Hy hat pinemûle. Ik sjoch it oan syn gesicht. It is oars as oars, de iene helte is tsjokker as de oare . “Moast nei de toskedokter.” sis ik oerboadich. Foar de safolste kear giet er wer nei syn toskedokter. En elke kear komt er wer thus mei in peneselinekuer. “De man wol myn kies sparje.” [Lês mear »]
Ik stean foar in dilemma. Sûnt in pear moane is Stientsje by ùs. Nei in pear drege wiken fan unwennig wezen docht se al krekt as hat it nea oars west. Se is oanhinklik en hat it ritme fan alledei wer te pakken. Se hat freonskip sluten mei de kat fan Sytse, en dat seit wat. [Lês mear »]
“Binne se ek gelokkich?” freegje ik oan de frou dy neist my leit. Ik bin yn it sikehûs foar in nije heup. We lizze tegearre op ien keamer, dat bard hjoed-de-dei net folle mear. Mar in jier as wat allyn koene jo dat noch kenber meitsje. Se komt ùt de Tynje, seit se, en omdat ùs mem [Lês mear »]
Se neame my Stientsje. Hoe komme se derby? Ik ha my foarnaam net nei dy namme te lústerjen. Wa neamd syn kat nò sa? Wat tinke dy lju wol net? Ik ha ek sa myn grutskens. Dat witte dy lju net mar ik bin in kat fan hege komôf. Ik ha yn in hiel grut [Lês mear »]