Prachtich net?” sis ik tsjin myn man; “No hoech ik net mear nei myn eigen toskedokter, in doarp fierderop.”
Omdat ik juster de ferlieding net werstean koe om nùtsjes te iten, bruts er in kies ôf.
En do seach ik dy auto stean, mei grutte letters stie er op:
‘Gespecialiseerd in mondzorg voor ouderen.
Wij komen bij u thuis.’
“No,” sis ik; “we hawwe de kapper, de pedikuere en no de toskedokter oan hûs. Wat wol min noch meer?”
Ik begjin de keamer rom te meitsjen want dat minske moat earmslach ha en romte foar har apparatuer, betink ik my.
En sa sitte wy dagen yn in keale keamer te wachtsjen op de ridende toskedokter.
Mar nei in protte skiljen en mailen fan myn kant noch hieltyd gjin Mobiele Mondzorg. Al trije wike rin ik no mei in stikkene kies en doar myn mûle net iepen te dwaan as te laitsjen.
Nei it safolste besykjen skilje ik myn eigen toskedokter en doch skrutend myn ferhaal. “Kom maar meteen.” seit er.
En sa bin ik wer by myn eigen betroude toskedokter telâne kaam dy elke kies as tosk fan my wol dreame kin.
Gjin pine mûle mear en it ynterieur stiet er wer kreas by.
Mobiele Mondzorg. Ja, ja.
