Samar

De taal fan it hert

trochWokke30 juni, 20173 Comments0min read1524 views

Tiden hawwe tiden’, sa hjit myn blog. Skreun fansels yn myn memmetaal. In jier as acht allyn bin ik der troch in trystich barren mei begong.

De jongste soan kaam er mei. It like my yn earste ynstânsje op fleanen, Wat soe ik te melden hawwe? Wa soe no op my sitte te wachtsjen?

Om dat ik him net ôffalle woe bin ik er mei in protte stinnen en pûsten mei begong. En no kin ik er net mear sûnder.

Myn each is skerper wurden foar detail. Ik sjoch mear om my hinne. En it allerbelangrykste binne de reaksjes op de stikjes .

De lju komme ùt alle hoeken fan de wrâld.

Om mar in pear te neamen: India, Bolivia, Frankryk, Amerika en noch folle mear lânnen.

Want Friezen sitte oer de hiele wrâld ferspraat.

Somstiden bin ik der oandien fan. Dan lês ik de ûnwennichte nei it heitelân.

Ik wit wol de kreft fan de stikjes lizze net oan de ynhâld mar leit oan de memmetaal. It is de taal fan thùs fan heit en mem.

In man ùt Burgum dy al 30 jier yn Ohio wennet ha ik troch myn blog kunde mei krige. Hy fynt it prachtich om op de hichte te bliuwen fan syn heitelân.

Ek yn ùs lân komme nijskirrige reaksjes. In frommeske frege as sij se foar lêze mocht yn it fersoargingshûs.

Ensafuorthinne.

Ach, wat is no moaier om dy yn dyn memmetaal fersteanber en fielber te meitsjen?
Dat is de taal fan it hert.

Oer mijsels Samar

Spyt

trochWokke9 januari, 20175 Comments1min read1285 views

It is skimerjûn. We sitte wat nei te praten. In goeie freondinne hat west en under it genot fan in glês wyn komme de petearen los.

“Asto op dyn libben werom sjochst, hiest it dan ek oars dien.” freget se my.

“Ach ja,” sis ik; “mei de wysheid fan hjoed-de-dei wie it hiel oars rûn.”

Ik hie do in minderweardichheid kompleks. Oaren hiene der better sicht op dan ik, tocht ik altyd. Soms dy ik dingen wat oaren my advisearren. En dat gong faaks hieledal tsjin myn eigen wil yn. Mar ik doarde der net tsjin yn te gean want hja wisten it better dan ik.

Ja, ik ha spyt fan sommige dingen, dat hie efternei besjoen oars moatten. Mar ik ha ek besocht it goed te dwaan.

Ik ha my ynset foar lju dy it minder hiene dan ik. Mar ek altyd in lùsterjend ear hân foar eltsenien. Mar dat is net wat aparts, dat dogge in hiel soart minsken.

Dus spyt ha ik net mar it hie wol oars kinnen. Binne dit no tinzen fan âlde minsken dy it grutste part fan har libben efter de rêch hawwe?

Se komt gauris wer en dan sille wy it noch ris oer hawwe. Want ik wol ek fan har witte fansels wert sy spyt fan hat. Ik bin benyd.

Spyt…

Minsken Om it hus Samar

De Rival

trochWokke27 september, 20160 Comments0min read1156 views

Yn it ramt fan it Tsjerkepaad wie der yn ùs tsjerke in tentoanstelling fan skilderijen fersoarge troch eigen leden.

Under de tsjinst waard myn oandacht hieltyd lutsen nei ien bysûnder skilderij.

It is in sleepboatsje dat oan de kaai leit. Twa grutte lânfêsten hâlde him fêst oan de steiger. De skilder hat felle kleuren brûkt.

Blauwe golfkes mei wite skomkopkes dûnsje om him hinne. De loft is besiede mei hûnderten skieppewolkjes.

En eltse sneintemoarn hinget it boatsje noch oan de muorre.

Ik sjoch de makker fan it skilderij sitten en kin net litte om te freegjen wat it opbringe moat. We komme oerien.

