Myn winkel | twa

Ik ha jimme tasein dat ik noch wat fertelle soe oer de hjirren fan 'myn winkel' 

As min yn in winkel stiet, mar foarâl as it in ienmansbedriuw is, dan binne klanten gau thùs mei je. En as it dan "klikt" dan wurre minsken iepen en betrouwe jin persoanlike saken ta. En dat wie by my betrouwt, sa wie it fan beide kanten, tink ik.

Op in moarn doe ik krekt ypen wie, kaam er in jonge man yn de winkel. Hy hie in in doaze mei gebak yn 'e hân en frege my as ik de kofje klear hie. Ik sei;  "Altiid." Hy fertelde my dat hy ùt it sikenhûs kaam en dat syn frou dy nacht in bern kryge hie. En nò moast hy dat fiere  en er oer fertelle. In grutske heit en der hie ik hoe drok ik it ek hie alle begrip foar.

Op in oare dei kaam er in kreaze jonge man yn de winkel, ik hie it gefoel dat ik him earne fan koe mar koe him net thùs bringe.

Doe hy oan bar wie sei hy; "Ik wachtsje wol efkes." Ik fernaam dat hy de leste klant weze woe.

Doe ik him frege nei dat eltsenien foart wie as ik him helpe koe, sei er; "Ik ha wat goed te meitsjen. Hjir is in slûfke mei jild, dat ha ik eartiids ùt jo kassa helle. Ik bin feroare. Ik bin Kristen wurren en no wol ik alles wat ik dû stellen ha werom jaan. Boppedat sil ik de minsken freegje as se my ferjaan wolle."

Ik ha begrepen dat hy nei noch nei in hiel soart minsken ta moast en it gie net allinne om in pear tûzend gûne.

Grut respekt ha ik foar him krige, de dei koe by my net mear stikken.

En sa kin ik wol troch gean mei ferhalen. Ik moat leauw ik mar in boek skriuwe oer de tiid fan 'myn winkel'.

Letter mear.

Myn winkel - ien | twa | trije

Min waar

Beste minsken,

It is freedtemoarn , ik sit konfertabel achter myn burotsje foar de P.C. Radio Fryslân seit op de eftergrûn dat it striemin  waar wurd. De ferwaarming stiet heech, ik besef my dat dit in lokkich momint is, sa kry je nò ynspiraasje om stikjes te skriuwen , Mar jammer genoch it momint fan rest  duorrit net lang, Max ùs hûn moat der ùt nei in lange nacht wurd dat heech tiid, fynt hy. Amper is hy yn è hûs as syn maat Ollie moat er ek  ùt.

Myn ynspiraasje is foart wat doche wy ek mei Jack Russels, betink ik my. Mar se binne al in grut part fan ùs libben by ùs, it soe  stil en leech wèze as se der net mear wèze soene. En wer moasten wy mei ùs leafde foar bisten hinne, it jowt ynfulling yn ùs libben.

Letter meer...

In wonder

Takomst.

Hoe sil it wèze op ùs planeet

mei sis mar fyftich jier?

Hoe stiet it dan mei `t libben

Fan in mins, in plant, in dier?

Hoe komt it mei de klimaatferoaring

en driigjend kriichsgeweld

En bin`wy feilich as de iiskap

Oan de Noard en Sûdpoal smelt?

Hoe komt it mei de rassehaat?

De swier fersmarge grûn?

Hat men foar honger yn è wrâld

dan al in middel fûn?

Bin der gjin martelingen mear?

Gjin twang, gjin tiranny?

En lit men ùt è finzenis

Unskuldigen frij?

Ik bin bepaald gjin utopist

want `k sjoch it faak net sitten

De takomst foar it neigeslacht

Sjoch ik mei soarch temjitte.

Ferdraachsumens, begryp, respekt

Dèr kin de wrâld net sûnder

Mar nettsjinsteande driging

Leau `k dochs altyd yn in wûnder.


Sille wy dat meielkoar besiikje te dwaan, leauwe yn in wonder, leauwe dat it ea goed komt !

Buorren

Hawwe jimme ek buorren?

Wy ha se wol, der wol ik jimme graach  wat fan fertelle.

Achtjen jier wenje wy nò yn dizze strjitte, se neame  it,"it Haskeplan". De earste tsien jier wennen we yn in oar hûs, mar wol yn de selde strjitte.  Mar it hûs stie oarsom  de foardoar wie oan  in kant wer gjin mins lâns kaam.

En dan wie der noch in hiele grutte ligusterhage om hinne, dat sosjaal kontakt wie er net. Doe binne wy ferhùze nei in lytser hûs, wert de foardoar oan è dykskant  is , en it tùnhekje efterhûs ùtnoadigt om in praatsje te meitsjen. Der is in wrâld foar ùs iepen gong, sa kin it dus ek: seinen wy.

Doe wy  jierren allyn hjirre  kamen  wiene wy de jongsten, nò binne wy de âlsten fan de bewenners. Der wenje nò allegearre jonge minsken om ùs hinne, en it iene nei it oare bern wurd benne.

Wy fine it hiel gesellich, en boppe dat wat noch belangriker is, se helpe ùs oan alle kanten. Jan helpt ùs mei de kompjùter as dy wer es krest is, Piter romme eltse dei de ofrûnne winter de snie op. En wer in oare buorman boadskippe foar ùs, as de weagen net te begean wine. En as er ien jierdei is wurre de âlde minsken ,{ wy dus} der by frege. Dus sa kin it ek, myn rie is dan ek ferhùzje as it net goed strookt mei jimme omjouwing, en is it wol ynoarder wes er bliid mei je kinne elkoar nedich ha.

Wy binne yn elts gefâl in pear tankbere minsken dy it o sa troffen ha mei de minsken om ùs hinne.

Oliver en Max

Witte jimme wol waard Ollie en Max binne? Dat sil ik jimme fertelle.

Dat binne twa Jack Russells. De iene is in echte en de oare is in ûndùdlik soart. De lèste,  syn mem is in jûn nei de hûnendisco west en der is Max ùt foart kaam. Olly wie der earst  in echte dus, hy komt dan ek fan in flatsje ùt Ljouwert mar wie by syn frou oer en te folle en sa kaam hy by ùs telânne.

Jelle, ùs eardere hûn, wie in ùt te klùten waakse Cockerspaniël. Hy stoar samar ynienen troch in hertstilstân.

Ollie wie der sa fertritlik fan dat hy iet en dronk net mear. Hy gong geande wei efter ùt. Wy seine tsjin elkoar: hy moat wer in maat ha. En sa stie op in goeie dei Max yn 'e Feanster krante. Ek hy wie oer en tefolle,  noch mar amper in jier âld en al fjouwer bazen hân.

De beide karakters binne tige ùtrinnend. Ollie is in 'ik'- figuur as ik it mar ha, mar wol hiel ùtwosken. Max is skrander. Hy begrypt wat wy sizze, ùs omgongstaal is dan ek  allinne yn it Frysk mar hy komt dan ek ùt Jobbegea.

Se binne nò beide tsien en âlf jier by ùs, it binne ùs bern wurren. Sy hearre by ùs libben en ha ùs in protte leafde jûn.