Dinnebeam En sjoch net mear efterom...

Ymponearjend en útdaagjend stiet er efter yn de tún, syn tûken stekke fier oer de erfgrûn hinne. Wy sille ferhúzje mar ik ha gjin each foar it hûs, ik ha allinnich mar each foar dy grutte dinnebeam.

“Wat fynst er fan?” freget myn man; “It falt my wol tsjin; in krap húske mei in grutte tún.”

Sûnder om my hinne te sjen sis ik; “Wy dogge it.”

“Mar do hast it hûs net iens sjoen.” seit er, fernuvere.

En sa gongen wy oer.

Troch de jierren hinne ha wy in betrouwensbân opboud, De Dinnebeam en ik.

Do de bûtenlânske buorman him omseagje woe om dat er lêst fan de nullen hie, ha ik dat mei gefaar foar eigen libben keare kinnen.

Max en Olly, ùs Cockers, Pinky de Poes, en Porky en Bes, katten fan ús soan, binne tusken syn woartels begroeven.

En no sille wy wer fuort, en moat ik de beam efter litte. We hawwe it tegearre goed troch praten, hy hie der alle begryp foar koe ik wol merkbite.

“As de lju de bile net yn dyn lea sette, dan hast noch in lang libben foar de boech.” sis ik.

En sjoch net mear efterom…

Read more

Doch dyn bêst en lit de lju mar rabje

Sûnt alwer in jier as wat allyn bin ik op oantrunen fan in soan mei in webside begûn. Ik miende as Frysk famke berne en tein yn Fryslân, dat doch ik sa wol efkes. Ik koe ommers Frysk skriuwe -miende ik- mar dat foel nuveraardich tsjin. De stavering wie troch de jierren hinne hiel wat [Lês mear »]

It leanstrypke

Hjoed-de-dei  hat min it er oer om it lytsjild ôf te skaffen. Hja neame dat Cash jild, dat lytse jild. It dy my tinken oan eartiids do ik mei myn earste fertsjinne jild thus kaam. It siet yn in brùn papierenpûdsje. Der siet in hiel lang smel strypke papier yn wert ik neat fan begreep. Ien [Lês mear »]

Risikogefal

Kleedt  u zich maar uit.” seit de assistente. “Hoe fier?” freegje ik.  “Ho maar.” seit se as ik mei de fiters fan myn skuon dwaande bin. Ik bin by de hertspesjalist foar de jierlikse kontrôle. Sûnt de lêste grypgolf bin ik in risikogefal wurden. Nei in skoft fan wachtsjen en klomjen -ik bin ommers heal neaken- komt de [Lês mear »]

De sjoernaliste

It frommiske oan de telefoan freget as se lâns komme mei foar in ynterview. “Hawwe jo wol it goeie nûmer?” freegje ik; “Moatte jo my wol hawwe?” “Jo hawwe in blog, mei allegearre stikjes.” seit se; “Mei ik efkes lâns komme foar in ynterview?” “Want dat is net gewoan as jo sa âld binne.” giet se fierder. [Lês mear »]

Ik bin dy ik bin …

Do moast dy oanpasse.” sei men gauris tsjin my do ik jong wie; “Wolst sto wat wurde yn  it libben, dan moast leare.” Ik dy alles om it eltsenien nei it sin te meitsjen en te dwaan wat er fan my ferwachte waard. Min moast mei dwaan kinne, sawol op it sosjale as op it [Lês mear »]

Reanimearje

Wolle jo ek reanimeare wurde?” freget de suster wylts se de gerdynen om myn bed ticht lûkt. “Hoe sa?” freegje ik; “Ik ha allinnich mar de gryp.” “Dat is standerd.” seit se; “Dat moatte wy freegje.” “En wat is it telfoannummer? Wa kinne wy skilje as it mis giet?”  “Ik soe it net witte.” sis [Lês mear »]

Wy rêde ùs best

Hoe giet it mei jimme?” freget de buorfrou by it tôgjen fân de smoargens nei de dyk. “Goed hear.” sis ik; “Wy rêde ùs best.” “Hoe giet it mei jo man?” freget se rinnende wei. “Best, hear.” sis ik en sis mar net hoe it echt giet; it is in formalteit. Se is hastich en yn gedachten [Lês mear »]

>