Jannewaris hat koarte dagen, it is krekt as giet de nacht oer yn de nacht. Healwei de dei nimt de nacht efkes piipskoft om dan wer oer te gean yn de nacht.
Om earlik te wêzen; ik kin er min oer. Ik bin in bern fan it ljocht. Ik fleurje hielendâl op as de sinne him ek mar efkes sjen lit as is it ek mar in streekje as in glimke.
“Moat it nò sa?” seit myn man as ik ier en betiid de kersen oanstek. “Ja,” sis ik; “wolst in wyf as eamelsek as in ien dy `t opt skik is?”
Ek kin ek nèt bêst oer tsjinslach, dat is eiglik ek in faset fan it tsjuster. Mar sa as it ljocht altyd wrakselje sil mei it tsjuster sil it ljocht dochs altyd oerwinne. Want as it altyd ljocht wêze soe hoe kin min dan it tsjuster waardearje as oars om?
“Jo hawwe fitamine B nedich.” seit de rimmetykdokter tsjin my; “Jo hawwe de sinne nedich.”
Ik bin it roerend mei har iens. Oant salang de kersen mar oan.
Ik heb nooit iets met het weer, kan mij niet slecht genoeg zijn. Al vind ik het nu wel sneu voor de Friezen dat er straks een aardbeving kan komen door het gewoel van de muizen in de grond. Misschien is vit.D wel belangrijker om het zonlichtgebrek op te heffen. Afwisseling tussen licht en donker kan ik wel waarderen. En nu het al zolang regent vind ik dat ook geweldig, ik zit toch maar de hele dag voor het raam naar het vogelvoederplekje te kijken die mijn buurvrouw altijd klaarzet (voor “haar” vogeltjes, die ook bij mij uit het pindakaaspotje… Lês mear »
It beeldtsje soe ek sûnder tekst kinne it sprekt foar him sels.
Niet ver bij mij vandaan staat een beeld van een mannetje in de zon, fier recht op.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7e/Mannetje_op_bankje_%28Noorderhoogebrug%29.jpg
Geen kunst, in de zon en dan je rug recht