Toskedokter

Posted on
Minsken/Oer mijsels/Op stap
Myn gebit hat nei jierren trouwe tsjinst de moed opjûn.

Ik nim it him net kwea-ôf. De iene nei de oare tosk as kies falt út de mûle.

As famke fan trêdzjen moast ik al nei de toskedokter. Mar dat wie foar my in feest want de dokter hâlde sitting by de doarpskapper!

Der sieten se allegearre op in rigele tsjin de muorre oan; froulju as manlju troch in oar hinne. De iene moast knipt wurde en in oare skeard. Der siet ik dan tusken en hie de earen wiet iepen.

Hawar. As lêste klant fan de toskedokter gong ik dûnsjend nei hûs ta, de holle fol mei ferhalen oer minsken dy my tige dierber wiene, minsken fan myn doarp.

Troch de jierren hinne haw ik plichtsgetrou it gebit neisjen litten, mar it wie oars as eartiids.

Ik ha in ôfspraak makke mei myn nije toskemonteur, de âlde is mei pensjoen. It is in man fan bûtenlânske komôf. In sympatike man hear, dat wol, mar wy moatte wol oaninoar wenne.

Hy wit neat fan it bankje út myn doarp, en ik wit neat fan syn jeugd. Spitich.

It betrouwen moat noch komme, hat myn gebit dêr noch de tiid foar?

Werom sjen (2)

Posted on
D'r is meer.../De Famylje/Oer mijsels
It is wer safier: in nij jier stiet 0p de libbensdoar te klopjen.

Ik wol net oan dat stomme gedoch -werom sjen- meidwaan. It jout ús neat, it jier is foarby, jo kinne er ommers neat oan feroarje en it is sûnde fan jo enerzjy.

En dochs dogge jo er oan mei... efteromsjen.

Somtiden wie it in feest mar somtiden ek om te gûlen. 'Sa is it libben no ienkear, nimme sa as is.' seit myn heit dan.

Mar wist dy man better? Soe hy alles naam hawwe?

It wiene oare tiden. Earmoede wie er oeral, min socht de gesellichheid byinoar. Ek ik ha yn myn libben tiden fan rykdom kinnen, mar ek fan 'wa moat earst syn jild hawwe?'

Der wiene ek jierren fan gelok, mar ik wie jong en tocht dat it sa bleaun. Dat soks gewoan wie.

De tiid hat my no ynhelle en ik belibje no oare gelokkige tiden. Dy by myn âldens passe, sis mar. Ek dan kinne jo ek gelokkich wêze en tarre op it gelok fan eartiids.

'Wat kin ik foar jimme dwaan?' freegje ik myn soannen. Ik wol net sokken stopje as breidzje, dy tiid is foarby. Ik moat mar efkes telebankierjen as nei myn webside sjen. Der moat nedich in nij stikje komme.

Want lokkige tiden binne yn oantocht.

Bleate fuotten

Posted on
De wrald/Minsken/Oer mijsels/Om it hus/Samar
Ynkringend giet de doarbel, ik rop: 'Ik kom 'r oan!'

'It iten is betiid hjoed', betink ik my.

Senuweftich sykje ik om myn skuon. In frjemde gewoante miskyn, mar ik rin altyd op bleate fuotten yn hûs. Dan bin ik mysels want ik bin thús.

De doarbel hâldt oan. Wer bin dy ferhipte skuon ek al wer?

Dan samar nei de doar en op bleate fuotten doch ik de doar iepen. Der stiet de direkteur fan it fersoargingshûs foar myn noas, mei in skaal fol oaljekoeken.

'Wat aardich fan jo', sis ik en sjoch nei myn bleate fuotten. Wat spyt my dat no dat ik myn nije skuon net oandien ha.

Mar de man hat se hooplik net sjoen. En nei in wolmiende âldjierswinsk giet hy nei de folgjende doar.

Wat in aardige, knappe man, en hy bringt ek noch oalje koeken lâns. De dei kin by my net mear stikken.

Och ja; ik ha se fûn, myn skuon, krekt doe 't ik de doar wer tichtdie...

Fuotbal

Posted on
De wrald/Minsken/Op stap
Nederlân tsjin Argentinië. Fuotbal... It is sa fier.

Ik kin my der net drok om meitsje, mar dochs wurd ik mei sleept troch it entûsjasme fan myn meibewenners.

De betsjinning fan it fersoargingshûs wol ek wol earder nei hûs, foaral om Lionel Messi, dy ferneamde fuotballer, te sjen. Sa giet Michiel ek nei hûs want de minsken, hoe âld sy ek binne, se wolle dizze wedstriid belibje.

Yn hun jonge jierren binne hja fêst lid west fan in fuotbalklup. Wa ken Abe Lenstra net? Jo hoege syn namme mar te neamen as de ferhalen oer 'ús Abe' komme los.

En sa sitte se allegearre foar de 'buis', thús as yn de mienskipsseal.

It is stil yn it pand. Allinne in inkele hat syn doar iepen setten en wol it diele mei in pear ferdwaalde minsken op 'e gong.

De oare deis kaam de kater. Ferlern... Wa hie dat no tocht?

Dan mar sjoele. Der kin men noch mei winne teminsten...

Fuotbal.

Taxi

Posted on
De wrald/Minsken/Op stap
De telefoan giet en in stim ropt lûd: 'Trekt u vast de jas aan, de taxi komt eraan. Maakt u zich gereed.'

'No, ik stean al in hiel skoft gereed.' mompelje ik.

De man bringt my swijend nei Aldeboarn.

Hy is wurch tink ik want de hiele rit komt er gjin wurd út syn mûle. Om fyf oere sil hy my wer ophelje is de ôfspraak. Mar dat rint oars; in heal oere te let komt er in oare taxi foar de doar.

In hiele aardige, tige knappe jongeman hjit my hoffelik wolkom yn syn taxi. De taal kin hy net sa goed, mar mei begryp fan beide kanten komme jo in hiel ein.

We sette út ein, mar de TomTom is ek al yn 'e war; hy sprekt net de selde taal as de sjauffeur.

We passearje Mantgum, Weidum, Jorwerd, Baard én Earsterwierum en ik bin werom yn Aldeboarn.

Wat is Fryslân moai. 'Mar net by tsjuster.' betink ik my. Dochs ha ik in moaie middei hân.

It giet dy goed, jonge. Sukses. Ha mar wat geduld mei dyn klanten, earst mar de taal leare, dan komt it wis wol goed....

1 2 3 4 … 169