Hy is wer thus. Untslein ût it sikehûs. Unwennich stiet er yn de keamer. “It is hjir oars. Hast de keamer feroare?” Ik moat ta jaan: de wike dat er foart wie ha ik my goed ùt tjirge en alles op ‘e kop setten. It meubilèr stiet oars: banken en tafeltsjes stean op in oar plak. Allinne syn stoel is stean bleun.
“Bin ik hjir wol goed as bin ik by de buorren?”, freget er. “Nè…” sis ik; “Do bist goed mar ik ha it sa del setten dasto dy better bewege kinste. Do hast nò alle romte.” Wat is dat dochs altiid; dy ûnrèst yn my? Ta grutte argewaasje somtiden fan femylje en freonen.
Sa is ek myn libben west: altyd siikjend nei feroarings en bewegings. De sleur ferbrekke, eangst om yn te sliepen ? Witte jimme it, ikke net!
“Gesellich, hear.” seit er ;”It hat wol es minder west…“
feroarings, hoe lyts ek, kinne der foar soargje dat it yndie jin wekker hâldt. Yn myn wurk moat ik en wol ik minsken `wekker` hâlde;-)). Yn`e wenkeamer mei meubels skowe is in oanrieder!
Moai skreaun!
Wat het ook is, jij houdt blijkbaar van variatie, en je man ook, daarom die nieuwe knie.
Oer in skofke kin hy wer foar syn leafste op de knibbels tank sy twa kunstwurken, wat wol min as frou noch mear :-}
Wat een vrouw nog meer wil?
Dat ie opstaat en zijn handen uit de mouwen steekt?