“Lokwinske, hear.“, sis ik tsjin de oanwèzigen. Ik jou se in hân en op elk ear in tùt. Trije, dat dogge se hjoed de dei. (Werom trije? Sneu foar it iene ear want dy kriget mar ien.) Hawar, der sitte wy dan: it toetsenboard, it skerm en de mûs. Wy binne op ‘e jierdei by Tiden [Lês mear »]
“Hoe fynst myn ferslach foar it tsjerkeblèd?“, freegje ik myn freon. Hy hat jierren Fryske les jûn en wit alles fan de nijste stavering. Somtiden sms ik him: “Wist sto hoe ik dat wurd skriuwe moat?“ Mar nò sit ik by him oan de kofje. It is altiid gesellich. Wy prate dan oeral oer. De [Lês mear »]
Max en ik bringe in berg âld papier nei de container. Dat doche wy geregeld. Neist de papiercontainer stean noch twa fan dy dingen; de iene foar flessen en de oare foar klean. En dat is it him nò. Min set er fan alles del. Yn de jûntiid ferhùzje en dan yn it tsjuster de [Lês mear »]
In jonkje en in famke fan om en de by trije jier boartsje mei in poppeweintsje op it trottoir. Dat koe doe noch. Der wie noch net folle ferkear. Ynienen pakt it jonkje it poppeweintsje fan it famke ôf en stekt de dyk oer. En sa komt er ûnder de auto. Swier ferwûne wurd er [Lês mear »]
“Atsje, jo krye moarn in iter, hear.“, sei de telefoniste tsjin ùs mem. Yn dy tyd hiene wy yn ùs doarp in postkantoarke mei in telefoniste dy alles wist fan de ynwenners. Sy siet dan yn it kantoar foar in grut boerd mei allegearre gatsjes en razend fluch stuts sy de de stekker yn al [Lês mear »]
“As mem in humoristysk andert jout moat mem in laitsjend kopke der by sette. In smiley.” “Hoe doch ik dat en wer kin ik dy smiley fine?” sis ik. “En werom moat dat? Wurden sizze mear as symboalen. As ik fyn dat it humoristysk is dan ha ik der nèt tekens by nedich.” “Mar dat [Lês mear »]
Stofsûgerje, der is gjin minder wurk dan dat. Wat ha ik der in hekel oan. En dochs moat it mei in hushâlding fan minsken en beesten. Mar bleun it der mar by. Sa bin ik regelmjittich op myn kompjûter oan it stofsûgjen. It moat oprèdden weze. Myn mailboks moat oersichtelik weze. Gjin reklame as rommel [Lês mear »]
Ik sit yn in grot folle trein. De reizgers sitte hast by inoar op‘e skoat. Ferskate minsken ha noch in plakje fûn om te stean. Tsjin oer my sit in famke. Hja besiket in pizza út de doaze te plúzjen. Mar foar dat se begjint te iten docht se de hannen gear. Der wurdt wat [Lês mear »]
Jan, kinst sto Pieter fan Ale en Jantsje noch? Nò, dy is dea en hy is net sa âld wurden.’ Ik skilje mei myn broer út myn doarp. De Ljouwerterkrante is krekt kaam en dan sjoch ik earst nei de famyljeberjochten. Soe der ien by wêze dy ik kin? In frjemde gewoante, ik jou it [Lês mear »]
Der giet wer in hurde knal, ús hûn spat by de glêzen op. Hy net allinne, mar ek wy skrikke ús by tiden hast dea. Al dagen giet it sa. “Wer is ús wykplysje?“, freegje wy ús ôf. Sokke dagen gean faaks myn tinzen nei myn doarp werom. Ik hie twa bruorren dy dan mei [Lês mear »]