Ymponearjend en útdaagjend stiet er efter yn de tún, syn tûken stekke fier oer de erfgrûn hinne. Wy sille ferhúzje mar ik ha gjin each foar it hûs, ik ha allinnich mar each foar dy grutte dinnebeam.
“Wat fynst er fan?” freget myn man; “It falt my wol tsjin; in krap húske mei in grutte tún.”
Sûnder om my hinne te sjen sis ik; “Wy dogge it.”
“Mar do hast it hûs net iens sjoen.” seit er, fernuvere.
En sa gongen wy oer.
Troch de jierren hinne ha wy in betrouwensbân opboud, De Dinnebeam en ik.
Do de bûtenlânske buorman him omseagje woe om dat er lêst fan de nullen hie, ha ik dat mei gefaar foar eigen libben keare kinnen.
Max en Olly, ùs Cockers, Pinky de Poes, en Porky en Bes, katten fan ús soan, binne tusken syn woartels begroeven.
En no sille wy wer fuort, en moat ik de beam efter litte. We hawwe it tegearre goed troch praten, hy hie der alle begryp foar koe ik wol merkbite.
“As de lju de bile net yn dyn lea sette, dan hast noch in lang libben foar de boech.” sis ik.
En sjoch net mear efterom…
