Om it hus

De doarbelle giet. Ik ferwachtsje gjin besite mar dat wit min mar noait.

Der stean twa froulje foar myn noas. Ien der fan komt kwa stim en wezen my bekend foar.

"Hoi Wokke." seit se. We jouwe mekoar in han en in tùt, sa as âlde bekinden dogge.

En sa sitte wy op de bank en prate oer eartiids. Wy komme ùt it selde doarp en kinne de selde minsken.

We hawwe mekoar yn jierren net sjoen mar dochs pakke wy de trie wer gewoan op.

'Wat is dat dochs?' tink ik by my sels; 'Dat jo nea fer fremdzje fan de minsken ùt jo bertedoarp.'

Algauw ferjitte wy de omjouwing en hawwe it oer ùs âlders en bewenners fan it doarp fan doe.

"Komme jimme es wer." sis ik by it fuortgean want no wol ik mear witte fansels.

En dat allegearre mei troch Facebook. We hawwe inoar wer fûn.

Stimmen ùt it ferline.

Hy sjocht lilk efterom en docht krekt as ik net bestean.

Ik ha in oare scootmobiel oanskaffe, myn âlde wie al moannen stikken. Osa bliid bin ik er mei. Jimme  sille wol sizze dat ik net in bytsje oan it oerdriuwen bin. Mar as it jo ienige mogelik is om fan it hiem te kommen, dan binne jo oerâl bliid mei.

Ferhûzje en in nije omjouwing, wert jo ek noch osa oan wenne moatte... dan wolle jo graach fan it ste.

Yntusken ha ik yn de lange gong einliks in plakje fûn foar myn ferfiermiddel. Mar kin ik der wol by stean, freegje ik my sels ôf. Der stiet al in scooter, ien fan grutformaat. De man fan de twa rollators komt er by stean.

"Wa binne jo?" freget er; "Ik bin Tolsma." en stekt de hân ùt.

Nei dat ik my bekend makke ha skowt er de beide rollators demonstratyf tsjin myn scootmobyl oan. "Dy dingen hearre hjir net." sei er minachtsjend; "Dit is in hûs foar âlde minsken mei oanpaste weinen en rollators en der hearre jo noch net by."

"Tosma! Tolsma!" ropt er ien; "Wie der wat?"

Neist ùs komt in oesa foars frommeske stean. Fan har blykt de grutte scooter te wezen. "Ne hear." seit er en draait him ôm.

"Kom mar neist my stean. Dat kin best." seit se. Oeren letter kom ik thus en ha ik der in freondinne by.

Tolerânsje.

Kin ik jo helpe?" freget in stimme achter my.

Ik draai my kerbintich om. Der is Jan mei syn hûntsje. Se komme krekt werom fan hun fêste rûntsje.

"Kin ik jo helpe?" seit hy noch es.

"Dit is net goed foar jo rech, sa te sjen. Sil ik it efkes fan jo oernimme?" freget er, pakt de hûn op en set him fêst oan de tùnbank.

"Ik bin fan berop tùnman, sjoch." seit er noch.

Mei fêste hân begjint er te meanen, hin en wer, fan foaren nei achteren. Fol bewûndering stean ik der nei te sjen.

"Wat dochst dat kreas." sis ik. "Dit wurdt in Ajax-matte." seit er.

Sa heard it te wezen. En al dy jierren ha ik mar raak meand en wie er ek noch grutsk op.

"Moast ek in kantsjeding ha?" freegje ik.

"Wat is dat?" freget er. "No," sis ik; "der snije jo de kantsjes gers mei ôf."

"Oh. Jo bedoele in trimmer." seit er.

Skamsum gean ik yn `e hûs. Wat wit dizze jonge in soart fan tùnkjen. Ik ha al dy jierren mar wat omgriemd, besef ik my.

Tefreden sitte wy efkes letter oan `e kofje en prate oer syn wurk. Mar foaral oer syn hûntsje want dat is syn beste maat dy `t oeral mei hinne giet .

Myn rech is in stik opknapt. Komt dat no troch dy jonge as troch de Ajax-matte?

''Nije wike kom ik wer." seit er; "Krekt salang oant jo krupsjes oer binne."

Tankber triuw ik him wat yn `e han. "Keapje mar wat snobbersguod foar de hûn."  sis ik.

Ajax matte ...