Jelmer

Tink er om!” ropt se. We sitte achter yn de tùn, myn buorfrou en ik.

It is stil om ùs hinne. In protte minsken binne al op`n paad. De stilte wurdt allinnich fersteurd troch fûgels en it ferkear yn de fierte. In trein lit witte dat er der oan komt.

Dan ynienen ropt se; “Tink er om!” In grutte moaie brune flinter mei oranje en wite wjukken giet op myn knibbel sitten.

Stil sitten bliuwe hear.” seit se noch es.

“Wêrom?” sis ik.

“Dat is ùs Jelmer.” seit se.

In pear jier ferlyn hat se in soan ferlern oan kanker. Yn ferskate bisten sjocht sy him werom kommen.

We sitte beide deastil. Ik doar my net te bewegen.

Dan komt er in selde flinter neist him sitten.

“Wa is no Jelmer?” freegje ik.

“Wit ik net. Dy it langst sitten bliuwt, tink ik.” seit se.

Efkes letter fleane se in rûntsje om ùs holle en fuort binne se.

Wat is dat dochs mei minsken dat se hun dierberen werom sjogge yn blommen en bisten? Se hawwe se nea los litte kinnen, tink ik. De groede is noch altyd te farsk.

“Dag Jelmer,” sis ik; “komst mar gauris wer.” 

Dy Jelmer…

 

LÊS EK:  Trou
  • Dit fûn ik noch, it like my wol tapaslik

    No asto hjir net mear by us bist
    Bist nog altyd hiel tichtbij
    Miskien wol yn in twirrewyn
    Of yn’t rûzjen fan’e rein
    Yn’e dize fan’e iere moarn
    Yn it lud fan in fugel yn’e loft

    No asto hjir net mear by us bist
    Binne we bliid dat wy dy kinnen ha
    En wa wit treft ien fan us dy ea nog in kear
    Yn in soarte fan himel of hjirneimels
    Of gewoan op in restig plakje yn’e natoer
    Dan dogge we in bakje en ha we it er wer even oer.

  • De overledene is misschien wel losgelaten maar de liefde blijft, en die roepen we weer op door te bedenken dat een beestje onze geliefde is en graag even komt kijken. Want het valt toch niet mee iemand weg te denken, dood te denken. Door iemand even terug te zien in een vlinder is hij niet dood in ons hart.

  • >