troch 
“As ik mar net yn san apparaat moat, dat is my de lêste kear min befâllen.” seit myn man. “Hja fregen earst wat foar musyk ik hearre woe foar dat ik yn dat ding gong. Doch it Fryske folksliet mar.” sei ik; “dan kin ik tenminsen mei sjonge.”
Efker letter seit er; “Dat ding hie san leven dat ik allinne it refrein heard ha.”
In aardich jongfaam stiet ùs te wurd en bringt ùs nei de wachtkeamer. “Soe dat dy psycholooch wèze?” flùsteret er. “Nè jong,” sis ik; “dit binne gastfroulju.”
“Ja wis wol.” seit er.
En hy ferhellet oer wert hy berne is en opwaakse yn Fryslân. En al gau is it ies tusken ùs brutsen. “Fremd is dat,” tink ik by my sels; “dat min tichter by elkoar komt as jo de selde taal sprekke. As soe dat de taktyk fan in psycholooch wêze?”
“Hjir wol ik wol vaker hinne,” sis ik; “wat in ynnimmende man.”
“Giest allinnich mar,” seit myn man; “ik doch leaver wat oars.”.
Boppe op `e kreake sit in lyts jonkje neist in heech tsjerkerut.
“Beppe,” seit de beppesizzer; “ik ha san moaie knikker fûn. Mei ik dy hâlde?”
Resinte reaksjes