Wannear sil it heve?’ roppe de lju om my hinne. It hiele âldereinhûs komt yn ‘e ban fan de komst fan de nije wrâldboargers.
Ik kin my net earne fertoane as hja hâlde my oan en freegje, ‘Is er al wat?’ Bewenners as personiel komme yn ‘e hûs en wolle it plak sjen wert it barre sil.
It is in spannende tiid; it coronabarren is al hielendal op de eftergrûn rekke. Der is mar ien ding wichtich; ‘Wannear komme se foar it ljocht, en hoe folle?’
Jimme sille wol sizze; ‘Wer hat sy it oer?’
It sit sa, ik hie fan `t winter as dekoraasje in einekoer op myn balkon hong. En ta myn grutte fernuvering hat in einepearke de koer yn beslach nom.
Wat wie ik bliid, net wittend wat foar offers Stientsje -de kat- en ik der foar bringe moasten. Wy hawwe ommers salang se oan it brieden is, de noed en de soarch der foar.
Ek in pear manlju hâlde de wacht en ha in stellage om it nest hinne boud sa dat it lytse guod net fan in grutte hichte ôffalle kin.
Myn buorman kipet wol gauris behoedsum yn `e koer, en hâldt my fan dei oant dei op `e hichte. ‘Se is noch oan it brieden hear!’ ropt er dan.
Soe it hearke ek sa yn spanning sitte? freegje ik my ôf.
Sûnder reden, gjin hurde nùtsjeboel as sa, falt er in fulling ùt myn kies. In pear dagen letter noch ien, en omdat ik grutsk bin op myn eigen gebit meitsje ik my der soargen oer.
Ik gean nei immen ta fan it âldereinhûs, dy my miskyn fierder helpe kin.
In skofke letter komt se werom en seit, ‘Mei oerliz soene wy wol helpe kinne.’
Om wis te wêzen skilje ik mei myn toskedokter en lis him it gefal ùt.
Ik krij de assistinte oan de line. ‘Waar woont u?’ freget se, ‘Dat witte jimme wol, ik bin al wol fjirtich jier klant,’ sis ik.
Se hawwe in probleem, bemerk ik wol. Se besiikje er ûnder ùt te kommen, se binne er mei oan.
Dan krij ik de toskedokter sels oan de line. ‘Waar woontu? freget er wer.
Ik sis, ‘Yn in âldereinhûs. En ik ha twa losse fullingen.’
‘Het probleem is,’ seit er nei in skofke, ‘verzorgingstehuizen dat zijn haarden van virussen. Daar komen wij liever niet.’
‘Ja, mar ik moat dochs holpen wurde,’ sis ik nijsgjirrich.
‘We moeten wachten op wat Premier Rutte te zeggen heeft. Zien we daarna verder.’ seit er.
Myn soan kaam thûs, en krige tafollich itselde ungemak mei syn gebit. Mar hy koe daliks holpen wurde (..).
‘Diskriminaasje.’ ropt er, mar sa fier wol ik net gean, jo wol?
‘Ja,’ sis ik, ‘mar do meist er net yn. It gebou is sletten.’
‘Wat hat mem nedich?,’ freget er en ik neam de meast unnutte saken op.
Efkes letter krij ik it berjocht; ‘Ik kom er oan, hear !’
Ik set my foar in raam wat in bytsje iepen kin. ‘Soene de boadskippen der troch hinne kinne?’ freegje ik my ôf.
‘Wêrom bin ik sa emosjoneel?’ sis ik tsjin my sels wylts ik wrakselje tsjin de triennen.
Ik gean foar it raam sitten en sjoch nei alles wat beweegt. Hoefolle heiten, memmen, paken en beppen soene foar dit raam sitten hawwe om mar in glimp fan har bern op te heinen?
Boadskippen kin min noch sûnder mar de oandacht fan de neisten makket it ferbliuw hjir dragelik.
‘Dag mem! Oer in pear dagen bin ik der wer, hear!’
De boadskippen wurde by de baly delset en moatte yn karantêne…
De telefoan giet. In entûsjaste stim ropt; “Moast bûten sjen! Ik stean nei dy te swaaien!” Op in bankje fierderop sit in frommeske en besiket kontakt mei my te krijen.
It kabinet hat besluten om de maatregels te ferlingjen oan’t achtentweintich april .
De reaksjes fan de bewenners binne ferskilllend.
In freondinne sei; “Dat haal ik niet. Bestel de ambulance nu meteen maar.” Se kin net mear rinne en slyt har dagen yn in oanpaste wein dy spesjaal foar har makke is.
Har ienichste ùtsje is efkes nei bûten te gean, de sinne op har gesicht te fielen. Ik ha mei har te dwaan mar wat doch ik der oan?
Yn in krinkje binne se oan it fuotbaljen, in famke flocht har de skonken ùt it gat, de bal fleant alle kanten ùt.
Fjierderop ha se de buorren ùtnoege kofje te drinken yn ‘e gong en mei genoch romte er tuske slagget dat ek noch.
In ynwenner soarget eltse dei dat de lju de krante yn ‘e bus krije, elts is ree om wat foar inoar te dwaan.
Mei in protte help en ynset fan it personiel en bestjûr fan dit aldereinhûs hawwe hjir gjin besmettingen pleats fûn.
“We moatte it mar oer ùs hinne komme litte.” seit de man, en treaun de rollater muoisum foar him ùt.
Ik jou him in triuw mei myn earmtakke want sa dogge wy dat hjoed-de-dei dochs.
Berêsting…
Oer Wokke
"Efkes oer my sels want wa my net kin bliuw ik in fremde foar. Ik bin berne yn Âldeboarn en de jongste fan fjouwer bern. “Twa jonges en twa famkes. In Keninklik Getâl.” sei ùs mem altiid."
troch
En no is hy ferstoarn
En no is hy ferstoarn
Kringloop