“Mar net earder as it Tsjerkepaad foarby is.” seit er.

Sa sein, sa dien.

Hjoed ha se him brocht. De heak siet al yn de muorre, ik hoegde him allinnich noch mar op te hingjen.

Tige tank, Bartele Bokma. Do hast dit minske tige lokkich makke.

Oer mijsels Samar

Mankelikens

trochWokke2 januari, 20160 Comments0min read1081 views

giphy

Ik wit net hoe as it jim fergiet mar de earste dagen fan it nijjier bin ik oars as oars. De feestdagen fan gesellichheid en waarmte binne foarby. Ik rin as in aaisike hûn troch it hûs.

De brod moat oprêden wurde. Sa gau as de feestdagen foarby binne moat by my alles oprêden wurde .

It hat mei gefoel te meitsjen; ik moat it âlde jier loslitte. Minsken der`t ik fan hâlden ha binne er net mear. Te hege ferwachtingen binne er west wat op neat utrûn is.

De mankelikens slacht ta. Oprêde moat ik, ik nim my foar; earst by mysels te begjinnen.

De fersiering fan myn libbens- beam smyt ik der earst ùt, dy ha ik net mear nedich. De nullen fan de beam wurde mei in soart sekuerens byelkoar socht. Wat doch ik mei de krystbâllen? Ik sjoch mijsels der yn en wurd der net bliid fan.

Mankelikens… it is goed om efterom te sjen mar we krije altiid wer nijje kânsen om it oer te dwaan.

Minsken Op stap Samar

Hingâlderen

trochWokke14 augustus, 20151 Comment2min read1069 views

Midden yn it sintrum fan `e stêd bliuw ik stean; de accu is leech. “Wat nò?” freegje ik my ôf. It swit brekt my oan alle kanten ùt. It ding is te lomp en te lôch om oan kant te setten.

Dan komme er in pear manlju -al op jierren- by my stean. “Dat dogge wy wol efkes, frou!” En foar dat ik it troch ha stiet myn skoeter oan `e kant fan `e dyk.

Der sitte in klofke manlju by elkoar elk op in skoetmobyl.

“Ek in kop kofje, frou?“ ropt er ien en al gau wurd er romte makke.

“Komme jimme hjir elke moarn?” freegje ik.

“Ja fansels.” klinkt it ùt ien mûle; “Wy binne de ‘Hingâlderen’. Wy hawwe allegearre in skoetmobyl en sa ha wy in club oprjochte. Wolle jo er ek by? Der hat him noch gjin ien frouspersoan oanmeld en dat soene wy graach wolle.”

Foar dat ik it yn `e smizen ha sit ik yn`t bestjûr. “Hoefolle is de kontribùsje en ha wy ek in reiske sa no en dan? Ik bedoel mei al dy skoetmobyls moatte wy dan ek in eskorte hawwe?” Al gau bin ik oan it organisearren en de datum wurd fêst steld.

De frou fan in grut warenhûs komt mei kofje. “Liket it jo wat om lit te wurden?” freegje ik har; “Dan binne we teminste tegearre as froulju.”

“Nè hear,” seit se; “ik bin noch net âld en ik ha ek net in skoetmobyl.”

Ik wurd wekker. Spitich… ik hie graach lid wurde wollen fan de club fan ‘Hingâlderen‘.

De Famylje Oer mijsels Samar

Tariedingen

trochWokke21 juli, 201521 juli, 20162 Comments1min read1217 views

“Hat mem als es nei tocht hoe jimme it ha wolle?” freget de soan.

“Wat bedoelst sto?” sis ik.

Ik ha wol in fermoeden wert er hinne wol. In oardsje allyn begong er der ek al es oer. “Kremearre as begrave.” seit er.

Koartlyn hie hy nei in kremaasje west fan in freon. Dat hie him noch al wat dien blykber.

Hichtepunten ùt it libben fan de freon waarden grut ùt metten op de muorre fan it gebou ferweve tusken de taspraken . De freon as poppe, de earste dei nei skoalle en mem op ‘e kant fan it swimbad en altyd mar wiuwe nei har soan.

