Minsken

"Wat wiene der in protte  minsken net?" seit se.

Se hie har man al jierren allyn ferlen mar hjoed is hy te hôf brocht op it tsjerkhôf fan syn bertedoarp.

Al in skoft fernaam se dat it net mear wie sa as it altyd west hie. Hy begryp  har net mear. Se hiene altyd mar in heal wurd nedich, somstiden in knypeachje.

Hja wiene ien fan geast, tochten oer ferskate dingen ferskillend. Mar dochs kamen se altyd wer byinoar. Hja hiene beide in hiele oare eftergrûn mar respektearren elkoar. Want se hâlden ommers fan inoar.

Hy kaam altyd foar har op en sy foar him, somstiden wiene se it net mei inoar iens.

Mar de lêste tiid kamen der wurden en argewaasjes. Sy fersette har der tsjin. Woe dat net, se hiene it dochs altyd goed hân?

Se begon de djipgeande petearen te mijen en hâld it by opperflakkich praat. De freonen bleuen wei, se waard iensum. En do kaam er unferwachts it ein.

"Wat wiene der in protte minsken net?" seit se.

"Mar wer wiene se do ik harren it hurdst nedich hie ...?

"Wer geane jimme hinne mei de Kryst" seit it jonkje noch in kear. 'It is no ùs mem har beurt." giet er fierder; "Mar ik ha der gjin nocht oan. Ik mei dy frou net dy it plak fan myn heit ynnaam hat." 

In oare jonge falt him by; "Ik moat nei myn heit en syn freon, net in rare fint hear, hy docht syn best om it my nei 't sin te meitsjen." 

De tredde jonge seit: "Wy sille meielkoar Kryst fiere en dan komme al dy bern ek fan dy oare lju."

"Mar," seit de fjirde jonge; "dat is dochs moai, safolle minsken. Ik bin allinnich mei myn mem. Mar wa komme er dan allegearre?" giet er fjirder; "En kinne se wat meielkoar opsjitte?" 

"Sokke dagen wol," seit er; "elts docht syn best om it gesellich te hawwen. Mar as ik by heit bin, dan moat ik oan ùs mem tinke."

"En ik oan ùs heit..." falt him ien by.

It is net sa maklik mear hjoed-de-dei. Eartyds hiene jo ien heit en ien mem. Dat gong ek net altyd goed mar dochs hoegden jo as bern net te kiezen.

Wer geane jimme hinne mei de Kryst?

Ik bin lilk. Ik sil jimme sizze wêrom.

In ferpleechster dy ùs sa no en dan opsiket, sei; 'Jo moatte sjen om in alarmknop foar jo man. Want as jo fuort binne en hy falt, dan kin hy op dy knop drukke.'

Sa sein, sa dien. Earst mar nei de hûsdokter skilje. 'Dat wurdt dreech,' seit de assistinte; 'de fersekering fan jo man is net sa noflik.'

En ja hear... in skofke letter skillet it frommiske fan de fersekering. Ik moast 'wat mear de doar ùt', ik wie 'net lang genoch fan hûs' seit se.

Do frege se as wy ek thùssoarch hiene en as dat net sa wie, dan wie it ek net needsaaklik.

'Ja mar,' sis ik; 'de oerheid wol dochs dat de âlderein sa lang mooglik thùs bliuwe ? Werom dan net mei in pear oanpassingen? Is ek noch folle goedkeaper.'

Soene wy net mei inoar massaal de alarmknop brûke moatte?

It giet my fier boppe de pet ....

Lilk.