Op stap

"Giest mei nei de Hûs en Tùn Beurs yn Ljouwert?" freget myn freondinne. Sy wennet op in pleatske en is altiid yn foar nije ideeën. Mei ùs eigen fjouwerkante meterkes grûn ha ik net safolle yn de bry te rieren dochs gean ik mei.

Amper rûmte te finen foar ùs auto komme wy by it Fec oan. Al by de yngong stiet in man mei in hiele handige grientesnijer. Hoe dy man mei winterwoartels, sipels,  prei  en noch mear griente omgiet stean ik fersteld fan. En dat allegearre stoppet hy yn in apperaet. Je kinne der mei wôkke mar ek mei friture. Wy binne entûsjast en keapje beide sa`n ding.

Fjirder gean we. Wy sjoche ùs eagen ùt: prachtiche tùnhuzen mei de moaiste terrassen. En dan noch de gersmatten, ik fiel der efkes oan: soe it wol echt wèze? Moaie swimbaden yn alle soarten en mjitten. Yn tinzen sjoch ik my sels al sitten yn in ferliedelike bikini, op 'e rânne fan in marmeren swimbad. Myn freondinne hat it al klear: sy begjint in "Bed en Brochje" en fan dy opbringst komt er in fantastyske tùn mei swimbad. Fol mei plannen en ideeën ride wy nei hûs ta.

Hjoed ha ik de grientersnijer probeare. Hoe dy man it hie ik wit it net mar hy stiet wer yn it oanrjochtkasje.

Stom, stom, stom, dy man hie ik erby nimme moatten...........

Der sitte wy dan, myn man en ik yn in wachtkeamer fan in hiel grut eachsikenhûs. Ik sjoch ris om my hinne. Soe der ek in bekinde by wèze? Mar hoe soe dat ek? Dy minsken komme allegearre ùt it westen.

Mar stik foar stik ha sy in ferbânt foar it each. De iene hat him lofts en de oare rjochts. It spiit my om it te sizzen mar ik ha it gefoel dat hjir in teaterstikje opfierd wurd. By it sjen fan dit ploechje minsken kin ik it laitsjen hast net litte. Yn myn eachen binne it allegearre Mosje Dajan`s

Ik gean oerein en sjoch om my hinne. Soe min hjir ek  kofje krye kinne. Dèr is in kofje apperaat  mar dy wol allinne  produsearje as hy euro`s sjocht.  Ik kin it ding net oan 'e praat krye. Al gau rint de wachtrûmte  leech en foar dat ik it troch ha stean se om my hinne. Se drukke allegeare op ferskate knoppen. En ja hjer, der komt cappuccino ùt mar sûnder bekerke der ûnder. Lokkich ha de measten in pleister oer de eachen en sjogge de rafaasje net. Mar ik tink  by my sels 'wie ik mar thùs bleun, dan hie ik gewoan kofje setten'.

Troch de alteraasje ha wy net heard dat ùs namme oproppen waard en in ûngeduldige assistint stiet ùs te wurd. De eachendokter seit tsjin myn man: 'Jo hawwe Macula' Dat is net best fansels en ik libje tige mei him mei.

Mar dochs klinkt it my as Drakula yn de earen.

Foar alle minsken yn dy wachtrûmte hoopje ik dat sy goed sicht krye meie fan 'e dingen om hun hinne...

Lilk stean ik de man te wurd dy achter de bali stiet fan myn soargfersekering. Hoe kinne se my nò san grutte rekken stjûre foar in lyts skofke fisioterapy. Ik ha der gjin wurden foar mar de man kin it ek net helpe: hy heard geduldich nei myn wiidweidich  petear. Ik bin it net iens mei him en hy net mei my.

Lang om let moat ik dochs beliis jaan. Ik betink my dat je by dit soart minsken altiid oan it koarste ein lûke. Ik freegje noch oan him as hy ek in baantsje foar my hat. In dieltiidbaantsje as sa. Dat is dochs modern net! Mar de man begrypt neat fan dizze klant en fynt my mar nuver.

Dan kom ik yn in saek dy alles op it med fan elektryske apparaten hat. Der stean in hiele rigele minsken te wachtsjen. Dit soart minsken kost tiid want dizze lju komme mei fragen der`t de winkelman achter de toanbank ek noch noait fan heard hat.

Dan ynienen komt der in man oanriden yn syn skootmobyl, rjocht op de minsken yn. Dy wike oan 'e kant, ik spring gau op side want ik ha gjin nocht om noch ris nei myn soargfersekering  te gean. Ik ha noch krekt de moed him te freegjen as ik him helpe kin. Dan barst er yn ienen los tusken al dy minsken, ien en al opstânnichheid en fertriet en hy ropt it ùt;

"Ik ha tritich jier frachtwein sjaufeur west op it bûtelân. Noait in ongelok as oanriding hân en ik kin nèt omgean mei dizze ferrekte karre...."

Ik skamje my djip. Wat bin ik dochs in oelewapper my sa drok te meitsje oer in rekken. Ik bin oant myn tiennen ta mei dizze man begien. Ik ha wer in libbensles leard. Hast soms ek begrutsjen mei dy sels: der binne altiid minsken dy it minder as dy....

Juster mei in freon nei de tentoanstelling west yn it Princessehof  yn Ljouwert.

Der wie in gearstâlling fan keramische potten en pannen, dy makke wiene nei oanlieding fan festiviteiten rûn de Oranjes. De konsevator rûn mei ùs de skienis troch fan fjouwer ieuwen Oranjes. Tige boeiend en hiel nysgjirrich, wat wit ik no bygelyks fan disse Oranje femylje?

Nei dat wy disse eksposiesje besjûn hiene, waarden wy ùt noege foar in lunch yn "De Koperen Tùn".

Dèrnei wie er in stèdskuier lâns de âlde gebouwen ùt de skiednis fan ôf 16 hûnderd. We hawwe ûnder oaren de Synagoge besjoen, en ûnwillekeurich giet dan troch je hinne dat der 500 joden yn dizze stèd wenne ha, en wat is der nò fan oer?

In musyk en teaterskoalle sit er yn,  ha war  "tiden hawwe tiden" mar dochs docht it noch sear as wy oan dy tiid werom tinke. Fjirder geane we lâns de Âldehou en it yndrukwekkende stèdshûs, sa is er noch folle mear, mar it soe tefolle wurre foar dit ferslach.

Ik soe sizze doch it es, it is de muoite wurch. Wy moatte dochs  mear witte fan ùs rike ferline, dan wurd it ek wat dùdliker wèrom it hjoed sa is, sa as it is.

Op it ein fan dizze dei smakke de pizza en de reade wyn wûnderbaarlik goed.