“Jimme moatte wer in bist ha.” seit de soan. “Mar,” sis ik; “we binne noch yn `e rouwe fan ùs Max.”
“Dan is it krekt goed. It feravensearret wat.” seit er.
En sa gean ik mei mingde gefoelens nei`t Heerveld, in asyl yn Lùnbert.
It is in prachtige modern gebouw wer`t →
bisten yn skjinne hokken sitte en alle romte hawwe om hja te ontjaan.
Ùt ferskate hokken wurde wy opsedearre. De iene kat krûpt deabenauwd efterien en de oare sit deun tsjin it gaas oan. Ek is er ien dy yn syn kuorke bliuwd en my ûnfersteurber oansjocht. Jo kinne oan syn hâlding sjen; ‘Dit wurd dochs neat!‘
“Dy moat it wurde.” sis ik. Dy gefoelens dy sy hat werken ik wol; dy ha ik somstiden ek fan. ‘Dit wurd dochs neat.’
Nei dat wy oerien kaam binne en de papieren ynfollet hawwe geane we nei hûs. Dea stil sit se yn ‘e koer en sjocht my strak oan. Wy sille der tegearre in sukses fan meitsje ûnthjit ik har.
Bisten …
