Ik draai my om. ‘Dat binne wer lette besikers fan It Houtsje as fan It Skûtsje.” betink ik my.
Mar it hâld mar oan. Ek yn it goeie ear hear ik: “Laila! Laila!”
Oeren oan ien giet it troch. Ik kin Laila wol sjitte sa stadich oan. Der sit neat op; ik moat mar es sjen wa `t Laila is.
Twa manlju steane by ùs achter hûs. Unrêstich rinne se hinne en wer. Ik gean nei bûten; “Siikje jimme wat?” freegje ik.
“We siikje Laila.” sizze se.
“Wa is dat?” freegje ik.
De hiele nacht binne se al oan it siikjen. Hy hat al syn maten ùt it tehûs byelkoar skarrele en mar roppe en mar siikje.
“Moatte jimme net nei `t asyl skilje ?” freegje ik; “Miskyn is hy der hinne brocht.”
“Ha wy al dien.” seit de iene wert Laila fan is.
“Miskyn is hy dea rieden.” oppenearret ien. Dat falt net goed by de oare manlju. Fertwivele sjogge se mekoar oan. Hoe moat it no fierder sûnder Laila?
Ik nim my foar om moarn in nije Laila te heljen.
Fijn stikje wer, ûs memmeminske. En no mar hoopje dat se Laila wer fûn hawwe. 😉
Foar hun is it in drama…
En jij begrijpt dat drama waarschijnlijk maar al te goed.
Vriendin Jetty heeft ook eens een dag naar haar kat lopen zoeken die met de jonkies uit huis was gegaan, kennelijk niet veilig in huis voor de jongen. Helaas alle jonkies “aangevreten” terug gevonden, daar was ze stuk van natuurlijk.
Jouw zinnetje dat je zo onderhand Laila kunt schieten vind ik ook erg mooi, zo beeldend.
Bijna alle buurtkatten zitten in mijn tuin. Maar Laila heb ik nooit gezien.
Zonnige groet,
Laila is niet meer gezien, de jongens zijn zeer verdrietig….
Jaarlijks heb ik een merelnest in de tuin.
Dit jaar heb ik het nest nog niet kunnen spotten.
Wel vliegt de Familie Pimpelmees af en aan om hun jongen te voeren.
Vogelvriendelijke groet,
Zou dat het werk van Laila……
Aj, moet ik mij zorgen gaan maken?
Vogelvriendelijke groet,