsje mei, hat hy my ûnthjitten… ‘


MinskenSamar

Komplimintsje

trochPosted on 2 Comments1min read1079 views

“Sjochst ek wat oan my?“; freegje ik myn man. Ik stean om him hinne te swaaien en wachtsje op in komplimint. “Stiet dy goed…” is syn anderd; “Hast dat allang?” Ik freechje in freondinne, grutsk as ik bin; “Hoe fynst de tûn?” “Do moast dyn gers net te koart meane” seit hja.

Eartiids dû ik in famke wie holp ik wolris in boerinne. Dy sei dan; “As ik har in kompliment jou rint se noch hurder” As in dominy earne preke hat seit min tsjin de man; “Wy ha jo wol minder heard as jo meie wol ris werom  komme.”

Wat is dat nò? Werom jou`e wy mekoar op ‘e tiid net in komplimintsje? Is it  ùs Fryske folksaard as by tiden oergeunst? As is min benauwd dat je nest jo skuon rinne sille? Jou elkoar mar es in skouderklopke as in komplimintsje. Dat is goed foar jo eigenwearde….

MinskenSamar

It strûpt net

trochPosted on 0 Comments1min read958 views

Wat is dat dochs tusken minsken? Hollanders sizze: “Het klikt niet tussen ons“.

Je moetsje ferskate minsken yn jo deistiche bestean. Mei de iene strûpt it en de mei oare, dy jo al jirren kinne, akkordearet it net. Ik freechje my ôf hoe kin dat?  Wy sizze al gau: “Wy lizze mekoar net.” Mar is dat sa? De iene komt jo iepen te mjitte en de oare stelt him ôfwachtsjend op. It blykt  faaks wol as min dy persoan better kin dat jo partidich west hawwe. Myn soan seit wol ris: “As ien my net leie mei, nò dat is syn probleem. Mines net.” Mar der bin ik it net mei him iens. Ik besiikje my iepen te stellen foar eltsenien. En as dat net slagget, dan besiikje ik der wat oan te dwaan. Wy minsken binne allegearre ferskillend mei ferskate eftergrûnen en karaktereigenskippen.

Want wat is boeiender dan minsken? Net ien is gelyk…


Oer Wokke

"Efkes oer my sels want wa my net kin bliuw ik in fremde foar. Ik bin berne yn Âldeboarn en de jongste fan fjouwer bern. “Twa jonges en twa famkes. In Keninklik Getâl.” sei ùs mem altiid."

Lês mear ...

Hoefolle hjir?

Op 't stuit 2 lêzer(s).

Doe op dizze dei

Samar in stikje

Kommersjeel as noed

Kategorieën

Archyf