Sa gong de grutte mannichte oanwêzigen troch it libben fan dizze jongfeint. Oan it ein waard er proaste mei in glês wite wyn .

“It giet om hoe jimme it regele ha wolle.” gier er fierder; “Dan is it allegearre wat minder dreech.”

“No, hoe moat it dan mei my?“ seit myn man. “Ik ha mar in pear bernefoto`s. Fierst te min om in muorre fol te hingjen. Mei my binne jimme gau klear. Gjin karnaval.”

“En mem dan?” freget de soan.

“Dat moat in fleurige tsjerketsjinst wurde mei in protte humor, musyk en sjongen.” sis ik; “As ôfslùting meie do en dyn broer wat oer my sizze. Wat jimme altyd al sizze woene mar nea fan kaam is.”

Tariedingen.

Alhoewol… ik ha noch in foto fan doe ik yn ‘e bernewein siet. Dy soe wol geskikt wêze.

D'r is meer...Oer mijsels Samar

Langsme

trochWokke21 juni, 201528 juni, 20155 Comments0min read1828 views

Wêrom haw ik altiid langsme nei in tiid dy`t foarby is? Langsme nei myn jonkheid eartiids?

Ach, it libben wie sa feilich; heit en mem hiene noed foar my. Ik gean yn tinzen wêrom nei myn boaskjen.

Myn man en ik hawwe ùs bêst dien om fan ùs houlik in sùkses temeitsjen. Langsme nei de tiid doe`t wy sels bern krigen.

As ien my freagje soe ‘wat wie dyn gelokkichste tiid?‘, dan wit ik net ik. Kin it net beneame.

Ik ha my faak gelokkich field mar likernoch ûngelokkich.

Wat is dat dochs, dat gefoel fan langsme? Is dat soms in gefoel fan gemis as bijgelyks unwennigens? Langsme kin ek wêze dat jo hjoeddedei wat wichtichs misse yn jo libben.

Ik wit it net. Ik sil sykjen bliuwe nei in antwurd, as soe dat allinnich mar ferlangjen wêze ? As soe it folsleine by it ûntstean fan in minske ynbrocht wêze ?

Langsme, nei in bettere wrâld wer`t gjin fjechtelingen mear omdoarmje hoege?

‘It folsleine wert gjin langsme mear bestean sil‘ seit it wurdboek.
Langsme.

Minsken Oer mijsels Samar

‘Hoop Doet Leven’

trochWokke30 mei, 20150 Comments1min read1433 views

Twa famkes gean nei skoalle. Sa as altiid dûnsjend lâns de berm springend op de touwen fan in skûtsje. Op dat skipke wenje in broer en in suster.

Elke moarn giet, ta grutte argewaasje fan de bewenners, it skip gefaarlik hinne en wer. De brogge fleant troch it rom en de tee yn ‘e skurte.

Op in dei stiet de plysje by de doar en drige; as it noch ien kear bard moatte jimme nei de finzenis.

Oan ‘t ik op de webside fan myn doarp in foto tsjin kaam fan it skûtsje ‘Hoop Doet Leven‘ ùt myn berne jierren. Der waard frege wa de namme wist fan it skip en dy fan de eigner.

Myn broer wist it noch en sa begong it baltsje te rôljen.

Mei help fan in doarpsgenoat en ynternet komme we der achter dat it in skùtsje wie ùt it jier 1900. Yn 1926 kocht troch Lolke Vleeshouwer, folle jierren letter ferkocht is oan Yngelân en der no tsjinst docht as rekreaasjeskip .

En noch hjit it ‘Hoop Doet Leven‘ under de namme Vleeshouwer. En dat skûtsje faart hjoededei noch troch de kanalen fan Yngelân. Miskien wol mei Friezen om utens …

Dat moasten dy broer en suster noch es witte moatte. Hja hawwe sels nea it doarp ùt west.

‘Hoop Doet Leven’

[Klik plaatsje foar grut]