Samar
Dichtsje
Ach, wat soe ik graach dichtsje wolle. Ik ha it faak besocht mar al gau lei de grûn besiede mei mislearre gedichten. Hoe ha dy dichters it dochs? freegje ik my ôf. Moaie wurden binne er genoch, foaral yn de Fryske taal. Mar om yn it gemoed fan minsken te kommen, sis mar de snaren [Lês mear »]
Spyt komt altyd te let.
It is skimerjûn. We sitte wat nei te praten. In goeie freondinne hat west en under it genot fan in glês wyn komme de petearen los. “Asto op dyn libben werom sjochst, hiest it dan ek oars dien?” freget se my. “Ach ja,” sis ik; “mei de wysheid fan hjoed-de-dei wie it hiel oars rûn.” [Lês mear »]
Hingâlderen
Midden yn it sintrum fan `e stêd bliuw ik stean; de accu is leech. “Wat nò?” freegje ik my ôf. It swit brekt my oan alle kanten ùt. It ding is te lomp en te lôch om oan kant te setten. Dan komme er in pear manlju -al op jierren- by my stean. “Dat dogge wy [Lês mear »]
Tariedingen
“Hat mem als es nei tocht hoe jimme it ha wolle?” freget de soan. “Wat bedoelst sto?” sis ik. Ik ha wol in fermoeden wert er hinne wol. In oardsje allyn begong er der ek al es oer. “Kremearre as begrave.” seit er. Koartlyn hie hy nei in kremaasje west fan in freon. Dat hie him noch al [Lês mear »]