Op stap

Ik stean foar de baalje fan in bank. Ik wol ek mei dizze bank ynternet bankierje kinne. Mei in oare bank doch ik it al hiel lang dus moat it by dizze ek kinne.

Ik sit op in komfortabele bank om my hinne te sjen. Alles is oranje, sels de baaljefroulje hawwe oranje horloazjes. Ien hat sels in oranje earbeltsje.

In bûtelânske man besiket yn in fremde taal jild oer te meitsjen nei syn dochter. Earst wurd er ien meiwurker by helle. Efkes letter in twadde. Op it lêst wurd de direkteur er by roppen. Ik hoopje dat ik noch lang net oan beurt bin: dit wurd spannend .

Dan bin ik oan bar. "Ik wol ynternetbankierje." sis ik. "Ik versta u niet." seit se. "Helje mar ien op dy Frysk kin." sis ik.

Sa stean wy tegearre foar de baalje. De Egyptenaar en ik. De iene kin gjin Frysk en de oare gjin Egyptysk. We knypeagje nei elkoar en hâlde beide fol.

Efkes letter steane wy bûtendoar en jouwe mekoar de hân. "De groeten aan uw dochter." sis ik noch.

Der komt in earm omheech.

"Kom hjir!" ropt er histerysk. En noch es. En noch es ropt er mar Boukje is dôf.

Op it stikje grien om it fersoargings-sintrum hinne mei se har ùtfleane. Dat giet allang sa. Sûnt syn frou koartlyn ferstoar is binne se op elkoar oanwezen.

It wie altyd har hûn, fan him moast Boukje neat hawwe. Mar troch dat se har beide ôfgryslik misse binne se kammeraten wurden.

Oeral wert hy hinne giet is sy der by. De hûn hat fêststeld hoe de dei er ùtsjen moat. Fan moarnsier oant de jûns ta hat sy de lieding op har naam.

Boukje hat syn frou ferfongen en har plak ynnaam.

Sa ek dizze moarn mei sy har ùtfleane. Se is troch alles hinne. Mar dan sjocht hy hoe sy utglidet en yn de sleat telânne komt. Hy raast it ùt. Omstânners helje de hûn mei in heak ùt de feart. Mar it is te lêt: de kjeld hat in ein makke oan Boukje har libben.

Treasteleas is hy.

"Foar wa moat ik no noch libje?" gûlt er; "No bin ik se beide kwyt ..."