Samar

“Lokkich nijjier en folle seine!“, “Noflike krystdagen!“, “Prettige kerstdagen en een heel gelukkig nieuwjaar!” ropt myn buorfrou oer de hage.

De winsken binne dizze dagen nèt fan è loft.

Ik wit wol; it wurd mei goeie bedoelings dien. ‘Mar is it wol miend?‘ tink ik faaks. By guon minsken net mar der binne grif wol dy it wol goed miene. We gunne elts syn gelok mar it moat net oerdreun wurde fansels.

En dan de krystkaarten … Al hoewol yn in protte gefâllen de kompjûter dat al oer naam hat. “Ik stjûr gjin krystkaarten.” sis ik elk jier wer. Mar dan moat ik lang om let dochs nei de winkel oars wurd it sneu!

Goed kunde fan ùs hat kanker en is ùtbehânnele. Wat foar lokwinsk stjûr ik him?

In buorjonge is al in pear jier wurkleas. Wat sis ik tsjin him? Hy griist fan frijwillegers wurk. “Jo telle net mear mei.” seit er.

In buorfrou fierder op hat krekt har man ferlen. Wat is myn winsk foar har?

Lokwinsken? ‘In earm, in tùt en in lùsterjend ear is al genoch.’ tink ik .

Ik krij it noch drok …

It is wer safier; alle ynstânsjes dogge in berop op ùs. Op ùs beurs mar foaral op ùs ynmoed. Altyd as novimber, decimber der oan komt is it raak.

Ik ha der wol ris nei frege wat dat no is. It andert wie: it rint tsjin krystiid en it jier rint op it ein. Dan wurde de lju oars, weakich en emosjeneler. As er wat te heljen is dan moat jo der by wêze.

Ik ha der eltse kear muoite mei. Ik fiel my skuldich (“Ik ha alles en sy hawwe neat.”) En dat hawwe dy organisaasjes ek troch.

Om mar in pear te nimmen: Artsen zonder Grenzen, Ebola (Giro555), Kankerfûns, Helphûnen en Hartstifting ensafourthinne.

Wat wie dat eartiids doch ienfâldich. Op it ein fan `t jier kaam de krystlist fan de sneinskoalle lâns.

Ik sit foar de tillefysje en de safolste needgjalp leit beslach op my. “Hie ik mar in protte jild, dan krigen se allegearre wat.” betink ik my. “Wer sil ik dizze kear oan jaan?” freegje ik my ôf.

Woldiedichheid hat sa syn prioriteiten mar wer leit de grins?

Jaan nei dyn bêste fermogen… soe dat it wêze?

“Diederik Samson sil skiede.” sis ik tsjin myn man. “Ach, ja.” seit hy; “Hy is ek in gewoan minske.”

“Ja, mar dat wie san aerdich  gesin, wist noch wol?” “Nè, der wit ik neat mear fan.” seit er. Nò, ik noch wol.

It filmke wie in soart ferkiezingsstunt tink ik. It wie in toanbyld fan gelok, hoe sy tegearre de hushâlding diene. De taken wiene dùdlik ferdield. En dochs gong it mis.

Der wurd hjoed de dei hiel wat ôfskieden.

“Myn buorman is twa kear trouwd west en syn relaasje ek. Hja binne osa gelokkich wurden.” sizze se. Yn ùs freonenrûnte binne ek hiel wat pearen ùtelkoar gien. Ta grut fertriet fan de neiste sibben.

Mar der tsjinoer stiet dat in min houlik èk in hel wêze kin. Dan is it better foar beide partijen om net mear tegearre fierder te gean.

Mar giet it tsjintwurdich net wat maklik? freegje ik my ôf. As alles foar de wyn giet dan is it gjin kunst. Mar komme er soargen. Binne  hja der dan tsjin opwoeksen?  

Ûs libbenshûs ha ek wol es omraak skodde, sa dat ik tocht: it falt om. Stoarmen en swiere buien hat it troch stean moatten.  Mar it hûs wie op steviche fûndaminten bouwt en koe hiel wat hawwe.

Hoe dan ek, ik gun eltsenien syn gelok. Der hat dochs elk rjocht op?

“Ja, ik ûnthyt” … Hâlde dy wurden hjoeddedei noch wat yn ?