Max en ik dogge in rûntsje. Nei in lange nacht wurd dat heech tiid. We komme in klofke minsken tsjin mei in beheining. Hun fersoarchster rint foarop. Se hat de stap er yn en hat dùdlik gesach. As wy hast foarby binne bliuwd in jong frommeske stean. “Hawwe jo in mem?” freget se my. “Ja,” [Lês mear »]
Oeral hingje spandoeken fan Veilig Verkeer op it Hearrenfean. ‘De scholen zijn weer begonnen.‘ stiet er mei grutte letters op. Op ‘e siden fan it spandoek stiet yn lytse letters: ‘Rij met je hart’. Okkerdeis kaam ik trije famkes tsjin op it fytspaad. Mei hun trijen riden se neist elkoar. Der tsjin oer kaam ik oan fytsen en [Lês mear »]
“Lukt het een beetje?” freget se. Ik stean foar it pinapparaat yn de Hema. It ding wol nèt. Ik sil wol in ferkearde hanneling dien ha tink ik. Ik sjoch achterom. It is it frommeske dy ik troffen ha yn it sikenhûs. Ùs soan lei by har man op ‘e keamer. In kat stuts it fytspaed [Lês mear »]
Taastent om him hinne jouwt er ùs in hân. We sitte yn de wachtkeamer fan Visio, in audiologisch centrum yn Ljouwert. It is in ynstelling foar blinen en min sjende minsken. Myn man begjint ek minder te sjen en sa dwaande binne wy troch de hûsarts hjir hinne ferwize. En omdat wy as ienichste by him [Lês mear »]
“Dèr moat wat barre.” sis ik tsjin mysels. Ik stean foar de spegel yn de lift fan de soan. Myn earste tinken wie; – “Kin ik dat minske?“– “Wèr ha ik har earder sjoen? Hja komt osa my bekend foar.“– “Ferhip! Dat bin ik sels!“– “Mar dy spegel doocht nèt fansels…” Middeis stean ik yn [Lês mear »]
“Soe it passe om ùs nei it sikehûs te bringen? Wy moatte der om dy en dy tiid wèze.“ Wy binne ôfhinkelik wurden. Wy hawwe ùs libben lang elts in auto hân. Dat betsjutte selsstannigens en frijheid. Dan is der samar de tiid fan ‘Soe it passe‘? Alles goed en best mar sis nò sels; hoe fier [Lês mear »]
“Beste Vrienden, Naar aanleiding van mijn tachtigste verjaardag wil ik jullie uitnodigen voor een brunch van 12.00 tot 14.00 uur. Bij hotel Van der Valk in Wolvega.” Myn freondinne wol har jierdei grutskalich oanpakke. Op myn fraach hoefolle minsken sy ferwachtet andert se; “Veertig. Maar it kunnen der ook meer zijn.“ “Moatte wy der hinne?” freget myn [Lês mear »]
Pûr lilk slacht hy op de toetsen fan syn kompjûter. “Gisteren opgehouden en vandaag al uit het systeem.” seit er. Wy sitte by de hûsdokter. It is in ferfanger. De man hat wol tritich jier hûsdokter west yn ùs omkriten. En nò mei hy ynfalle foar kollega`s dy mei fekânsje geane. Sa binne wy by him [Lês mear »]
“Dat soe ik nèt dwaan”, seit se. Ik sit op in bankje by it busstasjon. Ik bin oan de betiide kant en ha alle tiid om de reizgers te beskôgjen. Yn ienen giet se neist my sitten. In frommeske fan om en de by de fjirtich jier. Mei in swiere sucht: “Ik ha fiif wike fekânsje. [Lês mear »]
“Kan ik u helpen, mevrouw?” seit it famke sjin my. Ik stean yn in drogisterij. “Ja,” sis ik; “ik soe graach pleisters ha wolle en dan oan de rolle.” “Wat zegt u, mevrouw?” Ik sis; “Ik soe graach pleisters ha wolle. Oan de rolle.” Ik liz har ùt dat dat handiger is: “Dy kinne jo op maat [Lês mear »]