“Wolsto foar ùs in jûn fersoargje mei dyn websideferhaaltsjes?” freget de foarsitter. “Soe hun dat wat ynteressearje?” sis ik. “Sykje mar wat ùt.” seit se; “Do kinst de tahearders wol.“
En der wringt by my de skoech. It is in mingd selskip. En dan noch; welke ferhaaltsjes komme der foar yn oanmerking?
Dagen bin ik der mei oan ‘e gong. Hoe langer ik der mei dwaande bin hoe dreger as it wurd.
Al lêzende belibje ik de situaasjes op ‘e nij. Undanks dat ik se op de webside publisjeare ha is it in yntym barren wurden tusken ùs beide. Se geane ommers oer libben en dea, oer alles wat in minske yn syn deistich bestean belibje kin.
Ik beslut der mar op te weagjen en nim fan alles mei.
Troch de underwurpen fan myn ferhaaltsjes is it in diskusjejûn wurden. En wat is er no moaier dan iepenhertich oer fan alles wat ùs dwaande hâld te diskusearjen?
Ik hie my net drok meitsje hoecht; der binne mar trije ferhaaltsjes oan bar kaam. De foarsitter wie tefreden. Wat wol men noch mear?
Nu nog wachten op je boek!
Het probleem is ik vind ze niet goed genoeg. Jij bent een geboren schrijfster met poëzie , ernst en humor. Dat niveau zal ik nooit bereiken. Het belangrijkste is het geeft mij nocht en wille.
Maar Wokke, zo ben ik niet geboren.
En mijn niveau is momenteel nogal laag vergeleken bij pakweg 2002 tm 2009.
Ik mis mijn eigen kracht momenteel.
Jouw verhalen lezen lekker makkelijk weg, maar ze hebben wel een boodschap. Je hebt een mooie kijk op je omgeving.
Bedoelde je innerlijke kracht of werkt je lichaam niet mee?
Ga jij ze bundelen zou goed kunnen!
Innerlijke kracht bedoel ik, na overlijden van Vroems kom ik niet meer op gang, met niks meer.
Ach,kon ik jou maar ergens mee helpen. Heb je ook iemand waar je mee kan praten?
Wokke,
Dank voor je aardige reactie. Ik praat op mijn blog en soms ook wel met naasten. Maar dat zijn geen mensen die Vroems gekend hebben, en dat maakt veel verschil.
Het is net of ik hem een klein beetje ken, je hebt veel over hem verteld . Zou je van die verhalen niet een boek van kunnen maken? Van je afschrijven helpt soms ook.
Wokke, Jullie waren zelfs “bijna” buren.
Een boek schrijven, tja, daar zijn al zoveel van.
En wat moet ik er daarna mee. Het vraagt heel veel om zoiets te doen, en ik heb geen kruiwagens.
Maar het belangrijkste is wel dat je orde moet scheppen. Ik ben gewend aan korte verhalen. Een boek heeft meer bladzijden 🙂
Had ik hem maar gekend. Ik heb het gevoel dat ik hem op een onduidelijke manier mis. Dat gevoel kreeg ik nadat ik jou blog regelmatig heb gelezen. Een boek kan ook jou pijn nooit laten zien, denk ik.
Hij kon met veel mensen goed opschieten en stond voor iedereen klaar. Even langs voor een kopje koffie en iets doen, dat was zijn motto. En vooral niet te lang blijven hangen. En je kon overal met hem over praten, van de vuile was tot diepzinnige politieke onderwerpen. En hij kon je altijd overtuigen van zijn gelijk, maar stond toch open voor andere meningen, maar de zijne was natuurlijk de enige juiste 🙂
Maar goed dat is nu niet meer.
Gelukkig heb jij fijne herinneringen hoe velen hebben dat niet? Jij hebt de ware liefde gekend hoe velen hebben dat niet? Toch bof jij dat je dat hebt mee mogen maken.
Dat ben ik helemaal met je eens, Wokke.
Ik ben me vaak bewust van die geluksmomenten.
Ken ook voorbeelden van mensen die hun partner plots verloren en soms op gruwelijke wijze.
Ik ga nog een poosje boffen! : -)
Toe maar, en wil je effe kletsen altijd goed…
Dankje, Wokke.