Der sitte wy dan, myn man en ik yn in wachtkeamer fan in hiel grut each sikehûs. Ik sjoch ris om my hinne. Soe der ek in bekende by wêze? Mar hoe soe dat ek? Dy minsken komme allegearre út it westen.
Mar stik foar stik ha sy in ferbân foar it each. De iene hat him lofts en de oare rjochts.
It spyt my om it te sizzen mar ik ha it gefoel dat hjir in teäterstikje opfierd wurdt. By it sjen fan dit ploechje minsken kin ik it laitsjen hast net litte. Yn myn eagen binne it allegearre Moshe Dayan`s.
Ik gean oerein en sjoch om my hinne. Soe min hjir ek kofje krije kinne? Der is in kofje apparaat mar dy wol allinne produsearje as hy euro`s sjocht. Ik kin it ding net oan ‘e praat krije.
Al gau rint de wachtromte leech en foar dat ik it troch ha stean se om my hinne. Se drukke allegearre op ferskate knoppen. En ja hear, der komt cappuccino út mar sûnder bekerke der ûnder. Lokkich ha de measten in pleister oer de eagen en sjogge de ravaazje net. Mar ik tink by my sels ‘wie ik mar thús bleaun, dan hie ik gewoan kofje setten’.
Troch de alteraasje ha wy net heard dat ús namme oproppen waard en in ûngeduldige assistint stiet ús te wurd. De eachdokter seit tsjin myn man: ‘Jo hawwe Macula‘ Dat is net best fansels en ik libje tige mei him mei.
Mar dochs klinkt it my as Drakula yn’e earen.
Foar alle minsken yn dy wachtromte hoopje ik dat sy goed sicht krije meie fan ‘e dingen om hun hinne…
