As de slokjes op tafel komme wurdt de diskussie yntensiever. It praat komt fansels op de polityk. De iene fynt it in goeie regearing en de oare liket it op fleanen. Al debitearjend sjoch ik mei in skean each nei de klok.
Moat ik no it ieten opsette as net? Mar it binne sokke seldsume mominten dat wy byelkoar binne dat ik bliuw sitten.
No ha se it leauwen by de kop en dat kin wol es ùtrinne wit ik ùt ûnderfining.
De oare hat in genuanseardere miening oer leauwen. Hy is net in prater en sil him net gau bleat jaan. "Dat is fan mysels." sei er es. Somstiden tilt hy in tipke op en dan wit ik dat hy wol oer wichtige saken neitinkt.
Se binne beide wer fuort. Der komt in gefoel fan leegte oer my, in soart fan ûnwennigens.
It binne bysûndere mominten dy selden foar komme mar osa kostber binne.
Ûnwennigens...
Ik kom gau wer, us memmeminske! En dy oare is d'r nije wike al wer. 😉
Wokke, wat een mooi samenzijn. Maar ook een prachtige foto! Daar blijf ik wat langer naar kijken.
Moai sa trochgean, tante Wokke! x
Tanke wol, it wurd wol es wat dreech, ik belibje hjir net safolle, ik moat faker nei it kafe as it doarp yn.
It is noch gjin moanne lien dat jo skreane dat je net sa folle mear belibje. No site wy midden yn de Korona-firus. Giet it goed mei jim?
Ja goed hear , en mei dy ? It binne fremde tiden, unsekere tiden wannear hâld it op ?